467 / 698
۴۶۶
ﺍﺯ ﺩﻻﻳﻞ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺳﻨﮓ
ﺩﻝ ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻋﻀﺎء ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﻭ
ﮔﺮﻭﻩ
ﻫﺎﻯ ﭼﭗ ﺑﻮﺩ
.
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺭﻧﺞ.
ﻫﺎ ﻭ ﺑﻼﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮ
ﻯ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺁﻣﺪ ﻭ ﺯﺧﻢ ﮐﻬﻨﮥ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﮥ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ، ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﭼﺴﺐ
ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﻭ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﻢ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﮊﻳﻢ ﻓﺎﻗﺪ ﺍﻧﮕﻴﺰﮤ
ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﺑﻮﺩ
.
ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﮤ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭﻯ ﺟﻮّ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﭘﺮ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺁﻥ
ﺳﺎﻝ
ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﮊﻳﻢ ﺍﻣﮑﺎﻥ
ﺩﺍﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻣﻬﻠﮏ
ﺗﺮﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ
ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ
ﻪ ﺑ
ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻬﺮﻩ
ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮﺝ ﻭ ﻣﺮﺝ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ
ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺟﺎﻣﻌﮥ
ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﺳﻮﺩ ﺑﺮﻧﺪ
)
Afshari 2008: 249
(.
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻰ
ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ
ﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻋﻼﻡ
ﻣﻰ
ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﻯ ﻭ ﭘﺮﺩﻩ
ﭘﻮﺷﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻀﻮﻳﺖ
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﮒ
ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﻰ
ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ
.
ﺑﺮﺧﻰ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻰ
ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺧﻰ ﻭﺻﻴﺖ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺎﺗﻼﻧﺸﺎﻥ ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ
ﺗ
ﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮﺩ
.
ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺗﻮﺑﮥ ﻇﺎﻫﺮﻯ ﺍﺳﻼﻡ ﻣﻰ
ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﻯ ﭼﻮﺑﻪ ﺩﺍﺭ
ﺭﻭﺍﻧﮥ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ
ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻮﺍﺑﻖ
»
! « ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﻣﻰ
. ﺭﻓﺖ
ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭﻯ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺑﻴﻦ
ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ
ﻫﺎﻯ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺗﻘﻠﻴﻞ ﺍﻋﺪﺍﻡ
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ
ﺩﻫﺪ ﻭ
ﺳﺎﻝ
۱۳۶۰ ]
۱۹۸۱ [
ﺭﺍ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻰ
ﺁﻭﺭﺩ
ﮐﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺍﻋﺪﺍﻡ
ﻫﺎ، ﺗﻼﺵ
ﻫﺎﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ
ﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦ
ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ
ﺑﺠﺎﺋﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ
.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺍﻭ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻰ
ﺗﻮﺍﻥ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺻﻮﻟﮕﺮﺍ، ﻓﻨﺎﺗﻴﮏ ﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺯ
ﺗ
ﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺍﺧﻄﺎﺭﻫ
ﺎﻯ
ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ
.
ﻓﻘﻂ ﺍﺯ
ﺳﺎﻝ
۱۹۸۹
ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺩﺍﺧﻠﻰ، ﺭﮊﻳﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻧﮕﺮﻯ ﺑﻪ
ﻭﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ
ﻫﺎﻯ ﮐﻤﻴﺘﮥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ
ﻋﮑﺲ
ﺍﻟﻌﻤﻠﻰ
[ ﻣﺜﺒﺖ]
ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ
)
Afshari 2008: 249
(.
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ
ﻫﺎﻯ ﭘﺮ ﺑﺤﺮﺍﻥ، ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﻧﺎﻣﻪ
ﻫﺎ
ﻭ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ
ﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭﺍﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻳﻦ