145 / 276
Refugit acerba
retractare
animus ;
re-
fugit
ab horae illius recordatione,
qua,
fugientem videns vitam, se ad supre-
mum certamen accingit, victoque cir-
cumstantium luctu, oreplacidus, voce
firraus, mandata, mónita, exempla
dispensat; qua, quum jam lingua
haeret, ad Principem, ferali lecto ad-
stantem, dextra porrecta ultima est
tessera atque interpres animi, in quo
Regiae domus et populi amor ultimus
emorietur. — Ex conspectu nostro
discessit, sed in nostris pectoribus
vivet; vivet in memoria; in ore ho-
minum, in lama rerum, in aeternitate
temporum-vi'vet. Ex domo ac gente
( »34 )