انسان در آثار حضرت باب

اﻧﺳﺎن در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﺎدر ﺳﻌﯾدی ﺑزرﮔﯽ و ارﺟﻣﻧدی اﻧﺳﺎن ﯾﮑﯽ از ﻋﻣده ﺗرﯾن اﺻول ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت

ﮐﮫ ﺑﮫ ﺷﮑﻠﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔون در ﻓﻠﺳﻔﮫ و اﺣﮑﺎم اﯾﺷﺎن آﺷﮑﺎر ﻣﯾﺷود. در اﯾن ﺑﺣث ﮐوﺗﺎه ھوﯾت اﻧﺳﺎن در ﮐﺗﺎب ﺑﯾﺎن، راﺑطﮫ اﻧﺳﺎن ﺑﺎ ﻣﻔﮭوم ﺑﮭﺷت، ﺗﻌﻣﯾم ﺣرﻣت اﻧﺳﺎن ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ واﻗﻌﯽ، آزادی ا ﻧﺳﺎن، و راﺑطﮫ اﻧﺳﺎن ﺑﺎ ﻣﻔﮭوم ﻗﺎﺋ و ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺑررﺳﯽ ﺧواھد ﺷد. 1 . ھوﯾت اﻧﺳﺎن آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﻌطوف ﺑﮫ ﺗﻌرﯾف ﺟدﯾدی از ھوﯾت آدﻣﯽ اﺳت. در ﺗﻌرﯾف ﺳﻧﺗﯽ اﻧﺳﺎن ، آدﻣﯾﺎن ﺑر اﺳﺎس وﯾژﮔﯾﮭﺎی ﮔوﻧﺎﮔوﻧﯽ ﮐﮫ اﯾﺷﺎن را از ﯾﮑدﯾﮕر ﻣﺗﻣﺎﯾز ﻣﯽ ﮐﻧد ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﺷو ﻧد. ﻋﺎوم اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و ﻓﻠﺳﻔﮥ ﻣﻌﺎﺻر از ﺟﻣﻠﮫ ﻓﻠﺳﻔﮥ ﭘﺳﺎ ﻣدرن ﻧﯾز اﺻوﻻ ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﺑﻌﻧوان اﻧﺳﺎن را ﻧﭘذﯾرﻓﺗﮫ و ﺑﺎﻟﻌﮑس ھوﯾت آدﻣﮭﺎ را ﺑر اﺳﺎس ﻗوﻣﯾت، زﺑﺎن، وطن، ﺟﻧﺳﯾت، ﻧژاد، ﻣذھب و طﺑﻘﮫ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد . ﻧﺗﯾﺟﮫ اﯾن طرز ﻓﮑر آن اﺳت ﮐﮫ آدﻣﯾﺎن از طرﯾق ﺗﻔﺎوت و ﺗﺿﺎدﺷﺎن ﺑﺎ دﯾﮕر آدﻣﯾﺎن ﺷﻧﺎﺳﺎﯾﯽ ﮔردﯾده و در ﻧﺗﯾﺟﮫ اﻣﮑﺎن ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و وداد در از ﻣﯾﺎن ﻣﯽ رود. اﻧواع ﺗﻌﺻب ﻧﯾز ﺣﺎﺻل طﺑﯾﻌﯽ ﭼﻧﯾن ﺑرداﺷﺗﯽ از آدﻣﯽ اﺳت. اﻣﺎ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﻌرﯾف ﻧوﯾﻧﯽ از اﻧﺳﺎن ﺑدﺳت ﻣﯽ دھﻧد. ﺑر طﺑق ﺣﺿرت ﺑﺎب آدﻣﯽ ﮐﮫ ﺟﻠوه ای از ﻣﻘﺎم ﻧﻘطﮫ ﯾﺎ ﻣﺷﯾت اﺳت )ﮐﮫ آﻧﮭم ﺟﻠوه ای از ﺧداﺳت( ھﻣﺎﻧﻧد ﺷﻣس ﺣﻘﯾﻘت دارای دو ﺟﻧﺑﮫ ﯾﺎ دو ﻣﻘﺎم اﺳت ﯾﮑﯽ ﺟﻧ ﺑﮥ اﻟوھﯾت و دﯾﮕر ﺟﻧﺑﮥ ﻋﺑودﯾت. آدﻣﯽ ﺑﻧﺎ ﺑﮫ در ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ھﻣﺎﻧﻧد ﯾﮏ آﯾﻧﮫ اﺳت ﮐﮫ اﯾن آﯾﻧﮫ ا ز دو ﻗﺳﻣت ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت ﯾﮑﯽ ﺷﯾﺷﮥ آﯾﻧﮫ اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﺷﯾﺷﮫ ھﺎ ﺑﺎ ﯾﮑدﯾﮕر ﺗﻔﺎوت دارﻧد ، و دﯾﮕر ﺗﺻوﯾری اﺳت ﮐﮫ از ﺧورﺷﯾد در اﯾن آﯾﻧﮫ ﺗرﺳﯾم ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺧورﺷﯾد ﭼﯾز ی ﺟز ﺻﻔﺎت و اﺳﻣﺎء ﺧدا ﻧﯾﺳت. ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر آدﻣﯽ ﺣﻘﯾﻘت آﯾﮫ وﻧﺷﺎن ﺧداﺳت ﮐﮫ درﺷﯾﺷﮥ او ﻣﺗﺟﻠﯽ و آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮔردد. ﺑﮫ ﻋﺑﺎرت دﯾﮕر آدﻣﯽ از دو ﺟﻧﺑﮫ ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت ﯾﮑﯽ وﺟودش ﮐﮫ ﻓﯾض ﺗﺟﻠﯽ اﻟﮭﯽ و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ اﺳت و دﯾﮕری ﻣﺎھﯾﺗش ﮐﮫ وﯾژﮔﯾﮭﺎی ﺧﺎص آن آدم اﺳت ﮐﮫ او را از دﯾﮕ ر ﻣوﺟودات ﺟدا ﻣﯽ ﺳﺎزد. ﻓرھﻧﮓ ﺑﺷر ﺗﺎﮐﻧون اﺳﺎﺳﺄ اﻧﺳﺎن را ﺑﻌﻧوان ﺧﺻوﺻﯾﺗﮭﺎی ﺷﯾﺷﮫ ﯾﺎ ﻣﺎھﯾت اﯾن آﯾﻧﮫ ﺗﻌرﯾف ﻧﻣوده اﺳت در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺷر را دﻋوت ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت و ھوﯾت راﺳﺗﯾن آدﻣﯾﺎن ﯾﻌﻧﯽ ﺻورت و ﻣﺛﺎل ﺧدا ﮐﮫ در آﯾﻧﮥ اﻧﺳﺎن ﺗﺻوﯾر ﺷده اﺳت ﺗوﺟﮫ ﮐﻧﻧد. ﺑدﯾن ﺗرﺗ ﯾب ھوﯾت راﺳﺗﯾن آدﻣﯾﺎن ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘت اﻧﺳﺎﻧﯾت آﻧﺎن ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ آﻧﮭم آﯾﮥ ﺧداﺳت و از اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت آدﻣﯾﺎن وﺣدت و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻋﺷق و وداد اﺳت. در ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ اﯾن ﻣطﻠب ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﻧﯾن ﻣﯽ ﮔوﯾد : ﺑﺎب ﺣﺿرت

