Goriz Nakhasteh

152 / 294

 151 شبنم مددزاده
مان کند خوب باشد تا بتوانیم یک دل سیر همدیگر را ببینیم.‌همراهی
ه دادگاه آماده ��وان، زندان اوین: برای رفتن ب��ح، بند نس��صب ۷ اعت��س ۸۸/۱۱/۶
شوم .‌هایم که «انشاالله با خبر خوش برگردی» راهی می‌شوم و با دعای هم اتاقی‌می
ت همراهم باشد ��تگاه موقت زندان اوین: مامور زنی که قرار اس��صبح بازداش ۸:۲۵
های دیگر که ابا دارند ‌کند. بر خلاف زندانی‌خواند و دستبند را آماده می‌اسمم را می
با آرامش –تبند ببیند ��ها را در دادگاه با دس‌ی آن��تبند خوردن که مبادا کس��از دس
ام که در ‌تبند بزند، چرا که از دل ایمان آورده��آورم که دس ‌هایم را جلو می‌ت��دس –
ند و هر چراغ به دستی تا پستوی ذهنت را ��کش ‌ه را به زنجیر می��روزگاری که اندیش
گردد مبادا اندیشیده باشی، «زندان، زنجیر و دستبند نه وهنی به ساحت آدمی که ‌می
شوم ‌شویم. وارد اتوبوس که می‌ت». به سمت اتوبوس روانه می��های اوس‌معیار ارزش
ان موجی از نگرانی دیده ��های تک تکش‌م��اختیار در بین همه زندانیان که در چش‌بی
کند، نگاهش ‌نا با لبخند همراهیم می ��ای آش‌گردم. چهره ‌ود به دنبال فرزاد می��ش‌می
نشینم تا دادگاه .‌کند و با آرامش روی صندلی اتوبوس می‌آرامم می
های محبت آمیز خواهر و پدرم پذیرای ماست. ‌الن دادگاه آغوش گرم و نگاه��در س
کند نگرانی و غمش را با لبخند بپوشاند. قلب بزرگش فریادرس است ‌پدرم سعی می
خواهد ‌گراید و در آن لحظه کوتاه می ‌و سرگردانی و ترس در پناهش به شجاعت می
د و در گوشم ��کش‌م می ��جاعت را با تمام وجودش انتقال دهد. گرم در آغوش ��این ش
ت از ��وب اس��دانم که در دلش هزار آش‌گوید: «محکم باش!» و من خوب می‌آرام می
ها انتظار ‌برگزار شدن یا نشدن دادگاه، چرا که این ششمین بار است که در این سالن
ال سهمش از این انتظار و ��یده و در طول مدت این یک س��برگزاری دادگاه ما را کش
میراث محنت جفاکاران از دست دادن بینایی چشمش بوده است.
کند تا آمدن کارشناس پرونده باید ‌رویم، منشی اعلام می‌مت اتاق قاضی می��به س
بینم. با ‌ها را می‌ینیم . بعد از مدتی بازجو��نش‌الن دادگاه می��منتظر بمانید و ما در س
ها و روزهای ‌ها، شکنجه‌های بازجویی، تمامی فشارها و توهین‌ان تمام صحنه��دیدنش
مانم ��ینما در برابر چش�� س‌وند و عین صفحه��ش‌انفرادی گویی دوباره برایم تکرار می
دای گرفته که بعد از ضرب ��آیند: چهره تکیده ورنجور فرزاد با ص‌ش در می��ه نمای��ب
آید و حسی از کینه و نفرت بر ‌مانم می��تم پیش من آورده بودندش جلوی چش ��وش
افتم که بعد از داد و بیدادهای بازجو بر سر ‌شود. یاد روز ملاقاتی می‌من مستولی می