انسان در آثار حضرت باب

ﮐﮫ ھرﮔﺎه ﻣﻼﯾﺎن ﻗدرت ﺳﯾﺎﺳﯽ را ﺑدﺳت ﮔﯾرﻧد ﺑر اﺳﺎس ھﻣﯾن ﻣﻧطق ﺷﮑﻧﺟﮫ ﺟﺎﻣﻌﮫ را اداره ﻣﯾﻧﻣﺎﯾﻧد. ﭼﻧﯾن ﺑرداﺷﺗﯽ از دوزخ ﻋﺻﺎره ﻣﻧطق ﺟﻧﮕل و زور و ﺗﻧﺎزع ﺑﻘﺎﺳت وﻧﮫ ﻋدل و ﺑﮭﺷت ﻋطوﻓت. ھم در ھﻣﯾن ﺗﻌﺑﯾر ﻟﻔظﯽ ﺟﺎﺋﯽ اﺳت ﮐﮫ ﭘرھﯾزﮐﺎران و ﻧﯾﮑﺎن ﺗﺎ ﺑﮫ اﺑد ﻣﺷﻐول ﻟذات ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ و ﺟﻧﺳﯽ ھﺳﺗﻧد. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ا ﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺣﯾوان ﮐﮫ ھﻣﮥ ﻓﮑر و ذﮐرش در ﺗﻣﺗﻊ ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ اﺳت ﺧوار ﻣﯽ ﮔردد. روز ﻗﯾﺎﻣت ھم ﺑﻌﻧوان ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯾﮕردد و ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن در واﻗﻊ ﺑﮫ ﻣﻔﮭوم ﻣﮑﺎن ﺗﻧزل ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و زﻣﺎن ا ز ﺗﺣول، دﮔرﮔوﻧﯽ، ﺧﻼﻗﯾت واﺑداع ﺗ ﮭﯽ ﻣﯽ ﮔرد د. آﺷﮑﺎراﺳت ﮐﮫ ﺑﺎز اﯾن ﻧﻔﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ھم آدﻣﯽ را ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺷ ﺗﻧزل ﻣﯾدھد ز ﯾرا ﮐﮫ اﺷﯾﺎء دارای طﺑﯾﻌﺗﯽ ﻧﺳﺑﺗﺎً راﮐد و اﯾﺳﺗﺎ ھﺳﺗﻧد درﺣﺎﻟﯾﮑﮫ آدﻣﯽ ھﻣواره درﺣﺎل ﺗﺣول و دﮔرﮔوﻧﮕﯽ اﺳت وﻟذا ﻣوﺟودی ﺗﺎرﯾﺧﯽ اﺳت. د ر آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮭﺷت و دوزخ ھﺳﺗ ﮥ ﺗﻌرﯾف اﻧﺳﺎن ﻣﯽ ﮔردد و آدﻣﯽ ﺗ وﺳط ﺧدا ﺑﻌﻧوان ﻋرش اﻟﮭﯽ، ﺻورت و ﻣﺛﺎل ﺧدا، و آﯾﻧﮥ ﮐﻣﺎﻻت اﻟﮭﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯾﺷود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﺑﯾش از ھرﭼﯾز دﯾﮕر ﺷﺎﺧص آدﻣﯽ اﺳت اﯾن اﺳت ﮐﮫ او ﻣوﺟودی اﺳت ﮐﮫ دارای ﻗوا وﮐﻣﺎﻻت و اﺳﺗﻌدادات روﺣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﺣدودی اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﺑﺗدرﯾﺞ ﺷﮑوﻓﺎ و ﺑﺎﻟﻔﻌل ﮔردد. از اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﺣ ﺿرت ﺑﺎب ﺑﮭﺷت و دوزخ را ﺗﻌﺑﯾر ﻧوﯾﻧﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧد. ﺑﮭﺷت ﻋﺑﺎرت از ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ ﮐﻣﺎﻻت ﺑﺎﻟﻘوه ﯾﮏ ﻣوﺟود اﺳت و دوزخ ﻣﺣروﻣﯾت از اﯾن ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺟﺎﻣﻌﮫ و ﻓرھﻧﮓ ﺑﺎﯾد ﺑر اﯾن اﺳﺎس ارزﯾﺎﺑﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗﺎ ﭼﮫ ﺣد اﺟﺎزه ﻣﯽ دھد ﮐﮫ اﯾن اﺳﺗﻌدادات و ﮐﻣﺎﻻت روح اﻧﺳﺎﻧ ﻓﻌﻠﯾت و ظﮭو ر ﯾﺎﺑد. در ﻋﯾن ﺣﺎل ﺗﻌرﯾف ﺟدﯾد از ﺑﮭﺷت و دوزخ ﺿر ورﺗﺎً ﺑﮭﺷت و دوزخ را اﻣری ﭘوﯾﺎ وﺗﺎرﯾﺧﯽ ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﯾﻌﻧﯽ ﭼون ﺑﮭﺷت از ﻋﺑﺎرت زﻣﺎن اﻣﮑﺎن ﭘذﯾر اﺳت ﺑﮭﺷت آن زﻣﺎن را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھد. اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﯾﺷرﻓت اﻧﺳﺎن و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺗﺎرﯾﺦ وارد ﻣرﺣﻠﮥ ﻧوﯾﻧﯽ ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ وﻗت آن ﻣﯽ رﺳد ﮐﮫ از ﻣرﺣﻠ ﮥ ﮔذﺷﺗﮫ ﻓراﺗر رﻓﺗﮫ و ﮐﻣﺎﻻت ﻧوﯾﻧﯽ را ﻓﻌﻠﯾت ﺑﺧﺷد. در اﯾن ﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﯾﮏ ﻣدﻧﯾت روﺣﺎﻧﯽ ﺟدﯾد ﺑﺎ ار زﺷﮭﺎ و ﻗواﻧﯾن ﻧوﯾﻧﯽ ﻻزم ﻣﯽ ﺷود ﺗﺎ آﻧﮑﮫ اﻧﺳﺎن و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺑﺗواﻧد ﺑﮫ ﺑ ﮭﺷت ﺧود ﺑرﺳد. در اﯾن زﻣﺎن آﻧﭼﮫ ﮐﮫ در ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﮭﺷت ﺑود دﯾﮕر ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯾﺳت و در واﻗﻊ ﺗﺛﺑﯾت در ﻣرﺣﻠﮫ ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﻣﻌﻧﺎی ﺗوﻗف در ﮐﺳب ﮐﻣﺎﻻت و ﭘﯾﺷرﻓت روﺣﺎﻧﯽ اﺳت. ﭼﻧﯾن ﺗوﻗﻔﯽ ﭼﯾزی ﻧﯾﺳ ت ﺟز دوزخ. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﻋﻠت اﺳت ﮐﮫ در ﮐﻠﻣﺎت ﻣﮑﻧوﻧﮫ و اﯾﻘﺎن ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﮑرراً از ظﮭور روﺿ ﺑﺎغ و ﺑﮭﺷت ﺟدﯾدی در ﺟﮭﺎن ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﭼرا ﮐﮫ ﺑﮭﺷت ﺑر طﺑق اﯾن ﺗﻌرﯾف ﻧوﯾن

