باب و تجدد

ﺆﻣﻨﯿﻦ ﺑﮫ ﺑﯿﺎن دﯾﺪه ﻧﺸﻮد ﺷﯿﺊ اﻻّ آﻧﮑﮫ آن ﺷﯿﺊ در ﺣﺪّ ﺧﻮد

ازﺑﺮای اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ... درﻣ

ﺑﮑﻤﺎل رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﺎﻧﭽﮫ اﻣﺮوز ﺣﺮوف اﻟﻔﯿﮫ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻠﻞ، ھﻤﯿﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺒﯿﺎن ﮔﺮدد. " )ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎب 17 از واﺣﺪ ﺳﻮّم( آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در دھﮫ ء 1840 ﻣﯿﻼدی ﻧﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻏﺮب ﺳﺘﯿﺰی اﺳﺖ و ﻧﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻏﺮب ﭘﺮﺳﺘﯽ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺳﺎن اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﻧﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺗﺠﺪّد ﺳﺘﯿﺰ اﺳﺖ و ﻧﮫ اﻧﺪﯾﺸﮫ ﺧﺪا ﺳﺘﯿﺰ. ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ اﺳﺖ ﺑﺪﯾﻊ از ﻣﺪﻧﯿﺘﯽ ﺟﺪﯾﺪ و ﺗﺠﺪّدی راﺳﺘﯿﻦ. ﻣﺘﺎﻓﯿﺰﯾﮏ ﻋﺸﻖ و ﺣﻔﻆ ﺣﻘﻮق و ﺣﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎن ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ دﯾﺪﯾﻢ اﺻﻞ ﻋﺸﻖ وﻋﻄﻮﻓﺖ ﺳﺮﺷﺎر وھﻤﮫ ﺟﺎﻧﺒﮫ ﺑﮫ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ھﺴﺘﯽ درآﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺷﺎﻟﻮدهء ﭘﯿﻮﻧﺪی ﻣﯿﺎن دو اﺻﻞ ﺣﻔﻆ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ و ﺗﮑﺎﻣﻞ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺻﻨﻌﺘﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﻣّﺎ ھﻤﺎن اﺻﻞ در ﺧﺼﻮص رواﺑﻂ اﻧﺴﺎن ھﻢ ﻣﺼﺪاق داﺷﺘﮫ و ﺑﺪﯾﻦ ﺟﮭﺖ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ھﻤﮕﯽ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ ﻟﺰوم ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻌﺎون وﺣﻔﻆ ﺣﻘﻮق اﻧﺴﺎﻧﮭﺎﺳﺖ. اﯾﻦ اﻣﺮﺗﺎ ﺑﺪان ﺣ ﺪ اھﻤﯿﺖ دارد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺟﺮأت ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ھﯿﭻ اﺻﻠﯽ ﺗﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺣﺪ در آﺛﺎرﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﻮرد ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﮫ اﺳﺖ. از ﻣﮭﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﻈﺎھﺮ اﯾﻦ اﺻﻞ ﮐﻠﯽ، ﺣﮑﻢ ﺻﺮﯾﺢ و ﻣﮑﺮر و ﻗﺎطﻊ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﺤﺰون ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ. ﺗﺤﺮﯾﻢ اﯾﺠﺎد ﺣﺰن و اﻧﺪوه و زﯾﺎن ﺑﺮای آدﻣﯿﺎن ﻣﺒﻨﺎی ﺑﺴﯿﺎری ازﻗﻮاﻧ ﯿﻦ و ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ آن ﺣﻀﺮت اﺳﺖ. اﯾﻦ اﺻﻞ ﺑﮫ ھﻤﮫء اﻧﺴﺎن ھﺎ ﺗﻌﻠّﻖ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ و ﺑﺎرھﺎ وﺑﺎرھﺎ درﺷﺮاﯾﻂ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﺆﮐﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﻈﺮ ﺑﮫ اھﻤﯿﺖ ﻣﺨﺼﻮص اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﮫ 3 ﺑﯿﺎن از آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در ﺗﺤﺮﯾﻢ ھﺮآﻧﭽﮫ ﮐﮫ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن آدﻣﯿﺎن ﺑﺸﻮد اﺷﺎره ﻣﯽ ﮔﺮدد. در ﺑﯿﺎن اوّل ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺻﻞ ﻟﺰوم اﺟﺘﻨﺎب از ﺣﺰن ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان را ﻋﺼﺎره و اﺻﻞ ﻋﻠﻢ اﺧﻼق ﮐﮫ ﺟﻮھﺮ ھﻤﮫء ﻋﻠﻮم اﺳﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ: "ﮐﻞّ ﻋﻠﻢ ﻋﻠﻢ اﺧﻼق و ﺻﻔﺎت اﺳﺖ ﮐﮫ اﻧﺴﺎن ﺑﺂن ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ ﺑﻮاﺳﻄﮫء آن