Goriz Nakhasteh
ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و دﻗﺎ ﯾﮕﺮ د ﯾﻘﯽ
و دﻟﻬﺮه ﻫﺎﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼ
ﻪ ﭘﺎ اﻧﺸﺎءاﻟ ﻫﺎﯽﺳﺨﺘ یﻫﻤﻪ ﯾﺎن آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘ .ﯿﻢ
- ﻧﻪ د
ﯿﺰ
ﯾﮕﻪ،
یرو
ﻧﻤﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺜﻞ ﮐﺮد؛
آﺳﻤﺎن ﻧﺒﻮد . ﯾﻢ ﺟﺎﯾﺶ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
ﺑﻌﺪ رو
ﹰ دﻗﺎ واﻗﻌﺎ
ی
ﯾﻘﯽ
ﯽوﻟ
در ﮐﻪ ﺑﻮد ﻣﻌﻠﻮم
و ﺑﻮد، ﺷﺪه ﺑﺴﺘﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
اﺿﻄﺮاب ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎ . ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ وﺟﻮد
ﭘﺎﯾﺎن زﻣﺎن
درﻫﺎی
ﺗﺎ ﺷﻤﺮدﯾﻢ
ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ را ﻫﺎ
ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ .
را ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺴﺎﻓﺮی ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﯽ
روﺷﻦ
ﻣﻮﺗﻮر
آﺳﻤﺎن، دور ﺷﺪن
اﺑﺮﻫﺎ و ﻓﻀﺎ
ﺧﺎﻃﺮ، از ورا
از ﺟﺎ ﮐﻨﺪه ﺷﻮد، و ﺑﺮا ﯾﺶآﺳﺎ ی
ﯿﻦ آﻫﻨ ی ﭘﺮﻧﺪه
ی
ی
آن
ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ دل ﺑﺴ ﺑﻮدن را در ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ
ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ
ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪه
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد
و ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن را ﺑﺒ
از ﮐﺮاﭼ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن د وﺿﻌﻤﺎن ﻣ داﻧﺴﺘﻢ، ﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﻟﺒﺎس ﯿﺪﺳﻔ یﻫﺎ
ﺘﻪ!
ﯾﯽ
ی
ﯾﻢ
ﯿﻨﯿﻢ،
ﯽ
ﺑﺎز ﺷﺪ. دﻟﻢ ﻓﺮو ر ﯾﺨﺖ ﯿﺮﻋﺎدی ﻏ ﯾﻦ. ا
در ورود ﯿﻤﺎ ﻫﻮاﭘ ی
ﯾﺪم
ﮐﻪ وارد
ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘ
و در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﻠ
ی دو ﻧﻔﺮ
ﯽوﻟ ﯿﺎﯾﺪ، ﺑ ﯿﻤﺎ
ﯿﺲ
ﺣﺎل ﺧﻮش . ﯾﯽﻃﻼ ی و ﻣﻮﻫﺎ
رﻧﮓ داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﺸﻢ
و ﺑﻠﻮز ﻧﺎرﻧﺠ
ﯽآﺑ یﻫﺎ
ﯽ
ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ، در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﺳﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ روﺷﻦ ﺷﺪ و رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ در آﺳﻤﺎن ﺑﻮدﯾﻢ.
ﺷﺪﯾﻢ
۲۳۲
Made with FlippingBook Annual report