79 / 272
F-pupillen
|
79
Negen spelers liggen languit op het kunstgras, lurkend aan bidons en
zuigflesjes. Achter de reclameborden kloppen en huppelen hun ouders
zich warm, maar op het veld zijn de hoofden roodheet. Ze moeten nog
twee keer vijf minuten spelen.
‘Staan! Sam, jij begint even als wissel.’
Sams ogen zijn vol ongeloof. Hij schudt voorzichtig nee. Johan kijkt hem
aan. De je-weet-het-heus-wel-van-jezelf-blik.
‘Tweeënhalf minuutje. Het moet.’
Sam buigt het hoofd, verbijt zich. Johan ziet het, maar hij vindt dat het
goed is zo. Sam speelt een moeizame wedstrijd. Dani, Jesse en Keje
moeten echt blijven staan. Die kunnen een wedstrijd beslissen. En
Thomas, Mikey en Dox moeten er ook tweeënhalve minuut uit. Sam heeft
in zijn ogen eigenlijk geluk. Wie als eerste wissel staat, staat niet als
laatste wissel. Hij kan de wedstrijd uitspelen.
‘We gaan weer staan zoals in de eerste helft. Keje achterin, Jesse in het
midden. Iedereen op zijn eigen plek. We gaan ze pakken mannen!’
‘Ja, maar...’
‘Maakt niet uit, ik wil jullie handen zien! Handen, handen... geef me de
vijf. En nu lekker voetballen!’
Sam druipt af, neemt met hangend hoofd plaats in de lege dug-out.
‘Wil je per se winnen ofzo?’, zegt Arnoud plagerig tegen Johan.
Sams vader, die druk bezig was met de ontwikkelingen bij Willem II -
Ajax op zijn telefoon, steekt zijn hoofd om de hoek van de dug-out.
‘Gaat-ie? Sam? Gaat-ie?’
Geen antwoord.
Tot de rust van de verlenging wordt niet gescoord. Negen jongens
sabbelen de laatste druppels uit hun flesjes.
‘Jongens, de opstelling maar weer’, zegt Johan.
‘Keje naar voren en Jesse naar links. Doe je werk. Geniet. Jullie zijn zo
ver gekomen...’
Dan haalt hij diep adem en brult de jongens toe.