ﻋﻠﻢ ﺑﺮﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺣﺰن ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﮑﻨﺪ و ﺑﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﺣﺰﻧﯽ وارد ﻧﯿﺎورد. " ) ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎب 4 از واﺣﺪ ﻧﮭﻢ( در ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪن ﺣﺰن را ﻣﻨﻊ ﻣﯿﻔﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﺑﻠﮑﮫ آوردن ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﺑﮫ دل ﻣﺮدم را ﻣﺆﮐّﺪ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ و اﯾﻦ اﻣﺮ را ﺑﺨﺼﻮص در ﻣﻮرد زﻧﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺗﺎ از آزار و اﯾﺬاء ﺟﻨﺴﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد. "اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ھﯿﭻ طﺎﻋﺘﯽ در ﺑﯿﺎن اﻗﺮب ازادﺧﺎل ﺑﮭﺠﺖ درﻗﻠﻮب ﻣﺆﻣﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮده و ھﻢ ﭼﻨ ﯿﻦ اﺑﻌﺪ ازﺣﺰن ﺑﺮ آﻧﮭﺎ ﻧﺒﻮده و دراوﻟﻮاﻟﺪواﺋﺮ ) زﻧﺎن( ﺣﮑﻢ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﭼﮫ در ﺑﮭﺠﺖ و ﭼﮫ در ﺣﺰن. و اﻧﺴﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺘﮭﺎج ﻧﯿﺎورد ﻧﻔﺴﯽ را ھﻢ ﻣﺤﺰون ﻧﮕﺮداﻧﺪ. " ) ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎب 18 از واﺣﺪ ھﻔﺘﻢ( درﺑﯿﺎن ﺳﻮّم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺣﮑﻤﯽ را ﻣﺆﮐّﺪ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ و آن اﯾﻦ اﺳ ﺖ ﮐﮫ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﮐﺴﯽ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﺮد ﯾﺎ ﻧﺎﻣﮫ ای ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﮫ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪهء ﺳﺌﻮال ﯾﺎ ﻧﺎﻣﮫ ﺟﻮاب اورا ﺑﮫ ﻧﺤﻮی ﮐﮫ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﻮده و ﻧﯿﺎز اورا ﺑﺮطﺮف ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﺪھﺪ. آﻧﮕﺎه ﻣﻔﮭﻮم ﮐﻠﯽ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﯿﺎن ﮐﺮده و ذﮐﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ ھﺪف اﯾﺸﺎن اﯾﺠﺎد اﻓﺮادی اﺳﺖ ﮐﮫ اﮔﺮدرﺧﻮاﺳﺘﯽ ازھﺮﮐﺲ ﺣﺘﯽ ا ز ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﮫ ﻓﺎﻗﺪ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﻗﺪرت اﺳﺖ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ آن را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و ﻣﺸﮑﻞ اورا ﺑﺮطﺮف ﺳﺎزﻧﺪ. اﻣّﺎ ﻣﺆﮐّﺪ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ اﺟﺎﺑﺖ ﺧﻮاﺳﺘﮫ و ﻧﯿﺎزدﯾﮕﺮان ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﮫ درﺧﻮاﺳﺖ زﺑﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮫ زﺑﺎن ﺣﺎل ھﻤﮕﺎن ﺗﻮﺟﮫ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮﯾﺪ اﻣّﺎ زﺑﺎن ﺣﺎﻟﺶ ﺑﯿﺎ ﻧﮕﺮ ﻧﯿﺎز و اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ اﺳﺖ، آن را ﺑﺮآورده ﮐﻨﻨﺪ. ﺣﺘﯽ از آن ھﻢ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﮫ و اﮔﺮ زﺑﺎن اﺷﯿﺎء ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﮫ اﻓﺮاد از ﺟﻤﻠﮫ ﻣﺴﮑﻦ اﯾﺸﺎن ھﻢ ﺣﮑﺎﯾﺖ ازﻧﯿﺎز ﮐﻨﺪ وظﯿﻔﮫ اﻓﺮاد اﺳﺖ ﮐﮫ آن را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﯾﻦ ﻓﺮھﻨﮓ اﺟﺎﺑﺖ را وﺳﯿﻠﮫ ای ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ ﺳﺒﺐ ﺣﺰﻧﯽ در ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻣﺸﺎھﺪه ﻧﺸﻮد. رأﻓﺖ و ﻋﻄﻮﻓﺖ ﻗﻠﺐ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب در اﯾﻦ ﺑﯿﺎن ﭼﮫ زﯾﺒﺎ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ: }اﻧﺠﯿﻞ{ ﭼﮕﻮﻧﮫ ﻣﻤﯿﺰّﻧﺪ درطﺮزﯾّﺖ از

–ج