ﻣﯾت

ی ﺑﺷر ﺟﮭﺎن

ﮔﻔﺗﮥ

ﻣﺎھﯾت

ﯾت

ﺧداوﻧد از ﺑر ای ﺷﻣس ﺣﻘﯾﻘت دو ﻣﻘﺎم ﺧ ﻠق ﻓرﻣوده ﯾﮑﯽ ﻣﻘﺎم ﻏﯾب ذات او ﮐﮫ ﻣظﮭر اﻟوھﯾت اﺳت ﮐﮫ آﻧﭼﮫ آﯾﺎت ﻧﺎزل ﻣﯽ ﮐﻧد از ﻗﺑل او ﻣﯽ ﮐﻧد...و دون اﯾن آﯾت ﮐﮫ در او ﺳت ﺧﻠق اوﺳت...و در ﮐﯾﻧوﻧت ھر ﺷﯾﺋ ﯽ آﯾﺗﯽ ﻋن ﷲ ﺑوده و ھﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ او ﺗوﺣﯾد او را ﺗو ﻧد ا ﮐرد...و ھﻣﯾن ﻗﺳم ھر ﺷﯾﺊ ﺑﮫ آﯾت ﺧﻠﻘﯾت ﻋﺑﺎدت ﻣﯽ ﮐﻧد ﻣﺣﺑوب ﺧود را وﻟﯽ ﻧرﺳﯾده و ﻧﻣﯽ رﺳد اﻻ ﺑﮫ آﯾﺗ ﯽ ﮐﮫ ﻋن ﷲ در اوﺳت ﮐﮫ ﻣدل ﺑر اوﺳت . در اﯾن ﮔﻔﺗﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺷﮑل ﻧوﯾﻧﯽ ھﻣﺎن ﺣﻘﯾﻘﺗﯽ را ﻣطرح ﻣﯽ ﮐﻧ ﻧد ﮐﮫ در آﺛﺎر اوﻟﯾﮥ ،ﺧود ﻣﺎﻧﻧد ﺗﻔﺳﯾر ﺣدﯾث ﺣﻘﯾﻘت ، آﻧرا ﺑﺷﮑل ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ روح و رﺑوﺑﯾت ﻣورد ﺑﺣث ﻗرار داده اﻧد. در ﺗﻔﺳﯾر ﻣزﺑور آن ﺣﺿر ت از ﻣردم ﻣﯽ ﺧواھﻧد ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﺷم ﻓؤ اد ﻧﮕﺎه ﮐﻧﻧد ﺗﺎ ﺑ ﻔﮭﻣﻧد ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﺧودﺷﺎن رﺑوﺑﯾت اﻟﮭﯽ اﺳت ﮐﮫ در وﺟود اﯾﺷﺎن ﻣﺗﺟﻠﯽ ﺷده اﺳت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ آدﻣﯽ در ﻣﯽ ﯾﺎﺑد ﮐﮫ از طرﻓﯽ ﺑﺎ ﺧدا ﯾﮑﯽ اﺳت و از طر ف دﯾﮕر ﻧﯾﺳﺗﯽ ﻣﺣض در ﺑراﺑر ﺧداﺳت: ﻓﺎﻧظر ﺑﻌﯾن ﻓؤ ادک انٌ ﺣﻘﯾﻘﺗﮏ رﺑوﺑﯾٌﺔ رﺑﮏ ﻟﮏ و ﺑﮏ اﻧت ھو و ھو اﻧت اﻻٌ اﻧﮏ اﻧت اﻧت . و ھوھو ﻣﻌﻧﺎی ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن اﺳت: ﭘس ﺑﮫ ﭼﺷم دﻟت ﻧﮕﺎه ﮐن ﺗﺎ درﯾﺎﺑﯽ ﮐﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﺗو رﺑوﺑﯾت ﺧدا ﺑﮫ ﺗو در رﺗﺑﮫ ﺗوﺳت. ﺗو ﺧدا ھﺳﺗﯽ و ﺧدا ﺗوﺳت ﺑﺎاﯾن ﺗﻔﺎوت ﮐﮫ ﺗو ﺗو ھﺳﺗﯽ و او اوﺳت. آدﻣﯽ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب از ر رﺗﺑﮫً ﭼﮭﺎ ﺟﺳد، ﻧﻔس، روح ﯾﺎ ﻋﻘل، و ﻓؤا د ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﭼﮭ ﺎر ﺟﻧﺑﮥ اﻧﺳﺎن در درون ﺧود ﺗﻣﺎﻣ ﯾت ھﺳﺗﯽ طﺑﯾﻌﯽ و روﺣﺎﻧﯽ را در ﺑر ﻣﯽ ﮔﯾرد . ھﻣﺎﻧﻧد دﯾﮕر ﭘﯾﺎﻣﺑر اﯾ ران ﺣﺿرت زرﺗﺷت ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻧﯾز ﻋرﺻﮥ طﺑﯾﻌت و وﺟود را ﻣﻘدس و زﯾﺑﺎ و ﻧﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻣﺎرد و آدﻣﯽ ﻧﯾز ﺑﻌﻧوان ﻋﺎﻟﯾﺗرﯾن ﺟﻠوۀ ﯾزدان ﺑﺎ ھﻣﮥ ﻣوﺟ ودات و ھﺳﺗﯽ ارﺗﺑﺎطﯽ ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ دارد . ﯾﻌﻧﯽ آدﻣﯽ ھﻣﮥ ھﺳﺗﯽ اﺳت. اﯾن اﻧ دﯾﺷﮫ ﺑﺎﻋث ﻣﯽ ﮔردد ﮐﮫ ﺗﻘدس طﺑﯾﻌت و ﺣﻔظ ﻣﺣﯾط زﯾﺳت و اﺣﺗرام ﺑ ﮫ ھﻣﮥ ﻣوﺟودات اﺻل ﻋﻣدۀ ﺟﮭﺎن ﺑﯾﻧﯽ اﯾﺷﺎن ﻗرار ﮔﯾرد. ﯾﮑﯽ از ﺟﻠوه ھﺎی اﯾن اﺻل ﺑﺎزﺳﺎزی ﻣﻔﮭوم ﺑﮭﺷت و دوزخ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺳت. 2 اﻧﺳﺎن . و ﺑﮭﺷت در ﻣﻔﮭوم ﺳﻧﺗﯽ و ﻣﺗداول از دو زخ و ﺑﮭﺷت، آدﻣﯽ از ﻋزت و ﺣرﻣت ﻋﺎری ﺷده و ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺣﯾوان ﺗ ﻧزل ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺗرﺗﯾب ﺧدا ﻧﯾز ﺑﺟﺎی ﮐﻣﺎل ﻣطﻠق ﺑودن، ﺑﮫ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ از ﺗوﺣش و ددﻣﻧﺷﯽ ﻣﻧﺣط ﻣﯾﮕردد. دوزخ ﺟﺎﺋﯽ ﺗﺻور ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ آدﻣﯽ ﺑﺧﺎطر اﺷﺗﺑﺎھﺎﺗﯽ ﭼﻧد در ﻣدﺗ از ز ﯽ ﻣﺣدود ﻧدﮔﯽ ﺑﮫ ﺷﮑﻧﺟﮥ اﺑدی ﻣﺑﺗﻼ ﻣﯽ ﺷود و اﯾن ﺷﮑﻧﺟﮫً داﺋﻣﯽ ﻋداﻟت ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﮔردد. در ﻗرآن و دﯾﮕر ﮐﺗﺎﺑﮭﺎی آﺳﻣﺎﻧﯽ ﻣﻔﮭوم دوز خ و ﺑﮭﺷت ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﺑﺎطﻧﯽ و ﺳﻣﺑﻠﯾﮏ ﻣﯽ ﺑﺎﺷد اﻣﺎ رؤﺳﺎی ﻣذھﺑﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺑﯾر ﻟﻔظﯽ و ﺳطﺣﯽ از ﮐﺗﺎﺑﮭﺎی آﺳﻣﺎﻧﯽ ﺧدارا ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺷﮑﻧﺟﮫ ﮔری ﮐﮫ از زﺟردادن ﺑﮫ اﻧﺳﺎن ﻟذت ﻣﯽ ﺑرد، ﺗﻧزل ﻣﯽ دھﻧد. آﺷﮑﺎر اﺳ ت

ھﻣﮥ

ﮐﮫ ھرﮔﺎه ﻣﻼﯾﺎن ﻗدرت ﺳﯾﺎﺳﯽ را ﺑدﺳت ﮔﯾرﻧد ﺑر اﺳﺎس ھﻣﯾن ﻣﻧطق ﺷﮑﻧﺟﮫ ﺟﺎﻣﻌﮫ را اداره ﻣﯾﻧﻣﺎﯾﻧد. ﭼﻧﯾن ﺑرداﺷﺗﯽ از دوزخ ﻋﺻﺎره ﻣﻧطق ﺟﻧﮕل و زور و ﺗﻧﺎزع ﺑﻘﺎﺳت وﻧﮫ ﻋدل و ﺑﮭﺷت ﻋطوﻓت. ھم در ھﻣﯾن ﺗﻌﺑﯾر ﻟﻔظﯽ ﺟﺎﺋﯽ اﺳت ﮐﮫ ﭘرھﯾزﮐﺎران و ﻧﯾﮑﺎن ﺗﺎ ﺑﮫ اﺑد ﻣﺷﻐول ﻟذات ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ و ﺟﻧﺳﯽ ھﺳﺗﻧد. آﺷﮑﺎر اﺳت ﮐﮫ در اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾز ا ﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺣﯾوان ﮐﮫ ھﻣﮥ ﻓﮑر و ذﮐرش در ﺗﻣﺗﻊ ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ اﺳت ﺧوار ﻣﯽ ﮔردد. روز ﻗﯾﺎﻣت ھم ﺑﻌﻧوان ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯾﮕردد و ﻣﻔﮭوم زﻣﺎن در واﻗﻊ ﺑﮫ ﻣﻔﮭوم ﻣﮑﺎن ﺗﻧزل ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و زﻣﺎن ا ز ﺗﺣول، دﮔرﮔوﻧﯽ، ﺧﻼﻗﯾت واﺑداع ﺗ ﮭﯽ ﻣﯽ ﮔرد د. آﺷﮑﺎراﺳت ﮐﮫ ﺑﺎز اﯾن ﻧﻔﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ھم آدﻣﯽ را ﺑﮫ ﺣد ﯾﮏ ﺷ ﺗﻧزل ﻣﯾدھد ز ﯾرا ﮐﮫ اﺷﯾﺎء دارای طﺑﯾﻌﺗﯽ ﻧﺳﺑﺗﺎً راﮐد و اﯾﺳﺗﺎ ھﺳﺗﻧد درﺣﺎﻟﯾﮑﮫ آدﻣﯽ ھﻣواره درﺣﺎل ﺗﺣول و دﮔرﮔوﻧﮕﯽ اﺳت وﻟذا ﻣوﺟودی ﺗﺎرﯾﺧﯽ اﺳت. د ر آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﮭﺷت و دوزخ ھﺳﺗ ﮥ ﺗﻌرﯾف اﻧﺳﺎن ﻣﯽ ﮔردد و آدﻣﯽ ﺗ وﺳط ﺧدا ﺑﻌﻧوان ﻋرش اﻟﮭﯽ، ﺻورت و ﻣﺛﺎل ﺧدا، و آﯾﻧﮥ ﮐﻣﺎﻻت اﻟﮭﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯾﺷود. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﺑﯾش از ھرﭼﯾز دﯾﮕر ﺷﺎﺧص آدﻣﯽ اﺳت اﯾن اﺳت ﮐﮫ او ﻣوﺟودی اﺳت ﮐﮫ دارای ﻗوا وﮐﻣﺎﻻت و اﺳﺗﻌدادات روﺣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﺣدودی اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﺑﺗدرﯾﺞ ﺷﮑوﻓﺎ و ﺑﺎﻟﻔﻌل ﮔردد. از اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﺣ ﺿرت ﺑﺎب ﺑﮭﺷت و دوزخ را ﺗﻌﺑﯾر ﻧوﯾﻧﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧد. ﺑﮭﺷت ﻋﺑﺎرت از ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ ﮐﻣﺎﻻت ﺑﺎﻟﻘوه ﯾﮏ ﻣوﺟود اﺳت و دوزخ ﻣﺣروﻣﯾت از اﯾن ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﺟﺎﻣﻌﮫ و ﻓرھﻧﮓ ﺑﺎﯾد ﺑر اﯾن اﺳﺎس ارزﯾﺎﺑﯽ ﺷود ﮐﮫ ﺗﺎ ﭼﮫ ﺣد اﺟﺎزه ﻣﯽ دھد ﮐﮫ اﯾن اﺳﺗﻌدادات و ﮐﻣﺎﻻت روح اﻧﺳﺎﻧ ﻓﻌﻠﯾت و ظﮭو ر ﯾﺎﺑد. در ﻋﯾن ﺣﺎل ﺗﻌرﯾف ﺟدﯾد از ﺑﮭﺷت و دوزخ ﺿر ورﺗﺎً ﺑﮭﺷت و دوزخ را اﻣری ﭘوﯾﺎ وﺗﺎرﯾﺧﯽ ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﯾﻌﻧﯽ ﭼون ﺑﮭﺷت از ﻋﺑﺎرت زﻣﺎن اﻣﮑﺎن ﭘذﯾر اﺳت ﺑﮭﺷت آن زﻣﺎن را ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ دھد. اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﯾﺷرﻓت اﻧﺳﺎن و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺗﺎرﯾﺦ وارد ﻣرﺣﻠﮥ ﻧوﯾﻧﯽ ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ وﻗت آن ﻣﯽ رﺳد ﮐﮫ از ﻣرﺣﻠ ﮥ ﮔذﺷﺗﮫ ﻓراﺗر رﻓﺗﮫ و ﮐﻣﺎﻻت ﻧوﯾﻧﯽ را ﻓﻌﻠﯾت ﺑﺧﺷد. در اﯾن ﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﯾﮏ ﻣدﻧﯾت روﺣﺎﻧﯽ ﺟدﯾد ﺑﺎ ار زﺷﮭﺎ و ﻗواﻧﯾن ﻧوﯾﻧﯽ ﻻزم ﻣﯽ ﺷود ﺗﺎ آﻧﮑﮫ اﻧﺳﺎن و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺑﺗواﻧد ﺑﮫ ﺑ ﮭﺷت ﺧود ﺑرﺳد. در اﯾن زﻣﺎن آﻧﭼﮫ ﮐﮫ در ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﮭﺷت ﺑود دﯾﮕر ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯾﺳت و در واﻗﻊ ﺗﺛﺑﯾت در ﻣرﺣﻠﮫ ﮔذﺷﺗﮫ ﺑﻣﻌﻧﺎی ﺗوﻗف در ﮐﺳب ﮐﻣﺎﻻت و ﭘﯾﺷرﻓت روﺣﺎﻧﯽ اﺳت. ﭼﻧﯾن ﺗوﻗﻔﯽ ﭼﯾزی ﻧﯾﺳ ت ﺟز دوزخ. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﻋﻠت اﺳت ﮐﮫ در ﮐﻠﻣﺎت ﻣﮑﻧوﻧﮫ و اﯾﻘﺎن ﺣﺿرت ﺑﮭﺎءﷲ ﻣﮑرراً از ظﮭور روﺿ ﺑﺎغ و ﺑﮭﺷت ﺟدﯾدی در ﺟﮭﺎن ﺳﺧن ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﭼرا ﮐﮫ ﺑﮭﺷت ﺑر طﺑق اﯾن ﺗﻌرﯾف ﻧوﯾن

