VERDIEPEN IN DE BRANCHE: ZORG VOORMENSENMET EEN VERSTANDELIJKE BEPERKING
7
Het is woensdag en op de Beukenhof is het kookdag. Dat vindt Petra altijd zo’n leuke dag,
omdat het zo heerlijk ruikt op de afdeling. En ‘haar bewoners’, zoals ze al twintig jaar
zegt over de cliënten van de Beukenhof, hebben niet veel waarmee ze de wereld kunnen
verkennen, dus geur is heel belangrijk. Als Petra daar bij stilstaat, wordt ze af en toe wat
weemoedig. Ze denkt aan haar eigen kinderen, die inmiddels al studeren en vergelijkt hen
met demeervoudig complex gehandicapte bewoners van de Beukenhof en beseft weer
terdege dat haar bewoners nooit iets zelfstandig kunnen ondernemen. Door hun diepe
verstandelijke beperking, in combinatiemet bijkomende stoornissen, zijn ze niet in staat
om zich verder te ontwikkelen. Ze kijkt naar Paul die zoals altijd op zijn vaste plek op de
bank zit. Hij is 35 jaar oud en heeft het Cornelia de Langesyndroom en een beschadigd
uiterlijk. Een jongen die ze graag veel meer had gegund, maar die zich nergens alleen zou
kunnen handhaven. “Wat een schril contrast met mijn eigen kinderen,” denkt Petra en
besluit om van het eten een extra lekker hapje temaken.
Cindy is persoonlijk begeleider van Anneke. Vandaag heeft zij tijd ingepland om de
halfjaarlijkse samenvatting van de rapportage te schrijven. Daarbij valt haar op dat Anneke
in de afgelopen periodeminder actief is geworden. Haar favoriete tijdverdrijf is de laatste
maanden tv kijken terwijl ze in de periode daarvoor vaak in de tuin op de schommel was
te vinden. Ook is ze behoorlijk wat kilo’s aangekomen. Deze en andere bijzonderheden
noteert ze. Daarna stuurt ze de bespreekpunten voor het multidisciplinair overleg naar alle
genodigden. Tot slot belt zemet de zus van Anneke en overlegt met haar over de aanschaf
van nieuwe kleding.
Op de afdeling ‘Het Palet’ is het een drukte van belang. Het is
zaterdag. Alle zeven bewoners zijn thuis, en er zijn ook nog twee
schilders bezig om de slaapkamers van de bewoners een nieuw
kleurtje te geven. Eric vindt de drukte reuze interessant. Hij hangt
de hele tijd rond de schilders en vertelt over allerlei dingen die hem
bezighouden. Hij geniet volop van deze onverwachte gebeurtenis.
Arno daarentegen vindt de aanwezigheid van de schilders maar
niets. Hij kijkt stuurs en wil graag op zijn kamer zitten en naar
muziek luisteren, maar dat gaat nu niet. Als in de huiskamer een
andere bewoner in zijn favoriete stoel gaat zitten, is de grens voor
Arno bereikt. Hij begint te gillen en op zijn handen te bijten.
