375 / 698
٣٧۴
ﺗﺎ ﺳﺎﻝ
۱۸۹۵
ﻫﻴﭻ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﭼﺘﺮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ
ﺣﺘّﻰ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻳﺰ
) ﺩ ﺑﻮﺩﻡ
۱۹۰۷ (
ﻳﮏ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻬﺮ
ﻳﺰﺩ ﭼﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ
.
ﺗﺎ ﺳﺎﻝ
۱۸۹۵
ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﺣﻖ ﻋﻴﻨﮏ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ
ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻰ
ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
.
ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﺷﺎﻥ ﻣﻰ
ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺍﺯ
ﮐﺮﺑﺎﺳﻰ ﺯﺑﺮ ﺑﺎﺷﺪ
...
ﺗﺎ ﺳﺎﻝ
۱۸۶۰
ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ
ﻫﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻳﺰﺩ ﺑﺮ
ﺍﻻﻍ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺎ
ﺷﻨﺪ ﻭ ﺣﺘّﻰ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﻌﺘﺒﺮﻯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﻰ
ﺁﻣﺪ
ﻣﻰ
ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ
.
ﺗﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺍﺟﺎﺯﮤ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻧﻴﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ
ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﺎﻻﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﺮﻯ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ
.
ﻭ ﺗﺎ
ﺳﺎﻝ
۱۸۷۰
ﻫﻴﭻ ﻃﻔﻞ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺣﻖ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ
.
(
Malcolm
1908
:
42
)
ﻓﻴﺮﻭﺯ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ
ﻧﻮﻳﺴﺪ
:
ﻭﻟﻮ ﻳﮏ ﺑﭽﮥ ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﮥ ﺷﻴﻌﻪ ﻣﻰ
ﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻠﻴﻤﻰ ﻳﺎ ﺯﺭﺩﺷﺘﻰ ﺳﻮﺍﺭ
ﺍﻻﻍ ﺷﺪﻩ، ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻰ
ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺭﺍ
ﺁﺯﺭﺩ ﻣﻰ
.
ﺩﻓﻌﻪ
ﺍﻯ ﻳ
ﮑﻰ ﺍﺯ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴﺎﻥ ﻳﺰﺩ ﺑﻪ ﻣﺮﺽ ﺭﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ
ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﻃﺒﻴﺐ ﻣﻰ
. ﺭﻓﺖ
ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻤﺎﺯ ﻣﺤﻠّﮥ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻀﻮﻉ ﻭ ﺧﺸﻮﻉ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩ
.
ﭘﻴﺸﻨﻤﺎﺯ ﺑﻪ ﻋﻮﺽ ﺳﻼﻡ ﺟﻠﻮ
ﺍﻻﻏﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻓﺴﺎﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻻﻍ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺯﻭﺭ ﺩﺭ
ﺑ
ﺎﺯﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺯﺩ
...
)
ﻓﺮﻳﺪﺍﻧﻰ
۲۰۰۲ :
۲۱۶ (
ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ
ﻫﺎﻳﻰ ﺷﻴﻮﮤ ﺟﺰﻳﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﻯ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ .
ﺁﺋﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ
ﺍﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﺟﺰﻳﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
:
ﺷﺨﺺ ﺫﻣّﻰ، ﻳﻬﻮﺩﻯ ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﻌﻴّﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻞّ ﺍﻣﻴﺮﻯ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ
ﺩ
ﺭﻳﺎﻓﺖ ﺟﺰﻳﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﻣﻰ
. ﺭﻭﺩ
ﺍﻣﻴﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺫﻣّﻰ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ
.
ﺫﻣّﻰ ﺟﻠﻮ ﻣﻰ
ﺭﻭﺩ ﻭ ﮐﻒ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺒﻠﻎ ﺟﺰﻳﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ
. ﺑﺮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﻰ
ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﻮﻕ ﺩﺳﺖ ﺫﻣّﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻰ
ﺩﺍﺭﺩ