ﯽً ﯾ

ﯽ

ﺷﮑوﻓﺎ ﺷدن اﺳﺗﻌدادات روﺣﺎﻧﯽ آدﻣﯾﺎن اﺳت واز آﻧﺟﺎ ﮐﮫ اﯾن اﺳﺗﻌدادات ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺑوده، و ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑرای اﯾن ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ و ﻓﻌﻠﯾت ﯾﺎﻓﺗن ﻧﯾﺳت، در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺑﮭ ﺷت و ﺟﮭﻧم در ھر ﻣرﺣﻠﮥ ﻧوﯾن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺎﯾد ﮐﮫ ﺗﺟدﯾد و ﺑﺎز ﺳﺎزی ﺷوﻧد. ﯾﻌﻧﯽ ﺑﺷرﯾت در ھر ﺑﮫ دوره ﺗوﺳط ﯾﮏ ﻣدﻧﯾت روﺣﺎﻧﯽ ﻧوﯾن ﺑﮫ ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ ﺟﻧﺑﮫ ای ﺧﺎص از ﮐﻣﺎﻻت ﺑﺎﻟﻘوه و ﻧﮭﻔﺗﮥ ﺧود ﻣﯽ ﭘردازد ﮐﮫ ﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ اﯾن ارزﺷﮭﺎی وﯾژه ای ﮐﮫ در آن

ﮫ و

ﻣﻔﮭوﻣﯽ ﺗﺎرﯾﺧﯽ و زﻣﺎﻧﻣﻧد ﻣﯽ ﺷود. از اﯾن روﺳت ﮐﮫ روز ﻗﯾﺎﻣت ھم ﻧﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﻌﻧوان ﺷروع ﻣرﺣﻠﮫ ﺟدﯾدی از ﺗ ﺣول و ﺗﮑﺎﻣل ﺗﺎرﯾﺧﯽ اﻧﺳﺎن ، ﯾﻌﻧﯽ ﺳر آﻏﺎز ﻣدﻧﯾت و ارزﺷﮭﺎی روﺣﺎﻧﯽ ﻧوﯾﻧﯽ در ﺟﮭﺎن ، ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد. 3 . ﺗﻌﻣﯾم ﺣرﻣت اﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﭘﮭﻧﮫ زﻧدﮔﯽ

ﺑررﺳﯽ ﻣﻔﮭوم ﺑﮭﺷت در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد ﮐﮫ ﻣﻘﺎم اﻧﺳﺎن در اﻧدﯾﺷﮫ ﭘﯾﺎﻣﺑر اﯾراﻧﯽ ﻧﻣﯽ ﺗواﻧد ﺻرﻓﺎً ﯾﮏ ﺷﻌﺎر ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺑﻣﺎﻧ د ﮐﮫ ھﯾﭻ ارﺗﺑﺎطﯽ ﺑﺎ زﻧدﮔﯽ ﻓرد و ﺟﺎﻣﻌﮫ ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد. ھﻣﯾﻧﮑﮫ ﺑﮭﺷت ظﮭور ﮐﻣﺎﻻت و ﻗوای روﺣﺎﻧﯽ اﻧﺳﺎن وﺷﮑوﻓﺎﺋﯽ آن ﺗواﻧﺎﺋﯽ ھﺎ در ﺳطﺢ زﻧدﮔﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و ﻓرھﻧﮕﯽ ﺗﻌرﯾف ﻣﯽ ﮔردد ، اﻗﺗﺿﺎء ﻣﯾﮑﻧد ﮐﮫ ﺗﻌرﯾف واﻻ و ﺷﺎﻣﺦ اﻧﺳﺎن ﺻرﻓﺎ در ﺳطﺢ ﯾﮏ ﺑﺣث ﻋرﻓﺎﻧﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻣﺎﻧده ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ﻋرﺻﮥ زﻧدﮔﯽ آدﻣﮭﺎی زﻧده و ﻋﯾﻧﯽ ﮔﺳﺗرش ﯾﺎﺑد. اﮔر ﭼﮫ ﮐﻣﺎل اﯾن ﮔﺳﺗرش در ﺗﻌﺎﻟﯾم ﺣﺿرت ﺑﮭ ﺎءﷲ و در

ﻧﮭﺎﯾت درﻓرھﻧﮓ وﺣدت ﻋﺎﻟم اﻧﺳﺎﻧﯽ و ﺻﻠﺢ ﻋﻣوﻣﯽ ﺟﻠوه ﮔر ﻣﯽ ﺷود اﻣﺎ ﺟﻠوه ھﺎی ﭼﺷﻣﮕﯾری ازاﯾن ﺣﻘﯾﻘت در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب اراﺋﮫ ﺷده اﺳت. دراﯾﻧﺟﺎ ﺑﮫ ذﮐر ﭼﻧد ﻣﺛﺎل اﮐﺗﻔﺎ ء ﻣﯽ ﺷود. در ﮐﺗﺎب اﻻﺳﻣﺎء ﺣﺿرت ﺑﺎب در ﺑﺎره 361 اﺳم ﺧدا ﺑﺣث ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد. ﯾﮑﯽ از اﯾن اﺳم ھﺎی ﺧدا اﺳم زارع ﯾﺎ ﮐﺷﺎورز اﺳ ت. ﻣﻌﻣوﻻً زارع و ﮐﺷﺎورز در رده ﺑﻧدی اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﺑﺳﯾﺎر ﻣﻘﺎﻣﯽ ﭘﺎﺋﯾن داﺷﺗﮫ اﺳت. ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺟﮭت ﺣﺿرت ﺑﺎب زارع را ﺑﻌﻧوان ﯾﮏ اﺳم ﺧدا ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد و ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯽ دھﻧد ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﺑﮭﺗرﯾن زارع اﺳت. ﭼرا ﮐﮫ داﻧﮫ ھﺎی آﯾﺎت ﺧودرا در ﺟﺎن و دل آدﻣﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﺎرد و اﯾن داﻧﮫ ھﺎ درزﻣﯾﻧﮭﺎی ﭘﺎک ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ رﺷد ﮐرده وﻣﯾوه ﻣﯽ ﺑﺧﺷﻧد. ازاﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ اﯾن ﮐﺷﺎورز اﻟﮭﯽ ﻣردم را ﺑﮫ ﺗطﮭﯾر دل ﻓرا ﻣﯽ ﺧواﻧد. درﺳرآﻏﺎز ﺑﺣث ﺧود ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑزﺑﺎن آﯾﺎت واز زﺑﺎن ﺧدا ﻣﯽ ﮔوﯾﻧد ﮐﮫ ﻧﮫ ﻣردم ﺑﻠﮑﮫ ﺧدا ﮐﺷﺎورز راﺳﺗﯾن اﺳت و از اﯾﻧﺟﺎ ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد ﮐﮫ ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﭼون ﮐﺷ ﺎورزان ﺟﻠوۀ اﺳم ﺧدا ھﺳﺗﻧد ﺑﺎﯾد ھﻣﺎﻧﮕوﻧﮫ ﺑﺎ آﻧﺎن رﻓﺗﺎر ﺷود ﮐﮫ ﺑﺎ ﺷﺎھﺎن واﻣراء رﻓﺗﺎرﻣﯽ ﺷو د ﭼراﮐﮫ ھردو ﯾﮑﯽ ھﺳﺗﻧد و ھردو ﻣظﺎھر ﺧدا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد وھردوﻗﺎﺋم ﺑﺎﻣر اﻟﮭﯽ ھﺳﺗﻧد. دراﯾﻧﺟﺎ ﻣﯽ ﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﺗﻌرﯾف روﺣﺎﻧﯽ اﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﺷﮑل دﻋوت ﺑﮫ ﺑراﺑری ﺣﻘوق ھﻣﮕﺎن در ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺟﻠوه ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد: ﻗل ان ﷲ ﻟﯾزرﻋ ن ﻓﯽ اﻻرض ﮐﯾف ﯾﺷﺎء ﺑﺎﻣره اﻓ ﻼ ﺗﻧظرون. اﺗﺣﺳﺑون اﻧﮑ م ﺗزرﻋون ﻗل ﺳﺑﺣﺎن ﷲ اﻧﺎ ﮐﻧﺎ . زارﻋﯾن ﻗل ﻓﻼ ﺗﻧظرن اﻟﯽ اﺣد اﻻ ﺑﻣﺛل ﻣﺎ اﻧﺗم ﺗﻧظرون اﻟﯽ اﻋﻠﯽ ﻋﻠوﮐم ﻓﺎن ﻣﺎ ﻧﻘﻠت ﻓﯽ اﻟذﯾﻧﮭم اوﻟﯽ اﻻﻣر ﻣﻧﮑم واﻟذﯾﻧﮭم اوﻟﯽ اﻟزرع اﻣر واﺣد ﮐل ﺑﺎﻣرﷲ ﻗﺎﺋﻣون .

ﻣﻌﻧﺎی ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن اﺳت: ﺑﮕو ﺑراﺳﺗﯽ ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﺑ ر زﻣﯾن آﻧﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﺑﺧواھد ﺑﮫ اﻣرش زراﻋت ﻣﯽ ﮐﻧد آﯾﺎ ﻧﻣﯽ ﻧﮕرﯾد؟ آﯾﺎ ﻣﯽ ﭘﻧدارﯾد ﮐﮫ ﺷﻣﺎﺋﯾد ﮐﮫ ﺑراﺳﺗﯽ ﮐﺷﺎورزی ﻣﯽ ﮐﻧﯾد؟ ﺑﮕو ﭘﺎک اﺳت ﺧداوﻧد از اﯾن ﭘﻧدار، اﯾن ﻣﺎ ھﺳﺗﯾم ﮐﮫ زارع راﺳﺗﯾن ھﺳﺗﯾم. ﺑﮕو ﭘس ﺑﮫ ھر ﮐس ھﻣﺎﻧﮕوﻧﮫ ﻧﮕﺎه ﮐﻧﯾد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺑزرﮔﺗرﯾن ﺑزرﮔﺎﻧﺗﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻧﯾد. ﺑراﺳﺗﯽ ﮐﮫ آﻧﭼﮫ ﮐﮫ در ﺑﺎره اﻣﯾران ﺷﻣﺎ ﮔﻔﺗﮫ ام ھﻣﺎن اﺳت ﮐﮫ در ﺑﺎره ﮐﺷﺎورزان ﺷﻣﺎ ﻣﯽ ﮔوﯾم ﯾﻌﻧﯽ آﻧﮑﮫ ھردو ﺑﮫ اﻣر ﺧدا ﻗﺎﺋم و ھﺳت ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد . ﮑﯽ ﯾ از دﯾﮕر ﺟﻠوه ھﺎی ﻣﻘﺎم اﻧ ﺳﺎن درﭘﮭﻧﮥ زﻧدﮔﯽ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻣردم ﺗﺎﮐﯾد ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑر ﻟزوم ﺑﺎزﺳﺎزی روﺣﺎﻧﯽ ﻋرﺻﮥ اﻗﺗﺻﺎد و ﺻﻧﻌت اﺳت. در آﺛﺎر ﮔوﻧﺎﮔون ، ازﺟﻣﻠﮫ ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ و ﮐﺗﺎب اﻻﺳﻣﺎء ، اﯾﺷﺎن ﺗ ﺄ ﮐﯾد ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ آدﻣﯽ ﺑﺎﯾد در ﺣﯾطﮥ ﮐﺎر و ﺻﻧﻌت ﮐﺎرش را در ﮐﺎﻣﻠﺗرﯾن ﺷﮑل ﻣﻣﮑ ن درﺳطﺢ ﺧود ﻋﻣﻠﯽ ﻧﻣﺎﯾد. ﻣﻌﻣوﻻً از واژۀ ا ) ﺎنﻘﺗ ﮐﻣﺎل ﺟوﺋﯽ( در اﯾن ﺑﺣث اﺳﺗﻔﺎده ﻣﯽ ﮔردد و آدﻣﯽ ھﻣﺎﻧﻧد ﺧدا ﺑﺎﯾد ﺻﻧﻊ و ﺳﺎﺧﺗﮫ اش درﻧﮭﺎﯾت ﮐﻣﺎل و ﻘﺎنﺗا

ﺑﺎﺷد. ﺑﮫ ﻓرﻣوده ﺣﺿرت ﺑﺎب وﻗﺗﯽ ﮐﮫ آدﻣﯽ در ﻓﻌﺎﻟﯾت اﻗﺗﺻﺎدی و ﺻﻧﻌﺗ ﯽ ﺧود ﺑر اﺳﺎس اﯾن اﺻل رﻓﺗﺎر ﻧﻣﺎﯾ د آﻧﮕﺎه ﺑﻌﻧوان ﺻورت و ﻣﺛﺎل ﺧدا ﻋﻣل ﮐرده اﺳت و در ﻧﺗﯾﺟﮫ در ﭼﻧﯾن زﻣﺎﻧﯽ ﻣﺛل آﻧﺳت ﮐﮫ ﮐﺎر او در واﻗﻊ ﮐﺎری اﺳت ﮐﮫ ﺗوﺳط ﺧدا ا ﻧﺟﺎم ﺷده اﺳت. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب اﯾن ﺗﻘدس اﻧﺳﺎن ﺑﺎﯾد در ﺳطﺢ ﻓﻌﺎﻟﯾت ﻣﺎدی و اﻗﺗﺻﺎدی ﻧﯾز آﺷﮑﺎر ش را ﺧود ﻧﻣﺎﯾد و ﺑﻧﺎﺑراﯾن ﻋرﺻﮫ اﻗﺗﺻﺎد ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺎدی ﺗرﯾن ﻋرﺻﮫ زﻧدﮔﯽ اﺟﺗﻣﺎ ﻋﯽ ﻋرﺻﮫ ای روﺣﺎﻧﯽ و ﻣﻌﻧوی و اﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽ ﺷود. ﺑﺣث درﺑﺎره ﺗا ﻘﺎن ﻧﺗﯾﺟﮥ ﻣﻧطﻘﯽ ﻣﻔﮭوم ﻧ وﯾن ﺑﮭﺷت در آﺛﺎر اﯾﺷﺎن ﻣﯽ ﮔردد. ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ﮐﮫ ﺑﮭﺷت ﻧﮫ ﻓﻘط ﺑرای اﻧﺳﺎن ﺑﻠﮑﮫ ﺑرای ھر ﺷﯾﺋﯽ ﻣطرح ﻣﯽ ﺷود. ھر ﺷﯾﺋﯽ اﮔر ﺑﮫ ﮐﻣﺎل ﺑﺎﻟﻘوه اش ﺑ رﺳد ﺑﮫ ﺑﮭﺷت ﺧود رﺳ ﯾ ده و اﻻ در دوزخ ﻣﺎﻧده اﺳت. وظﯾﻔﮫ اﻧﺳﺎن اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﮐﺎری ﮐﻧد ﮐﮫ ھﻣﮫ اﺷﯾﺎء در ﺣد ﺧود ﺑﮫ ﺑﮭﺷت ﺧود ﺑرﺳﻧد. اﯾن اﻣر ﻧﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺣﻔظ ﻣﺣﯾط زﯾﺳت و ﺗﻘدس طﺑﯾﻌت اﺳت ﺑﻠﮑﮫ ﺑﻌﻼوه دﻋوﺗﯽ اﺳت ﺑﮫ ا ﻘﺎنﺗ و ﮐﻣﺎل ﺟوﯾﯽ در ﺻﻧﻌت و ﮐﺎر. در ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﻧﯾن آﻣده اﺳت: ﻧﮭﯽ ﺷده ﮐﮫ ﮐﺳﯽ ﺷﯾﺋﯽ را ﺑﺎ ﻧﻘص ظ

ﻓرﻣﺎﯾد ﺑﺎ آﻧﮑﮫ اﻗﺗدار ﺑر ﮐﻣﺎل اون داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﻣﺛﻼ اﮔر ﮐﺳﯽ ﺑﻧﺎی ﻋﻣﺎرﺗﯽ ﮔذارد و آﻧرا ﺑﮫ ﮐﻣﺎل آﻧﭼﮫ در آن ﻣﻣﮑن اﺳت ﻧرﺳﺎﻧد، ھﯾﭻ آﻧﯽ ﺑر آن ﺷﯾﺊ ﻧﻣﯾﮕذرد ﻣﮕر آﻧ ﮑﮫ ﻣﻼﺋﮑﮫ طﻠب ﻧﻘﻣت ﻣﯽ ﮐﻧﻧد ﺑر ﺧداوﻧ د ﺑر او ﺑﻠﮑﮫ ذرات آن ﺑﻧﺎ ھم طﻠب ﻣﯽ ﮐﻧﻧد زﯾرا ﮐﮫ ھر ﺷﯾﺊ در ﺣد ﺧود وﺻول اﻟﯽ ﻣﺎ ﯾﻧﺗﮭﯽ در ﺣد ﺧود را ﺗﻣﻧﺎ دارد و ھﻣﯾن ﮐﮫ ﮐﺳﯽ ﻣﻘﺗدر ﺷد و در ﺣق اون ظﺎھر ﻧﮑرد ازاوﺳؤال ﻣﯽ ﺷود . )ﺑﯾﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺎب ﺳوم از واﺣد ﺷﺷم( از ﺟﻣﻠﮫ ﺟﻠوه ھﺎی ﻣﻘﺎم اﻧﺳﺎن در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﯾﺎن اﯾﺷﺎن در ﻣورد ﻟزوم رﯾﺷﮫ ﮐن

