Goriz Nakhasteh
داﻧﻤﺎرک COPENHAGEN
اﺳﮑﺎﻧﺪ ﯾﻨﺎوﯾﺎﯾﯽ رﻫﺴﭙﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻮد ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﯾﻢ،
و ﺳﻮار ﺷﺎﻫ
اﺣﺴﺎس رﻫﺎ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯾﯽ
ﯿﻦ
ﯽوﻗﺘ
ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺎ در
را ﺑﺎ
ﺑﻪ ﺳﺮاغ آﻣﺪ. ﺟﺎ
ﯽ، ﺧﺴﺘﮕ ﺧﻮاﺑﯽ ﯽو ﺑ ﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕ
آراﻣﺶ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﮐﻨﺎر ﮔ ﺑﻨﺸ ﯿﺘﯽ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﯾﻢ
ﯽوﻟ
ﺑﮕﺬرد.
و ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻨﺪ، و ﺳﻔﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷ
ﯽ
ﯿﻨﺪ،
از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﻣ ﯾﺶر ﮐﺮدم ﯽ
ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ د را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻟﺒﺎس ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻮﺷ
از ﺻﺒﺢ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻧﺘﺮاﺷ
ﻫﺎﯾﻢ
ﯾﺮی
ﯿﺪه
ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم. وﻟﯽ ﮐﺮوات
در آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﯿﺘﯽ و
ﯿﺪن
ﯽ
ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺳﺎده ای ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎل و ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﻫﺮ ﮐﺪام
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺣﮑﺎﯾﺖ ا ز ﺳﺎﻋﺎت ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﻦ در ﺳﻔﺮﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ دارم ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑ
ﹰ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب
از ﭼﻨﺪ دﻗ
ﯿﻘﻪ
ﯿﺶ
ﯾﺎد
ﺑﻮدﻧﺪ و اوﻗﺎت را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﹰ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮ ﺑ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ در ﺣﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ آرام و ﻋﻤ
رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽﮔ ﯽ
ﯿﺪار
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻗﺘ
ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ، ﯽﻣ
ﯽ
ﯿﻖ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺎدر ﮐﻪ ﯾﺪ ﺖﯿﺑﻠ ﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺻﻮرت ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد ، در ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﭘﯿﺎده ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی دﯾﮕﺮی ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ. وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺎ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارﯾﻢ، در اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺣﻮادث ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم دﯾﮕﺮی . ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک وارد ﺷﻮﯾﻢ. ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻗﺪری دﯾﺮﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﻮد را در ﺣﺪ ﻣﻘﺪور ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮ ﻣﻮ ﺷﺎﻧﻪ زدﯾﻢ وﻟﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ و درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﯽ ﻋﯿﺎن ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﯾﻤﺎن داﺷﺖ. ﺳﺎ ک ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﺎرج و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ، ﺑﻪ ﺳﻮی دﯾﮕﺮ و ﺟﻬﺖ ورود ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﺮوﯾﻢ. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﻓﺮان ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻪ آن ﺳﻮ رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﺎ ﯿﺸﻪ ﮔ ﮐﻨﺘﺮل را د و ﭘﺎﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ د آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ از و ﻓﺮﯾﺪون ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﯽ . ﻧﺒﻮد اﺟﺎزه ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾ ﺴﺖ در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺮواز دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﻗﺪری دورﺗﺮ از ﮔﯿﺸﻪ ﻫﺎی ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻮدﯾﻢ. دﯾﮕﺮان آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺑﺎ اراﺋﻪ ی ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎﯾﺸﺎن از ﮔﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﺄﻣﻮری ﮐﻪ در ﯾﮏ ﮔﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺎد. ﻧﮕﺎﻫﺶ آرام ﺑﻮد. از اﯾﻦ دﯾﺪﯽﮐﻪ ﻣ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دورﺗﺮ از ﮔ ای ﯿﺸﻪ ا ﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮت ﺑﻮدن آن، ﻧﺰد ﻋﮑﺲ ﯿﭻﻫ ﺷﻮﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﮏ اﻟﻌﻤﻠ ﻧﺸﺎن ﻧﻤ وﻟﯽ . دادﯽ ورود ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک ﻧﺪاﺷﺘ ﺳﺴﺖ ﺷﺪ. از ورا آن ﮔ ی ﻫﺎ ﯿﺸﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣ ﯾﮕﺮ د یﺳﻮ ﺷﺪﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه را د ﭼﻨﺪ ﺑﺎ . ﯾﺪ ﺳﺮ ﺑﺎر ﮐﺸﯿﺪن،
ﯾﮕﺮ
ﯾﮏ
ﯾﻤﺎن
ﯾﺪﯾﻢ
ﻫﺎی
ی ﻣﺤﻮﻃﻪ
ی
ﺻﻮرت
ﺖﺑﻠﯿ . ﯿﻢ
ﯽ
اﯾﻢ
۲۳۳
Made with FlippingBook Annual report