ﯽً ﯾ

ﯽ

ﺷﮑوﻓﺎ ﺷدن اﺳﺗﻌدادات روﺣﺎﻧﯽ آدﻣﯾﺎن اﺳت واز آﻧﺟﺎ ﮐﮫ اﯾن اﺳﺗﻌدادات ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺑوده، و ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑرای اﯾن ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ و ﻓﻌﻠﯾت ﯾﺎﻓﺗن ﻧﯾﺳت، در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮭ ﺷت و ﺟﮭﻧم در ھر ﻣرﺣﻠﮥ ﻧوﯾن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺎﯾد ﮐﮫ ﺗﺟدﯾد و ﺑﺎز ﺳﺎزی ﺷوﻧد. ﯾﻌﻧﯽ ﺑﺷرﯾت در ھر ﺑﮫ دوره ﺗوﺳط ﯾﮏ ﻣدﻧﯾت روﺣﺎﻧﯽ ﻧوﯾن ﺑﮫ ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ ﺟﻧﺑﮫ ای ﺧﺎص از ﮐﻣﺎﻻت ﺑﺎﻟﻘوه و ﻧﮭﻔﺗﮥ ﺧود ﻣﯽ ﭘردازد ﮐﮫ ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ اﯾن ارزﺷﮭﺎی وﯾژه ای ﮐﮫ در آن

ﮫ و