ﺎھر

ﺳﺎﺧﺗن ﻓﻘر ، ﺣرام ﮐردن ﮔداﺋﯽ، و وﺟ وب اﺷﺗﻐﺎل ﺑﮫ ﮐﺎرو ﮐﺳب ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. در اﯾن ﺑﯾﺎن ﮐ ﮫ در ﺑﯾﺎن ﻋرﺑﯽ آﻣده اﺳت ھم وظﯾﻔﮥ ﺟﺎﻣﻌﮫ و دوﻟت و ﺛروﺗﻣﻧدان درﻏﻧﯽ ﺳﺎﺧﺗن ﻓﻘرا ﺗ ﺄ ﮐﯾد ﻣﯽ

ﺷود و ھم ﮔداﺋﯽ ﯾﻌﻧﯽ ﮐﺎر ﻧﮑردن و از ﻣردم طﻠب ﮐردن ﺣرام ﻣﯽ ﺷود ﭼﮫ ﮐﮫ ﮔداﯾﯽ و ﻓﻘر ھر دو ﻋزت آدﻣﯽ را ﺑﮫ ﭘﺳﺗﯽ و ﺧواری ﺗﻧزل ﻣﯽ دھد و در ﻋﯾن ﺣﺎل ﮔداﯾﯽ ﺣرام اﺳت ﭼﮫ ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺑﺎﯾد ﮐﺎرﮐﻧﻧد و اﮔر ﮐﺳﯽ ﺗواﻧﺎﯾﯽ ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ذھﻧﯽ ﺑر ای ﮐﺎر ﮐردن ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﺑﺎﯾد ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺑﮫ او ﮐﻣﮏ ﮐﻧ د: ان ﯾﺎ اوﻟﯽ اﻟﻐﻧﺎء اﻧﺗم وﮐﻼء ﻣن ﻋﻧدﷲ ﻓﻠﺗﻧظرن ﻓﯽ ﻣﻠﮏ ﷲ ﺛم اﻟﻣﺳﺎﮐﯾن ﻣن رﺑﮭم ﻟﺗﻐﻧون ﯾﺣل ﻻ و اﻟﺳؤال ﻓﯽ اﻻﺳوا ق و ﻣن ﺳ ﺋل ﺣرم ﻋﻠﯾﮫ اﻟﻌطﺎء و ان ﻋﻠﯽ ﮐل ان ﯾﮑﺳب ﺑﺎﻣر و

ﻣن ﻻ ﯾﻘدر اﻧﺗم ﯾﺎ ﻣظﺎھراﻟﻐﻧﺎء ﻣﻧﯽ اﻟﯾﮭم ﻟﺗﺑﻠﻐون . )ﺑﯾﺎن ﻋرﺑﯽ ﺑﺎب ھﻔدھم از واﺣد ھﺷﺗم ( ﻣﻌﻧﺎی ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن اﺳت: ای ﺻﺎﺣﺑﺎن ﺛروت )و ﻗدرت( ! ﺷﻣﺎ وﮐﻼء ﺧداوﻧد ھﺳﺗﯾد ﭘس در ﺧداوﻧد ﺗﻔﺣص ﮐﻧﯾد و ﺑﺎ اﯾن آﮔﺎھﯽ ﺑﯾﭼﺎرﮔﺎن و درﻣﺎﻧدﮔﺎن را ﺑﯽ ﻧﯾﺎز ﺳﺎزﯾد. ﮔداﺋﯽ در ﮐوﭼﮫ و ﺑﺎزار ﺟﺎﺋز ﻧﯾﺳت و ﺑﮫ آن ﮐس ﮐﮫ ﮔداﺋﯽ ﻧﻣﺎﯾد ﺑﺧﺷش ﺣرام اﺳت. ﺑر ھر ﮐس واﺟب اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﮐﺳﺑﯽ ﻣﺷﻐول ﮔردد و آن اﻓرادی ﮐﮫ ﺗواﻧﺎﺋﯽ ﮐﺎر ﮐردن ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﻧد را ﺑﺎﯾد ﺷﻣﺎ ای ﻣظﺎھر ﺛروت )و ﻗدرت( از ﺟﺎﻧب ﻣن ﮐﻣﮏ ﮐﻧﯾد. ﺑرای رﻋﺎﯾت اﺧﺗﺻﺎر از ﺗﻔﺻﯾل اﯾن ﺑﺣث ﺧود داری ﻣﯽ ﺷود و ﻓﻘط ﺑﮫ ذﮐر ﻓﮭرﺳت وار ﺑرﺧﯽ از ﺗﻌﺎﻟﯾم ﺣﺿرت ﺑﺎب ﮐﮫ ﮔﺳﺗرش و ﮐﺎر ﺑرد ﻋزت و ﺣرﻣت اﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﻋرﺻﮥ زﻧدﮔﯽ آدﻣﯾﺎن اﺳت اﮐﺗﻔﺎء ﻣﯽ ﺷود: دﺳﺗور ﺑﮫ اﻣراء و ﺣﺎﮐﻣﺎن ﮐﮫ آﻧﭼﮫ را ﮐﮫ ﺑر ﺧود ﻧﻣﯽ ﭘﺳﻧدﻧد ﺑر اﺣدی ﻧﭘﺳﻧدﻧد – وظﯾﻔﮫ اﻣراء در ﻋﻣرا ن ﺷﮭرھﺎ و ﺧﯾﺎﺑﺎﻧﮭﺎ و در ﺗوﺳﻌﮫ ﭘﺳت و در ﺗﺷوﯾق ﻋﻠم و ﺻﻧﻌت و ﻧظﺎﻓت و زﯾﺑﺎﯾﯽ – ﺣرام ﺳﺎﺧﺗن ﻧﻣﺎز دﺳﺗﮫ ﺟﻣﻌﯽ ﭼرا ﮐﮫ ﺟز ﺧدا ھﯾﭼﮑس ﻧﻣﯽ داﻧد ﮐﮫ اﯾﻣﺎن ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﺑر ﺗر از دﯾﮕران اﺳت ﺗﺎ آﻧﮑﮫ رھﺑر ﻧﻣﺎز و اﻣﺎم ﺑﺎﺷد – ﺗﺣرﯾم ﺑﺎﻻ ﺗر رﻓﺗن از ﻣﻧﺑر و در واﻗﻊ اﺳﺗﺑداد روﺣﺎﻧﯽ – ﺗﺣرﯾم اﻧدوھﮕﯾن ﺳﺎﺧﺗن ھر اﻧﺳﺎن و ﻣﺟﺎزات آن – ﺣرام ﺳﺎﺧﺗن ﺗوﺑﮫ از ﮔﻧﺎھﺎن ﻧزد ھﯾﭻ اﻧﺳﺎﻧﯽ – ﺗﺣرﯾم ﺣﻣل اﺳﻠﺣﮫ ، ﺗﺣرﯾم ﭘرﺧﺎﺷﮕری ﺣﺗﯽ ﺑﺎﻻ ﺑردن ﺻدا و ﺧروج از ﺣد ادب و وﻗﺎر – ﻟزوم ﺑﻧﺎی ﺣﻣﺎم در ھﻣﮫ ﺟﺎ و اﺳﺗﺣﻣﺎم ﺑدن ھر ﭼﮭﺎر روز ﯾﮑﺑﺎر – ﺣرام ﺳﺎﺧﺗن اﺳﺗﮭزاء دﯾﮕران ﭼﮫ ﺑﮫ زﺑﺎن و ﭼﮫ ﺑﮫ اﺷﺎره – ﺣرام ﺳﺎﺧﺗن ﺗﻧﺑﯾﮫ ﺑدﻧﯽ ، ﮐﺗﮏ و ﺿرب ، ﮐﺷﺗن اﻧﺳﺎن ﯾﺎ ﻗطﻊ ﮐردن اﻋﺿﺎء 4 . اﻧﺳﺎن و آزادی ﺑرﺧﻼف ﭘﻧدار ﻣﺗداول در ﻣﺳﯾﺣﯾت و اﺳﻼم ﮐ ﮫ در اﮐﺛر ﻣوارد آزادی اﻧﺳﺎن را ﻧﻔﯽ ﮐرده و ﺑﮫ ﺟﺑر اﻟﮭﯽ ﺑﺎور دارﻧد )ﻣﺳﯾﺣﯾت ﺗوﺳط ﻧظرﯾﮫ ﮔﻧﺎه اوﻟﯾﮫ و اﺷﺎﻋره ﮐﮫ در ﻣﯾﺎن اھل ﺳﻧت ﭼﯾره اﻧد ﺑﮫ ﺟﺑر ﮔراﯾش دارﻧد( ﺣﺿرت ﺑﺎب ، ھﻣﺎﻧﻧد ﺣﺿرت زرﺗﺷت، ﺑر آزادی و اﺧﺗﯾﺎر آدﻣﯽ ﺗﺎﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد. آزادی اﻧﺳﺎن ﺟزﺋﯽ ﻧﺎﮔﺳﺳﺗﻧﯽ از ﺗﻣﺎﻣﯽ اﻟﮭﯾﺎت و ﻋرﻓﺎن ﺑﺎﺑﯽ اﺳت. ﭼﻧﺎﻧﮑﮫ دﯾدﯾم آدﻣﯽ از دو ﺟﻧﺑﮫ اﻟوھﯾت و ﻋﺑودﯾت ﺗﺷ ﮑﯾل ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن دو ﺟﻧﺑﮫ ﯾﮑﯽ اﺷﺎره ﺗﺣرﯾم ﺧوار و ذﻟﯾل ﺳﺎﺧﺗن ﯾﮏ اﻧﺳﺎن.

