57 / 60
57
R O E I
P R A E T
M A A R T
2 0 1 7
HVG
:
H
EEL
V
EEL
G
EIN
tekst Robin Sterk, foto’s Ton Bielderman
Een traditie lijkt geboren: voor het derde opeenvolgende jaar is een deel van onze
ploeg - die al dan niet terecht de Nijman Acht wordt genoemd - een paar dagen
naar de Alpen geweest. Ditmaal met zes man naar Götzens, vlakbij Innsbruck. Een
paar van onze belevenissen deel ik graag met de lezers van de Roeipraet.
De eerste dag heeft Herman van Kleffens de geïmproviseerde Coupe Dwaalspoor
uitgereikt gekregen. Hij was erin geslaagd om Hans Geertman en mij bij het
langlaufen te doen geloven dat hij de route kende. Uren later, op het dak van
de wereld, bleek dat de enige weg terug dezelfde weg terug was. Hans zat
er inmiddels flink doorheen en goede raad was duur. Goedkoper was het een
moedige taxichauffeur uit het diepe dal op te piepen om ons comfortabel thuis af
te leveren. Oermens Herman liet zich natuurlijk niet kennen en ploeterde via een
zwarte piste eenzaam huiswaarts. Ter compensatie heeft hij later de rug van Hans
stevig doch liefdevol onder handen genomen (zie foto).
Het alpineskiënde deel van het team (Ton Bielderman, Tjerk Veenstra, Onko
Domela) beleefde eveneens grensverleggende momenten: op de tweede dag was
er zoveel mist op de Olympische piste van de Axamer Lizum dat het een wonder
mag heten dat zij heelhuids beneden zijn gekomen.
Ter afsluiting besloten we ook en dagje gezessen op pad te gaan. Voorzien van
stokken en stijgijzers zijn we bergopwaarts geklauterd. Niet om vervolgens, zoals
vorig jaar, op sleetjes naar beneden te razen, maar om ons op het zonovergoten
terras van een voormalig klooster tegoed te doen aan Hauswurst mit Sauerkraut.
Het eerste deel van deze expeditie deden we per gondellift, behalve Ton en Tjerk.
Eigenlijk verdienen zij de Sherpa Tenzing Trofee, want als gemzen zigzagden zij in
recordtempo over ijzige paden en pistes naar het bergrestaurant.
De avonden in de gerieflijke Ferienwohnung hebben we gebruikt om de wereld
in het algemeen en ons gemeenschappelijke bestaan in het bijzonder door te
nemen. Van sportieve en persoonlijke hoogte- en dieptepunten tot het nut van de
spatie, en van Trumpisme tot nanotechnologie, niets bleef onbesproken.
De laatste avond hebben we gefilosofeerd over het unieke karakter van het
HVF/G-gezelschap, dat anno nu uit vijftien man bestaat en waarvoor de basis
begin jaren negentig werd gelegd. Hoe komt het dat we, hoe verschillend ook,
al jarenlang zowel in de boot als op de wal een hechte groep vormen? De
voorzichtige conclusie is dat we een paar eigenschappen delen: ieder van ons
kan hard en veeleisend voor zichzelf zijn, maar heeft ook een zachte, sociale
kant. Zoiets dus. Op naar de Head.
Robin Sterk