Goriz Nakhasteh

287 / 294

286  زندان در ایران، جایی که نه خدا هست نه قانون
سالش تمام نشده بود و من در مقابل چشمان ۱۲ آن زمان دختر عزیزم یاسمن هنوز
خت بود و همینطور برای ��دم و این جدایی برای من بسیار س ��ت ش��گریان او بازداش
فهمیدم. وقتی ‌ت و این را از چشمانش می��من که چقدر به من نیاز داش��دخترم یاس
برای اولین بار او را در سالن ملاقات دیدم چقدر مشتاق دیدن چهره معصومش با آن
کرد تا مبادا اشکش جاری شود. و حالا ‌چشمان زیبایش بودم ولی سرش را بلند نمی
د، با توجه به اینکه در ��چرا حق یک مادر و دختر باید ملاقات پانزده روز یک بار باش
تر است و حتی ��ن بلوغ نیاز دختر به مادر از هر زمان دیگری بیش��ن یعنی س��این س
ت تا حداقل کمی از آن طریق بتوانم کمکی به ��ی به تلفن هم برایمان نیس��دسترس
هایش، و این جریانات مدت چهار سال است که ‌ای برای حرف‌فرزندم کنم و شنونده
دانم که این روزهای سخت و دشوار برای یاسمن ‌به همین شکل ادامه دارد و من می
عزیزم هیچ زمان فراموش نخواهد شد.
گیرم ‌کنم و انرژی می ‌هایی که از او دارم هر شب و هر روز صحبت می‌من با عکس
کند ‌برد. همینطور که پدرش تعریف می‌دانم که چگونه شب را بسر می‌ولی او را نمی
هایی که بیدار است و تا ‌کند یا شب‌اعاتی را در اتاقش خلوت می��ها س‌بعد از ملاقات
باشد و ‌زند و مونس او به جای مادرش سقف اتاق می ‌قف اتاق زل می��ها به س‌اعت��س
ده و در آن لحظات چقدر به وجود مادر نیازمند ��بی تب کرده و تا صبح نخوابی��یا ش
گذرد و روزهایی ‌وار می��خت و دش��گویم که این روزهای س‌بوده... اما با اطمینان می
رسد که هیچ مادر و فرزندی از هم جدا نیستند.‌می
من به این روز ایمان دارم.
صدیقه مرادی
زندان اوین