ﻣﻣﻠﮑت

– ﺑدن

ﺑﮫ ﻓﯾض و ﺗﺟﻠﯽ ﺧدا ﯾﻌﻧﯽ وﺟود دارد و دﯾﮕری ﺑﮫ ﻣﺎھﯾت و اﺧﺗﯾﺎر و ﭘذﯾرش آدﻣﯽ ﺗﺎﮐﯾد ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد . ﺑدﯾن ﺗرﺗﯾب ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺑﮫ ﻋﺑﺎرﺗﯽ ﺑﯾﺎن اﯾن واﻗﻌﯾت اﺳت ﮐﮫ آدﻣﯽ از طرﻓﯽ ﻣﺧﺗﺎر و آزاد اﺳت و از طرف دﯾﮕر ﻧﯾز ﺑدون ﻓﯾض ۀ و اراد اﻟﮭﯽ ھﯾﭻ ﭼﯾز وﺟودی ﻧﺧواھد داﺷت.

اﯾن ﻣﻔﮭوم ﺑﮫ ﺷﮑل ﻣراﺗب ھﻔﺗﮕﺎﻧﮥ ﺧﻠﻘت ھم ﻣورد ﺑﺣث ﻗرار ﻣﯽ ﮔﯾرد. ﻧﺎم ﺣﺿرت ﺑﺎب ﯾﻌﻧﯽ ﻋﻠﯽ ﻣﺣﻣد ھم ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از اﯾن ﻣراﺗب ﺳﺑﻌﮫ ﻣﯽ ﺷود ﮐﮫ از 3 ﺣرف و آﻧﮕﺎه 4 ﺣرف ﺗﺷﮑﯾل ﺷده اﺳت. ﺑر طﺑق آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺷرط ﺗﺣﻘق و ھﺳﺗﯽ ھرﭼﯾز 3 ﻋﺎﻣل ا ﺳت و ظﮭور آن ﺣﻘﯾﻘت د ر دﻧﯾﺎی ﻣﺎدی و ﻋﯾﻧﯽ ﺑﺷﮑل ﺗﻧزل آن ﺳﮫ ﻣرﺣﻠﮫ درﭼﮭﺎر ﻣرﺣﻠﮥ ﺑﻌد ﺻورت ﻣﯽ ﮔﯾرد. در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻣﮭﻣﺗ رﯾن ﭘﯾش ﻓرض ھر ھﺳﺗﯽ ﺷﯾﺋﯽ 3 ﻋﺎﻣل ﯾﺎ ﺳﮫ ﻣرﺣﻠﮫ

اﺳت ﮐﮫ از آن ﺑﮫ ﻣﺷﯾت، اراده و ﻗدر ﺗﻌﺑﯾر ﺷده اﺳت. ﻣﺷﯾت ﻓﯾض وﺟود اﺳت ﮐﮫ از ﺧداﺳت. اراده ﻋﺑﺎرت از اﺧﺗﯾﺎر و آزادی و ﻗﺑول وﺟود ﺗوﺳط ﻣﺎھﯾت اﺳت. ﻗدر ﻋﺑﺎرت از ﭘﯾوﻧد ﻣﺷﯾت و اراده ﯾﻌﻧﯽ ﺟﻣﻊ وﺟود و اﺧﺗﯾﺎر ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. ھﯾﭻ ﭼﯾز ﻣ ﺣﻘق ﻧﻣﯽ ﺷود ﻣﮕر آﻧﮑﮫ وﺟود و ﻣﺎھﯾﺗﯽ ﺧﺎص ﺑﺎ ھم ﭘﯾوﻧد ﯾﺎﺑﻧد واﻻ و ﺟود ﻣﺣض ﯾﺎ ﻣﺎھﯾت ﻣﺣض ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯾﺳت. در آﺛﺎر ﺣﺿ رت ﺑﺎب ﺣﺗﯽ واژۀ ﺑﺎب ﻧﯾز ﻧﺷﺎﻧﮫ ای از ھﻣﯾن اﺻل ﻣﯽ ﺷود ﯾﻌﻧﯽ ﺑﺎء اول ﺑﮫ وﺟود ﯾﺎ ﻣﺷﯾت ﯾﺎ اﻟوھﯾت و ﺑﺎء دوم ﺑﮫ ﻣﺎھﯾت ﯾﺎ اراده ﯾﺎ ﻋﺑودﯾت اﺷﺎر ه ﻣﯽ ﮐﻧد و اﻟف واﺳطﮫ ﻋﺑﺎرت از ﭘﯾ وﻧد و ﺟﻣﻊ و وﺣدت آن دو ﻣﯽ ﺑﺎﺷد. در اﯾﻧﺟﺎ ﻻزم اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﺗﻔﺳﯾر ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدۀ ﺣﺿرت ﺑﺎب از ﺣدﯾﺛﯽ اﺳﻼﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﺳﯾﺎر ﻣﺷﮭور و ﻣﺗداول و ﭘرﻧﻔوذ ﺑوده و ظﺎھرا اﺛﺑﺎت اﻧدﯾﺷﮫ ﺟﺑر و ﻋدم آزادی اﺳت اﺷﺎره ای ﺷود. اﯾن ﺣدﯾث ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧد ﮐﮫ آدم ظﺎﻟم در ﺷﮑم ﻣﺎدرش ھم ظﺎﻟم اﺳت و آدم ﻧﯾﮏ در ﺷﮑم ﻣﺎدر ﻧﯾﮏ ﻣﯽ ﺑﺎﺷد )اﻟﺷﻘﯽ ﺷﻘﯽ ﻓﯽ ﺑطن اﻣﮫ واﻟﺳﻌﯾد ﺳﻌﯾد ﻓﯽ ﺑطن اﻣﮫ(. اﻣﺎ ﺣ ﺿرت ﺑﺎب اﯾن ﺣدﯾث را ﺑﮕوﻧﮫ ای ﺗﻔﺳﯾر ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ﺑ ، ر ﻋﮑس ﺣدﯾث ﻣزﺑور ﺑﮫ اﺛﺑﺎت آزادی اﻧﺳﺎن دﻻﻟت ﻣﯾﮑﻧد . اﯾن ﻣطﻠب در آﺛﺎر ﮔوﻧﺎﮔوﻧﯽ ﻣطرح ﺷده اﺳت اﻣﺎ ﮔﺳﺗرده ﺗرﯾن ﺑﺣث را در اﺛر آن ﺣﺿرت ﮐﮫ در ﺗﻔﺳﯾر ﺣدﯾﺛﯽ دﯾﮕر آﻣده اﺳت )ﺣدﯾث ﻋﻠﻣﻧﯽ اﺧﯽ رﺳول ﷲ ﻋﻠم ﻣﺎﮐﺎن( ﻣﯽ ﯾﺎﺑﯾم. در اﯾن ﺗﻔﺳﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد ﮐﮫ ﻣﺷﯾت و وﺟو د ﭘدر اﺳت و اراده و ﻣﺎھﯾت ﻣﺎدر و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻓﻌل ﺧﻠﻘت ﻣﺎﻧﻧد ﭘﯾوﻧد ﭘدر و ﻣﺎدر اﺳت ﮐﮫ اﯾن ﭘﯾوﻧد ﺑﺷﮑل ظﮭور ﮐودک در ﺷﮑم ﻣﺎدر ﯾﻌﻧﯽ ﺑﺎردار ﺷدن ﻣﺎدر ﺻورت ﻣﯽ ﭘذﯾرد. ﺑﻧﺎﺑراﯾن " ﺑطن ام " ﻋﺑﺎرت از ﻣرﺣﻠﮫ ﻗدر اﺳت ﮐﮫ ﭘﯾوﻧد ﻣﺷﯾت و اراده ﯾﻌﻧﯽ ﺟﻣﻊ ﻣﯾﺎن ﻓﯾض اﻟﮭﯽ و آزادی و اﺧﺗﯾﺎر آدﻣﯽ اﺳت. ﺑر اﯾن اﺳﺎس ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧ د ﮐﮫ ﺗﻔﮑﯾﮏ ﻣﯾﺎن ﺳﺗﻣﮑﺎر و ﻧﯾﮑو ﮐ ﺎر ﯾﻌﻧﯽ ﺗﻔﮑﯾﮏ ﻣﯾﺎن ﺷﻘﯽ و ﺳﻌﯾد اول ﺑﺎر در ﻣرﺣﻠﮫ ﻗدر ﯾﻌﻧﯽ در ﺑطن ام ظﮭور ﻣﯽ ﯾﺎﺑد ﭼرا ﮐﮫ اﯾن ﺗﻔﮑﯾﮏ ﻣﺣﺻول اﻧﺗﺧﺎب آزاد ا ﻧﺳﺎن اﺳت و ﺗﺎ اﻧﺗﺧﺎب و اﺧﺗﯾﺎر ﺻورت ﻧﭘذﯾرد ﺳﺗﻣﮑﺎر و ﻧﯾﮑوﮐﺎر از ﯾﮑدﯾﮕر ﻣﺗﻣﺎﯾز ﻧﻣﯽ ﺷوﻧد اﯾن اﺳت ﮐﮫ ﺷﻘﯽ در ﺑطن ام ﺷﻘﯽ ﻣﯾﺷود و ﺳﻌﯾد در ﺑطن ام ﺑﮫ ﺳﻌﺎدت دﺳت ﻣﯽ ﯾﺎﺑد. اﯾن ﺗﺷﺑﯾﮫ ﻣﺎدر ﺑﻌﻧوان اﺧﺗﯾﺎر و اراده آدﻣﯽ ﺗﺷﺑﯾﮫ و ﭘدر ﺑﻌﻧوان وﺟود و ﻓﯾض اﻟﮭﯽ ﻣطﻠﺑﯽ اﺳت ﮐﮫ در ﺑﺣث ﺧﻠﻘت ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ھﺎی

دﯾﮕری ھم ﺗﮑرار ﻣﯽ ﮔردد. ﻣﯽ ﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺣدﯾث اﺳﻼﻣﯽ را ﺧﻠق ﺑدﯾﻊ ﻣﯽ ﻓرﻣﺎﯾﻧد و از ظﺎھر ﺟﺑری آن ﻓراﺗر رﻓﺗﮫ و اﺻل آزادی و اﺧﺗﯾﺎر ﻧﯾﮑﯽ و ﺑدی را از آن ﻧﺗﯾﺟﮫ ﻣﯽ ﮔﯾرﻧد. ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾن اﺳت: و ان ﻓﯽ ذﻟﮏ اﻟﻣﻘﺎم [ ﻗدر ] ﺗظﮭر اﻟﮑﺛرات و ﺗﻣﯾز اﻟﺳﺑﺣﺎت ﻋن اﻟﺷﺑﺣﯾ و اﻟذوات ﻋن اﻟ ﺻﻔﺎت و ﯾﺷﻘﯽ ﻣن ﯾﺷﻘ ﯽ ﻓﯽ ھذه اﻟرﺗﺑﺔ ﺑﻘﺑول اﺧﺗﯾﺎرھ ﺎ و ﯾﺳﻌد ﻣن ﯾﺳﻌد ﻓﯽ ھذه اﻟرﺗﺑﺔ ﺑﻣﺎ ﻓﺿل ﷲ ﻋﻠﯾﮭﺎ ﻣن ﺟﮭﺔ اﺧﺗﯾﺎرھﺎ و ھﯽ ﺑطن اﻻﻣﮑﺎن و ﻋﻣق اﻻﮐﺑر اﻟذی اﺷﺎر اﻻﻣﺎم )ع ( ﺑﺎن اﻟﺷﻘﯽ ﺷﻘﯽ ﻓﯽ ﺑطن اﻣﮫ و اﻟﺳﻌﯾد ﺳﻌﯾد ﻓﯽ ﺑطن اﻣﮫ. ﻻن ﺟﮭﺔ ﻗﺑول اﻟﺧﯾر و اﻟﺷر ھﯽ ﺟﮭﺔ اﻟﺛﺎﻟﺛﺔ اﻟﺗﯽ ﺗظﮭر ﺑﻌد اﻗﺗران اﻻﻣرﯾن . ﻣﻌﻧﺎی ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن اﺳت: ﺑراﺳﺗﯽ ﮐﮫ در ﻣﻘﺎم ﻗدر ﮐﺛرﺗﮭﺎ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮔردﻧد و اﻧوا ﺎح ﺷﺑ ا ر از و ﻧﯾز ذوات از ﺻﻔﺎت ﻣ ﺗﻣﺎﯾز ﻣﯽ ﮔردﻧد . در اﯾن رﺗﺑﮫ اﺳت ﮐﮫ ﻓرد آدﻣﯽ ﺑﺎ ﭘذﯾرش اﺧﺗﯾﺎر و ﻧا ﺗﺧﺎب ﺷﻘﺎوت ، ﮔ ﺷﻘﯽ ﻣﯽ ردد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻓردی دﯾﮕر در اﯾن رﺗﺑﮫ ﺑﺧﺎطر ﻓﺿل ﺧدا ﮐﮫ ﺑﮫ او اﺧﺗﯾﺎر داده اﺳت ﺑﮫ ﺳﻌﺎدت ﻣﯽ رﺳد و ﺳﻌﯾد ﻣﯽ ﺷود. رﺗﺑﮫ ﻗدر ﺷﮑم ﻋﺎﻟم اﻣﮑﺎن اﺳت و ھﻣﺎن ﺑزرﮔﺗرﯾن ژرﻓﻧﺎﺋﯽ اﺳت ﮐﮫ اﻣﺎم )ع( ﺑﮫ آن اﺷﺎره ﮐرده اﺳت ﮐﮫ ﺷﻘﯽ در ﺷﮑم ﻣﺎدرش و ﺳﻌﯾد در ﺷﮑم ﻣﺎدرش ﺳﻌﯾد اﺳت. ﭼرا ﮐﮫ ﺑراﺳﺗﯽ ﺟﮭت ﻗﺑول ﺧﯾر و ﺷر ھﻣﯾن ﺟﮭت ﺳوم )ﻗدر( اﺳت ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﭘس از ﭘﯾوﻧد دو ﭘﯾﺷﯾن اﻣر )ﻣﺷﯾت و اراده( ﺑﮫ ظﮭور ﻣﯽ ﭘﯾوﻧدد. 5 . اﻧﺳﺎن و ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم از ﺷﮕﻔت اﻧﮕﯾز ﺗرﯾن ﺟﻠوه ھﺎی ﻣﻘﺎم واﻻی اﻧﺳﺎن در ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎی ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺑﺣث اﯾﺷﺎن در ﺑﺎره ﻣﻌﻧﺎی راﺳﺗﯾن ﻗﺎ ﺋﻣﯾت و ﻏﯾﺑت و ﺑﺎزﮔﺷت اﺳت. ﭘﯾﺷواﯾﺎن ﻣذھب ﺷﯾﻌﮫ ﺑر اﺳﺎس ﺗﻌﺑﯾر ﻟﻔظﯽ و ﺳطﺣﯽ از اﺣﺎدﯾﺛﯽ ﮐﮫ درﺑﺎره اﻣﺎم دوازدھم، ﺗوﻟد او، ﻏﯾﺑت او، و ﺑﺎﻻﺧره ﺑﺎزﮔﺷت و ظﮭور اوﺳت )اﮔرﭼﮫ اﮐﺛر اﯾن اﺣﺎدﯾث ﺟﻌﻠﯽ اﺳت( ﻣﻔﮭوم ﻧﺟﺎت ﺑﺷرﯾت و اﺳﺗﻘرار ﻋداﻟ ت ﺟﮭﺎﻧﯽ ﺗوﺳط ﻗﺎﺋم را ﺑﺎر دﯾﮕر ﺑﮫ ﻣﻔﮭوم ﺧﺷوﻧت ﺑﺎورﻧﮑردﻧﯽ، ﻧﻔرت و ﻧﺎﺑردﺑﺎری ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ھرآن ﮐس ﮐﮫ ﻧوع ﺑﺧﺻوﺻﯽ از ﺗﺷﯾﻊ را ﺑﺎور ﻧدارد و ﮐﺷﺗﺎر آدﻣﯾﺎن ﻣﻧﺣط ﺳﺎﺧﺗﮫ اﻧد. در اﯾن اﻧدﯾﺷﮫ ﺳﺗم ﻣﺣض ﺑﻌﻧوان ﻋداﻟت ﻣﺣض ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﺷود و ﺳﻘوط اﻧﺳﺎن ﺑﮫ رﺗ ﺣﯾواﻧﺎت د رﻧده ﺑﻌﻧوان ﮐﻣﺎل روﺣﺎﻧﯽ و ارادۀ ﺧدا ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮔردد. ﺗ ﺿﺎد ﮐﺎﻣل ﺑﺎور ﺑﮫ ﻏﯾﺑت اﻣﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﺑﯾش از ھزارﺳﺎل اﺳت ، زﻧده ﻣﺎﻧده و ﺑﯾﮭوده ﺑﯾن ﻣرگ و زﻧدﮔﯽ ﻣﻌﻠق اﺳت ﺑﺎ ﺧرد ﻧﯾز آﺷﮑﺎر اﺳت. اﻣﺎ در آﺛﺎر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺗﻌﺑﯾر ﻧوﯾﻧﯽ از اﯾن ﻣﻔﺎھﯾم ﺻورت ﯾﺎﻓﺗﮫ اﺳت. ﺻرﯾﺣﺗرﯾن ﺷﮑل ا ﯾن ﺑﺣث در اﺛری ﺑﻧﺎم ﺷرح دﻋﺎء ﻏﯾﺑت در ﺷﯾرا ﯾﺎﻓتز ﻣﯽ ﺷود. اﯾن اﺛر ﺗﻔﺳﯾری اﺳت ﺑر ء دﻋﺎ ﻏﯾﺑت ﮐﮫ د اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ اﻣﺎم ﺻﺎدق اﺳت. ﺷﯾﻌﯾﺎن ﺑﺎﯾ د اﯾن دﻋﺎء را در

