از ظلم به عدالت

ﻓﻘ ﻣﻮ ﯿّﺖ ﮐﻮدﮐﺎن در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻓﺮھﻨﮕﯽ و ﻣﺪﻧﯽ و اﺧﻼﻗﯽ آﻧﺎن اﺳﺖ. از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﮫ ﻋﺪاﻟﺖ و دادﮔﺮی در ﻣﻮرد ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و رﯾﺸﮫ ﮐﻦ ﮐﺮدن ﻓﻘﺮ از ﺟﺎﻣﻌﮫ ، ﺣﻀﻮر ﺷﺨﺼﯿّﺖ ھﺎی اﺧﻼﻗﯽ و ﻣﺘﻌﮭّﺪ ﺑﮫ ارزﺷﮭﺎی ﻣﻌﻨﻮی ای ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ اﻣّﺎ ﻣﮭﺮ آﻣﯿﺰ و ﻣﺸﻮرت - ﻣﺤﻮر ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﺮھﻨﮓ ﻧﻮﯾﻦ ﺟﮭﺎن ھﺮ ﭼﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﻔﯽ اﻧﻈﺒﺎط اﺧﻼﻗﯽ و ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻔﺲ در راﺑﻄﮫ ﺑﺎ ﺧﻮاھﺶ ھﺎی ﺟﻨﺴﯽ ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای وﯾﺮاﻧﮕﺮ آدﻣﯿﺎن را ھﺮ ﭼﮫ ﺑ ﯿﺸﺘﺮ ﺑﮫ طﺮف ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﮫ ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻨﮕﻞ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎم ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻼﻓﺎ ﺑﯽ ھﺎ ﺻﻠﮥ ﺧﻮاھﺶ ھﯿﭽﮕﻮﻧﮫ اﻧﻈﺒﺎطﯽ ﺳﻮق ﻣﯽ دھﺪ. ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺤﻄﺎطﯽ ﺑﮫ ﺣﯿﻄﮥ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻌﻤﻮﻻً اوج آزادی و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ و رھﺎﺋﯽ از ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ ﺗﻠﻘّﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد و در اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ اﻧﺴﺎن زداﺋﯽ، آزادی راﺳﺘﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ رھﺎﺋﯽ از ﻣﻨﻄﻖ طﺒﯿﻌﺖ و ﺗﻨﺎ زع ﺑﻘﺎ و ﺧﻮد ﺧﻮاھﯽ و ﻧﻔﻊ ﺟﻮﺋﯽ ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﻣّﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ راﺳﺘﯿﻦ اﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺗﻤﺪّن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ دﯾﺪﯾﻢ ھﻤﮥ اﻧﻮاع ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ در ﻧﮭﺎﯾﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎھﺶ آدﻣﯽ ﺑﮫ ﭘﮭﻨﮥ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ اﺳﺖ. اﻣّﺎ اﯾﻦ اﺻﻞ ﺑﮫ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻠﯿﺪی ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﺋ ﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺗﻤﺪّن ﮐﻨﻮﻧﯽ اﺳﺖ. اﮔﺮ ﭼﮫ ﻗﺎﻧﻮن طﺒﯿﻌﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺎﻋﺪۀ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ در ﺧﻮد طﺒﯿﻌﺖ ﻧﯿﮏ و ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه اﺳﺖ و ﺑﮫ ﺗﻌﺎدل و ﭘﺎﺳﺪاری زﻧﺪﮔﯽ در طﺒﯿﻌﺖ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ اﻣّﺎ آدﻣﯽ ﺑﺨﺎطﺮ آﻧﮑﮫ ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺪﯾﺪاری طﺒﯿﻌﯽ و ﻣﺎدّی ﻧﯿﺴﺖ، دارای ﺧﺮد و ﺧﻮد آﮔﺎھﯽ اﺳﺖ و ﺗﻮﺳّﻂ ﻏﺮاﯾﺰ ط ﺒﯿﻌﯽ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ در ﺗﻨﻈﯿﻢ رﻓﺘﺎر و رواﺑﻂ ﺧﻮد ﭼﮫ ﺑﺎ دﯾﮕﺮ آدﻣﯿﺎن و ﭼﮫ ﺑﺎ طﺒﯿﻌﺖ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﮫ ﻣﻨﺎزﻋﮥ ﺑﻘﺎ ﺑﻠﮑﮫ ارزﺷﮭﺎی ﻧﺎﺷﯽ از وﯾﮋﮔﯽ ﻣﻌﻨﻮی و روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﯾﻌﻨﯽ اﺻﻞ ﻣﮭﺮ و وداد و ھﻤﮑﺎری و ھﻢ ﺑﺴﺘﮕﯽ رھﻨﻤﺎﺋﯽ ﺷﻮد. ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﮫ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن اﺳﺎﺳﺎً ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﻨﺎزﻋﮥ ﺑﻘﺎ و ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺎ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮدﮔﯽ و ﺑﺮده داری، ﺟﻨﮓ و اﺳﺘﺜﻤﺎر و اﺳﺘﻌﻤﺎر ﮐﺸﻮر ھﺎ و ﮔﺮوه ھﺎی دﯾﮕﺮ، زن ﺳﺘﯿﺰی، ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮی ھﺎی ﺷﮕﺮف طﺒﻘﺎﺗﯽ، ﻧﺒﺮد ﻣﺬاھﺐ، ﺧﻮد ﮐﺎﻣﮕﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﺗﻘﻠﯿﺪ و ﻧﺎداﻧﯽ ﺗﻮده ھﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺳﺮان ﻣﺬھﺒﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ. اﻣّﺎ ﺑﮫ ر ﻏﻢ اﯾﻦ واﻗﻌﯿّﺖ، ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺻﻞ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ در ﻋﺮﺻﮥ رواﺑﻂ اﻧﺴﺎﻧﯽ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ و وﯾﺮاﻧﮕﺮی را در ﭼﺎرﭼﻮﺑﯽ ﻣﺤﺪود ﮐﺮد ﺟﺎری ﻣﯽ و ﻋﻠّﺖ اﯾﻦ ھﻢ آن ﺑﻮد ﮐﮫ داﻣﻨﮥ داﻧﺶ و ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی آدﻣﯽ ﮔﺴﺘﺮش زﯾﺎدی ﻧﯿﺎﻓﺘﮫ ﺑﻮد و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﺮای وﯾﺮان ﮔﺮی و ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺤﺪود ﺑﻮد. اﻣّﺎ دﻧﯿﺎی ﮐ ﻨﻮﻧﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ظﮭﻮر ﻣﺮﺣﻠﮥ ﻧﻮﯾﻨﯽ در ﺳﯿﺮ ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﮫ ﺑﺨﺎطﺮ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ داﻧﺶ و ﺗﮑﻨﯿﮏ، آدﻣﯿﺎن از ﻗﺪرﺗﯽ ﻧﺎ ﻣﺤﺪود ﺑﺮای وﯾﺮان ﺳﺎزی و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه اﻧﺪ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﮐﮫ ﻣﯽ ﺗﻮان در ﻣﺪّت ﮐﻮﺗﺎھﯽ ﻣﻠﯿﻮﻧﮭﺎ ﻣﺮدم را از ﻣﯿﺎن ﺑﺮد و ﯾﺎ ﺣﺘّﯽ ﺑﮫ ﻧﺎﺑﻮدی ﺧﻮد و ﮐﺮۀ زﻣﯿﻦ ﻣﻨﺠ ﺮ ﺷﺪ. ﺟﻨﮓ ھﻤﯿﺸﮫ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻨﮕﻞ و زور و ﺳﺘﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ اﻣّﺎ ﺗﻨﮭﺎ ھﻢ اﮐﻨﻮن اﺳﺖ ﮐﮫ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﺟﻨﮓ ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﻋﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﮫ ﭘﯿﺮوزی ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ ﻋﺎدت ھﺎی ﻓﮑﺮی ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﻮرد ﺑﺎز ﺧﻮاﻧﯽ و ﺑﺎز ﺳﺎزی ﻗﺮار دھﯿﻢ. اﻣّﺎ آدﻣﯿﺎن در ﭼﻨﺪ ﻗﺮن ﮔﺬﺷﺘﮫ ﺑﺠﺎی آﻧﮑﮫ ﻣﻨﻄﻖ ﺗﻘﻠﯿﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﺣﺪّ ﻣﺎدّه و طﺒﯿﻌﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻨﺎزﻋﮥ ﺑﻘﺎ را ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺶ ﻗﺮار دھﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺒﯿﺮی ﻣﻌﻨﻮی از اﻧﺴﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻮﯾﻨﯽ از ارزش ھﺎ و رواﺑﻂ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ در اﯾ ﻦ زﻣﺎن ﮐﮫ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮫ ﻧﺎ ﺑﻮدی ھﻤﮥ ﻣﺮدم و ﺗﻤﺪّن ﺑﯿﺎﻧﺠﺎﻣﺪ ھﺮ ﭼﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺟﮭﺖ ﻓﻠﺴﻔﮫ ھﺎی ﻣﺎدّی ﻗﺪم ﺑﺮ داﺷﺘﮫ، آدﻣﯽ را ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﻮده و آدﻣﯿﺎن را ﺑﺮ اﺳﺎس ھﻮﯾّﺖ ھﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ و اﻧﺤﺼﺎری ﮐﮫ ﺑﮫ ﮐﺸﻤﮑﺶ و ﺗﻌﺼّﺐ و ﺳﺘﯿﺰ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﻨﺪﻤﺎﯾ ﻧ . اﯾﻦ واﻗﻌﯿّﺖ ، ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ و ﺳﺎﺧﺘﺎری ﺟﮭﺎن ﻣﺎﺳﺖ ﮐﮫ ھﺮ ﭼﮫ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎ را ﺑﮫ طﺮف زوال ارزﺷﮭﺎی اﺧﻼﻗﯽ ارزﺷﮭﺎ، ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﮫ ﺧﻮاھﺶ ھﺎ و اﺣﺴﺎﺳﺎت طﺒﯿﻌﯽ و ﺗﻀﻌﯿﻒ اﻧﻈﺒﺎط در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺑﮭﺎءﷲ دﻗﯿﻘﺎً ﺳﺒﺐ اﺻ ﻠﯽ ظﮭﻮر آﯾﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ و دﻋﻮت آن ﺑﮫ ﻓﺮھﻨﮓ وﺣﺪت و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ھﻤﯿﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﺎری ﮐﻨﻮﻧﯽ اﺳﺖ. ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺑﮭﺎءﷲ و ﻋﺒﺪاﻟﺒﮭﺎء آدﻣﯿﺎن را ﺑﮫ آﮔﺎھﯽ از اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻧﻮﯾﻦ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﺗﻌﺒﯿﺮی روﺣﺎﻧﯽ و ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ از ھﺴﺘﯽ ﻋﺒﻮر از ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻨﮕﻞ و ورود ﺑﮫ ﻋﺮﺻﮥ روح و ﺧﺮد ﯾﻌ ﻨﯽ ﻋﺮﺻﮥ ﺻﻠﺢ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻣﮭﺮ و دادﮔﺮی را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﮫ رھﺎﺋﯽ از ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ در آﺛﺎر ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺑﮫ ﺷﮑﻞ وﺣﺪت در ﮐﺜﺮت ھﻮﯾﺪا ﮔﺮدد و اﯾﻦ اﺻﻞ ﻣﻘﺘﻀﺎی راﺳﺘﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﮥ ﻧﻮﯾﻦ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ. اﯾﻨﮑﮫ آﺋﯿﻦ ﺑﮭﺎﺋﯽ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﮥ ظﻠﻢ و ﺳﺘﻢ را ﺗﻘﻠﯿﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﭘﮭﻨﮥ طﺒﯿﻌﺖ و ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد ﺑﮫ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﮫ از ﻧﻈﺮ اﯾﻦ آﺋﯿﻦ اﻧﺪﯾﺸﮥ اﻧﺘﺰاﻋﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪۀ ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺖ. ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﯾﮑﯽ از وﯾﮋﮔﯽ ھﺎی ﺟﮭﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﺑﮭﺎﺋﯽ آن اﺳﺖ ﮐﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ از ﺗﺒﻠﻮر آن در ﻧﮭﺎدھﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﺪودﯾّﺖ ﺮﯾﺰﮔ ھﺎی ﻧﺎ ادﯾﺎن ﮔﺪﺷﺘﮫ اﯾﻦ واﻗﻌﯿّﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻋﻠ رﻏﻢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ھﻤﮥ ادﯾﺎن ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺣﺎﻧﯽ ھﺴﺘﯽ، ﺟﻨﺒﮥ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ و روﺣﺎﻧﯽ اﻧﺴﺎن و ﻣﻘﺎم ارﺟﻤﻨﺪ آدﻣﯽ ھﯿﭽﯿﮏ از اﯾﻦ ادﯾﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﮫ طﻮر ﺟﺪّی آن ﺣﻘﯿﻘﺖ روﺣﺎﻧﯽ را در ﭼﺎرﭼﻮب آﻣﻮزه ھﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮد آﺷﮑﺎر ﺳﺎزﻧﺪ. ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺜﺎل ھﯿﭽﯿﮏ از اﯾﻦ ادﯾﺎن ﺑﺮدﮔﯽ را ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﺳﺒﺐ ا ﯾﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ در داﺧﻞ ادﯾﺎن اﯾﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﮫ ھﻢ آدﻣﯽ و ھﻢ دﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪاری ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ و در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺸﺘﺮک ادﯾﺎن ﮐﮫ ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﮐﺮاﻣﺖ و ارﺟﻤﻨﺪی اﻧﺴﺎن ﺑﮫ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎن دارد، ادﯾﺎن ﮔﺬﺷﺘﮫ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﮫ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮد را در ﭼﺎرﭼﻮب ﻣﻤﮑﻦ در زﻣﺎن و ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﻮد ﺑﺎزﺳﺎزی ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺳﺒﺐ ھﻢ ھﺴﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﮔﺬﺷﺘﮫ ﻣﻌﻤﻮﻻً ظﮭﻮر ﺻﻠﺢ و دادﮔﺮی را ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن زﻣﺎن ﻣﻌ ﻮّق ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. اﻣّﺎ ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﮐﮫ اﮐﻨﻮن زﻣﺎن آﺧﺮ ﻓﺮا رﺳﯿﺪه اﺳﺖ و اﯾﻦ زﻣﺎن آﺧﺮ ﻧﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻠﮑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺤﮑّﻢ ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮ ﺗﺎرﯾﺦ و ﺳﺮ آﻏﺎز ظﮭﻮر اﻧﺴﺎن ﺑﻌﻨﻮان اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ اﺳﺖ ﮐﮫ در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﮥ ﻧﻮﯾﻦ از ﺗﺎرﯾﺦ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻧﯿﺰ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻨﺪ. ﺑﻠﮑﮫ ﻧﺎﺑﻮدی زﻧﺪﮔﯽ از ﭘﮭﻨﮥ ﮐﺮۀ زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ. آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺎ در ﻣﺮﺣﻠﮥ ﻧﻮﯾﻨﯽ از ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﮫ ھﺎی آﻧﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﺗﻮﺳّﻂ ﻓﺮد رھﻨﻤﻮن ﻣﯽ

ﺧﺎﻧﻮاده

در وﺟﻮد

ﻣﺎدّه

. ج

ﺳﺮ ﻣﯽ

ﮔﺮاﺋﯽ

ﺖﯿ ، ﻧﺴﺒ

ﮔﺮدد.

ﺧﻮاﺳﺘﮫ

ﻣﯽ

ﯽ

رﻏﻢ