Goriz Nakhasteh
اﻇﻬﺎر ﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﺮده ﺧﺒﺮی ﺑﺮای ﺧﻄﺮ .
اﺧﺘﻔﺎﯾﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪه ﻫﻢ او و اﻧﺪ
ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺴﺮم
رﯾﺨﺘﻪ از و اﻧﺪ،
ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎ
ﻧﺎﭼﺎر ﻓﺮار از
روز ﺑﻪ روز زﻧﻢ ﻢﻫ ﻫﺎ آن. ﺷﺪ ﻣﯽ زﯾﺎدﺗﺮ ﺧﺮدﺳﺎل داﺷﺖ. آن
یﺑﭽﻪ دو و ﭘﯿﺮ ﻣﺎدری
رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. « ﮐﻮﭼﮑﻢ را در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ، وﻟ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﺎدر ﭘ
ﹰ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ز ﻫﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ
ﯾﺮ
آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻃﻔﻞ د از ﯾﮕﺮم
ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ: وﻗﺘ
ﯽ
ﯽ یﺑﭽﻪ ﮐﺮدم، ﯽ ﻓﺮار ﻣ
ﮐﻪ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ از ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﭽﻪ را زﻣ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و درﻣﺎﻧﺪه ﺗﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ
ﯿﺮ
ﯿﻦ
ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣ وﻗﺘﯽ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽ
ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎﻫ
ﯽ
ی
راﻫﺸﺎن اداﻣﻪ . دادﻧﺪ ﻣﯽ
ﺟﺎن ﻫﺮ ﺑﻪ و ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ دوم، ﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺪﻧﯽ
ﻫﺎ آن ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﺘﺮ ﺻﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻻ وﻟﯽ
داﺷﺘﻨﺪ . ﮐﻮه ﭘﻨﺎه در ﻣﺎ . رﺳﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﺻﺪای ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﯽ راه ﹰ اﻣﺎن در ﻫﺎ آن دﯾﺪ از ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎر ﯾﮏ. ﺑﻮد
ﻓﺎﺻﻠﻪ
. ﺑﯿﻨﻢ
ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ را ﭘﺴﺮم و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ
ﺑﮕﺬرم؟ اﮔﺮ اﻣﺎ
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ . . ﮐﻨﻢ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻢ ام ﺑﭽﻪ از ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺑﺮ ﻫﻢ دﯾﮕﺮم ﯾﮏ در. دادﻧﺪ ﻣﯽ ﺟﺎن و ﮔﺸﺘﻨﺪ
ﺑﯽ و رﻣﻖ درﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮﯾﺎن ﻃﻔﻞ درﮐﻨﺎر ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ
و رﻓﺘﯿﻢ، و ﻣﺎدرم
ﻣﯽ دﺳﺖ از دو ﻫﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﻣﯽ
ﻓﺮزﻧﺪ
ﮐﻮﭼﮑﻢ، ﺟﺎن اﻣﺎن ﺑﻪ را ﺷﯿﺮﯾﻢ ﺧﺪا ﺑﮕﺬارم ﺑﺮوم و ﺷﺪم دور او از ﻗﺪم ﭼﻨﺪ .
ﺗﻮاﻧﻢ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﺎﻻن ﮐﻨﺎرش ﺧﻮد را
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه
و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎه را او.
ی
ﮐﺮدم؛
ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده در ﮐﻦ؛ ﻓﺮار»: ﮔﻔﺖ. ﺑﻮد
ﺑﺎﻻی ﻣﺮدی . ﺷﻨﯿﺪم
ﺑﻪ ﺧﺎ ک اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﺮ . ﯾﺴﺘﻢ
ﺻﺪاﯾﯽ
ﭼﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻗﺪرت ﺑﺮدن ﺑﭽﻪ را ﻧﺪارم، ﺑﭽﻪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ. آن وﻗﺖ ﻗﺪرت
ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﺎ
«. ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؛ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪم و ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﺮان رﻓﺘﻢ. آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﺣﺮﻓﺶ را ﭼﻨﯿﻦ ادا » ﻣﻪ داد ﻣﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻓﺮار ﮐﺮد ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻏﺮ
و ﺑﻪ ا ﯾﺮان ا ﯽوﻟ ﯿﻢ، رﻓﺘ ﯾﺮان
ﯾﻢ
ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه ﭼﻪ
ﺑﺎ زن، ﻣﺎدر زن، دو ﺑﭽﻪ، از ﻫﺴﺘ
ﯽ
ﯾﺐ
ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﭼﻘﺪر ﻣﻘﺎوﻣﺖ؟ راﻫﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ، وﻟﯽ در راه ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ
ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻣ ﺑﻬﺎﺋﯽ . ﯿﻢ ﺑﮑﻨ
ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، و ﻫﺮ ﭼﻪ
ﮐﻪ ﻣﺎ اﻓﻐﺎن ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﺮم و ﻣﺎدرش ﻃﻼ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ
ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ
ﺣﻠﻘﻪ را از اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ و از ا ﮐﻪ ﯾﻦ
ﭘﻮل و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻃﻼ
و آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ا اﺳﺖ. ﻣﻦ ﮐﻪ ا ﯿﺴﺘﻢ ﻧ ﯾﺮاﻧﯽ
ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد و ﺧﺎرج ﻧﻤ ﺷﺪ، ﯽ اﺳﺖ و ﻣﺎل ﺑ ﯿﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ؛ ﻧﺒﺎ
ﯾﻦ
ﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧ
ﻣﺎل ﻣﻠﺖ
. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺎ ﯾﻦا»
ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و آن ﭘ .« ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯾﺮان در ا ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﯽ. ﻣی ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ آواره ﺷﺪه ﯾﻢا . اﻟﺒﺘﻪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﻓﻐﺎن ﺧ اﺳﺖ ﯾﺎدز ﯿﻠﯽ
ﯿﺮزن
ﯽ زﻧﺪﮔ یﻫﻤﻪ
ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ
ﯾﺪ
ا ﯽﺧﺎﻟ . ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﺎده دﻟﯽ و ﺧﻮش ﺑﺎوری ﮔﻔﺖ : » ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻮل و ﻃﻼﻫﺎ را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ! « ﻫﻤﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، اﻣﺎ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آن ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ رﻗﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﻣﯽ ﺑﻮدم. وﻟﯽ درﯾﻎ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ و
ﯾﻨﺠﺎ
۲۱۰
Made with FlippingBook Annual report