ﺎت

ﺷﻘﯽ،

ﺑﮥ

ﻣﻧﺳوب

ﻋﺎﺋﯽ

زﻣﺎن ﻏﯾﺑت اﻣﺎم دوازدھم ﺑﺧواﻧﻧد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ظﮭور و ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺗﺳرﯾﻊ ﺷود. اﯾن دﻋﺎء ﺑﺳﯾﺎر ﮐوﺗﺎه اﺳت و ﺗﻧﮭﺎ از ﺳﮫ ﺟﻣﻠﮫ ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯽ ﺷود. در ﺗﻔﺳﯾر اﯾن دﻋﺎء ﺣﺿرت ﺑﺎب اﺑﺗ دا ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ای ﻓﻠﺳﻔﯽ ﺣﻘﯾﻘت ﻧﮭﻔﺗﮥ ﻣﻔﮭوم ﺋمﻗﺎ ، ﻏﯾﺑت و ﺑﺎزﮔﺷت را ﺑﯾﺎن ﻣﯽ ﮐﻧﻧد. ﺑر طﺑق ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک اﯾن ﻣﻔﺎھﯾم ﻣﻔﺎھﯾﻣﯽ ﺗﺎرﯾﺧﯽ و اﺷﺎره ﺑﮫ ﺣوادﺛﯽ ﺗﺎرﯾﺧﯽ ﻧﻣﯽ ﺑﺎﺷﻧد. ﺑرﻋﮑس اﯾن ﻣﻔﺎھﯾم اﺷﺎره و ﺗﻌﺑﯾری اﺳت ﻟطﯾف و ﺳﻣﺑﻠﯾﮏ از ﺣﻘﯾﻘت وﺟود آدﻣ ﯽ و ﺷراﯾط ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﺑزرﮔﯽ ﺧواری و اﻧﺳﺎن. در ﺗﻌﺑﯾر ﺣﺿرت ﺑﺎب ﺧداوﻧد اﻧﺳﺎن را ﮐﺎﻣل و واﻻ ﺧﻠق ﻣﯽ ﮐﻧد و ﺑﮫ اﯾن ﺟﮭت اﺳت ﮐﮫ در اﯾن ﻓطرت اوﻟﯾﮥ ﺧﻠﻘت آدﻣﯽ ﻧﻘﺻﯽ ﻧدارد ﮐﮫ ﻧﯾﺎز داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ از ﺧدا ﭼﯾزی ﺑرای رﻓﻊ ﻧﻘص ﺧود ﺑﺧواھد. اﯾن ﻣﻔﮭوم ﯾﻌﻧﯽ اﯾﻧﮑﮫ آدﻣﯽ ﺑزرگ و ﮐﺎﻣل ﺧﻠق ﺷده اﺳت ﺑﮫ ﻋﻧو ان ﺗوﻟد اﻣﺎم دوازدھم و ﮐودﮐﯽ وی ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﺷود. اﻣﺎ آدﻣﯽ اﮔرﭼﮫ ﺑﺎﻟﻘوه ﮐﺎﻣل و ﺑزرﮔوار آﻓرﯾده ﺷده اﺳت ﺑﮫ دﻧﺑﺎل زﻧدﮔﯽ ﻋﺎدی ﺧوﯾش در ﺧواھﺷﮭﺎی ﻣﺎدی و دﻧﯾﺎی ﺟﺳﻣﺎﻧﯽ ﻏرق ﻣﯽ ﺷود و در ﻧﺗﯾﺟﮫ ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ و واﻻی ﺧود را ﻓراﻣوش ﻣﯽ ﮐﻧد و از ﺧود ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺧود ﺑﯾ ﮕﺎﻧﮕﯽ و ﻏرق ﺷدن در دﻧﯾﺎی ﻣﺎدی و ﺧواھﺷﮭﺎی ظﺎھری ﺑﻌﻧوان ﻏﯾﺑت اﻣﺎم ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮔردد. در اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ظﻠم و ﺳﺗم ﺣﺎﮐم ﻣﯽ ﺷود ﭼرا ﮐﮫ ظ ﻠم ﭼﯾزی ﺟز ﻣﺣﺻول ﻧﻔﯽ ﺣﻘﺎﺋق روﺣﺎﻧﯽ و اﻧﺣطﺎط ﺑﮫ رﺗﺑ ﮥ ﺣﯾواﻧﯽ و درﻧدﮔﯽ ﻧﯾﺳت. در اﯾﻧﺟﺎﺳت ﮐﮫ ﻧﺟﺎت ﺑﺷرو ﺗﺣﻘق ﻋداﻟت و آزادی ﻧﯾﺎزﻣﻧد آن اﺳت ﮐﮫ آدﻣﯽ دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ وﺟود ﺧود ﺑﺎزﮔردد و اﯾن ﺑﺎر اﯾن ﻗوای رو ﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻟﻔﻌل در ﺟﮭﺎن ظﺎھر ﺷود. اﯾن ﺑﺎزﮔﺷت اﻧﺳﺎﻧﯾت اﻧﺳﺎن و ﮐﺷف و ظﮭور ﺟ روﺣﺎﻧﯽ و ﻗدﺳﯽ وﺟود آدﻣﯽ ﺑﻌﻧوان ﺑﺎزﮔﺷت اﻣﺎم ﺗﻌﺑﯾر ﻣﯽ ﮔردد. اﻣﺎ ﺑرای آﻧﮑﮫ اﻣﺎم ﺑﺎزﮔردد ﯾﻌﻧﯽ ﺑرای آﻧﮑﮫ آدﻣﯽ ﻓراﻣوﺷﯽ روﺣﺎﻧ ﯽ ﺧود را ﮐﻧﺎر ﺑﮕذارد و از ﺟﻧﺑﮥ اﻟﮭﯽ و ﻣﻌﻧوی ﺧود آﮔﺎه ﮔردد ﻻزم اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ دﻋﺎ ء و ﻣﻧﺎﺟﺎت روی آورد ﭼرا ﮐﮫ د ﭼﯾزی ﻧﯾﺳت ﺟز ﺣﺎﻟﺗﯽ ﮐﮫ در آن ﻣوﺟود ﻣﺣدود در درون ﺧود ﺣﻘﯾﻘت ﻧﺎﻣﺣدود را ﮐﺷف ﻣﯽ ﮐﻧد، و آدﻣﯽ از زﻧدﮔﯽ ظﺎھری ﺧود ﻓراﺗر رﻓﺗﮫ ﺑﮫ ﺣﻘﺎﺋق روﺣﺎﻧﯽ و ﺧداوﻧد ارﺗﺑﺎط ﻣﯽ ﯾﺎﺑد و از ﺣﻘﯾﻘت روﺣﺎﻧﯽ و واﻻی وﺟود ﺧود آﮔﺎه ﻣﯽ ﮔردد. اﯾن ﺑﺣث ﺑﺎ ذﮐر ﻋﯾن ﺑﯾﺎن ﻣﺑﺎرک در ﺷرح دﻋﺎء ﻏﯾﺑت ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ رﺳد: ﻓﯾﺎ اﯾﮭﺎا ﻟﻧﺎظر اﻟﯽ اﺛﺎر اﻟ ﺟﻼل ﻓﺎﯾﻘن اوﻻً ان ﷲ ﺳﺑﺣﺎﻧﮫ ﻟم ﯾﺧﻠق ﺷﯾ ﺎً ﺋ اﻻ و ﻗد ﺗ م ﻋﻠﯾﮫ ﮐل ﻣﺎﯾﻘدر ﺑﮫ ﻣن ﻗدرﺗﮫ و ﻟوﻻ ا ﻻﻣر ﮐذﻟﮏ ﻣﺎ ﮐﺎن ﺻﻧﻊ ﷲ ﺗﺎﻣﺎٌ و ﻻ ﯾﻠﯾق ان ﯾﻧﺳﺑﮫ اﻟﯽ ﻧﻔﺳﮫ . ﻓﺎذا ﻋرﻓت ھذا اﻻﻣر و ﺷﺎھدت ﺳره ﺑﺣﻘﯾﻘﺗﮏ ﺗﻌرف ﺑﺎن اﻟﺷﯾﺊ ﻟم ﯾ ﺑﺷﯾﺊ ﮏ ﻣﺣﺗﺎﺟﺎٌ ﯽ ﻓ ﺑدء ﻟﯾدﻋوا ﷲ رﺑﮫ ﻻﺟﻠﮫ ﺑل ﺧﻠﻘﮫ ﷲ ﮐﻣﺎ ﻣﺎﯾﻠﯾق ﺑﺟﻼﻟﮫ. ﻓ ﺎذا اﻋرض

ﻧﺑﮥ

ﻋﺎء

ﻋن ﻣﻘﺎﻣﮫ

وﺟوده

و ﻓﯽ ھذااﻟﻣﻘﺎم ﻓرض ﷲ ﻋﻠﯾﮫ ﻟﺧﻼﺻﮫ ﺣﮑم اﻟدﻋﺎء .

ﺑﻘﺳم ﮐذب اﻧﯾﺗﮫ ﯾﺣﺗﺎج ﺑﮑل ﺷﯾ

ﺊ

ﻣﻌﻧﺎی ﺑﯾﺎن ﺑﺎﻻ اﯾن اﺳت: ای ﻧﺎظر ﺑﮫ آﺛﺎر ﺟﻼل ﺧدا ! اوﻻً ﺑدان ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﭘﺎک ھﯾﭻ ﭼﯾزی ر ا ﺧﻠق ﻧﻣﯽ ﮐﻧد ﻣﮕر آﻧﮑﮫ در ﺣق او ھر آﻧﭼﮫ ﮐﮫ در ﻗدرت ﺣق اﺳت را ﺑﮫ ﺗﻣﺎم ﮔذارد. اﮔر

ﭼﻧﯾن ﻧﺑود ﺻﻧﻊ ﺧداوﻧد ﮐﺎﻣل ﻧﻣﯽ ﺑود و ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ آن ﻧ ﻣﯽ ﺑود ﮐﮫ آن ﺻﻧﻊ را ﺑﺧود ﻣﻧﺳوب ﺳﺎزد. وﻗﺗﯽ اﯾن ﻣطﻠب را ﻓﮭﻣﯾدی و راز آن را ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﺧودت ﻣﺷﺎھده ﻧﻣودی آﻧﮕﺎه اﺳت ﮐﮫ ﻣﯽ ﻓﮭﻣﯽ ﮐﮫ ھﯾﭻ ﭼﯾزی در ﺳر آﻏﺎز وﺟودش ﺑﮫ ھﯾﭻ ﭼﯾزی ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﻧﯾﺳت ﮐﮫ ﺑﺧواھد ﺑرای طﻠب آن ﺑﮫ طرف ﺧداوﻧد دﻋﺎ و ﻣﻧﺎﺟﺎت ﻧﻣﺎﯾد ﺑﻠﮑﮫ در اﯾن ﻣﻘﺎم ﺧداوﻧد او را آﻧﭼﻧﺎﻧﮑﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫ ﺟﻼل اﻟﮭﯽ اﺳت آﻓرﯾده اﺳت. اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ او از ﻣﻘﺎم راﺳﺗﯾن ﺧود اﻋراض ﺑﮫ ﮔوﻧﮫ ای ﮐﮫ ھوﯾت راﺳﺗﯾن ﺧود را ﻧﻔﯽ ﻧﻣﺎﯾد در آﻧﺻورت اﺳت ﮐﮫ از ﮐﻣﺎل ﺧود دور اﻓﺗﺎده و ﺑﮫ ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻣﺣﺗﺎج ﻣﯽ ﺷود . در اﯾن رﺗﺑﮫ اﺳت ﮐﮫ ﺧداوﻧد ﺑ ﮫ ﺧﺎطر ﺗﺣﻘق آزادی او دﻋﺎء ﺑر او را واﺟب ﻣﯽ ﻧﻣﺎﯾد.

ﭼﺷم

ﮐﻧد