Goriz Nakhasteh

285 / 294

284  زندان در ایران، جایی که نه خدا هست نه قانون
گرفت که من بدانم اصلا به چه دلیل آنجا هستم.‌نمی
کرد که بتوانم ‌آورد و گاهی در را باز می‌آمد و برایم غذا می‌فقط یک خانم پلیس می
از سرویس بهداشتی استفاده کنم.
ما هنوز ��ده گفت: «ای بابا خانم زرگران ش��ب، بازجو آمد و با خن��ش ١٢ س از��پ
اینجایید؟ من اصلا شما رو یادم رفته بود. بفرمایید برید مشکل حل شد.»
ن بار در یکی از ��تند، اما ای ��گذاش ‌ای چند بار با من قرار می‌م هفته ��د از آن ه��بع
بردند و آنجا مورد بازجویی ‌های شهر تهران، و مرا با خود به یک کافی شاپ می‌میدان
دادند.‌قرار می
های ایشان و این همه ‌عدالتی‌بعد از چند سال که من از بی ۹۵ تیرماه۲۰ و امروز
ها در اعتراض و اعتصاب هستم و شش روز ‌های غیرقانونی آن‌ت��ها و بازداش‌بازجویی
تم، آقای قبادی رئیس حفاظت و اطلاعات زندان ��حال هس‌گذرد و بی‌از اعتصابم می
مرا صدا کردند و گفتند که آقای نصیری پور، رئیس اجرای احکام زندان اوین، با من
صحبت دارند.
ور آقای قبادی و خانم عبدالحمیدی ��ان رودرروی من با وقاحت تمام در حض��ایش
کنند که آن زمان ‌وان و خانم برنجی افسر نگهبان بند نسوان اعلام می��رئیس بند نس
ی غیرقانونی نبود! حالا بعد از چند ��خوردی، بازجوی‌رفتی و آب طالبی را می ‌ه می ��ک
سال یک دفعه غیرقانونی شده؟!
خود کردی اومدی با من حرف بزنی.»‌و نیز اعلام داشت که: «تو بی
پذیرم و اعتراضم را در اعتصاب ‌تفاوتی را نمی‌عدالتی و بی‌ادبی و بی‌من این همه بی
دهم.‌تا جایی که زنده هستم ادامه می
اوین
نسیم زرگران
95/4/20