One Hundred and Sixty Years

407 / 698

۴٠۶
ﺍﻣﺮﻳﮑﺎ ﻭ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺁﻥ ﺳﻔﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻻﻧﮥ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ، ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ
ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ ﻫﺎ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺩﺭ ﺗﺼﺎﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ۱۵ ﺁﺑﺎﻥ ۱۳۵۸ ] ۶
ﻧﻮﺍﻣﺒﺮ ۱۹۷۹ [ ﻭﻯ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﮔﻴﺮﻯ ﺷﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺩﺍﺭﮤ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺩﻩ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ
ﺩﺳﺖ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻮﺩ .
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﻭ ﺭﺟﺎﺋﻰ
ﺩﺭ ۱۵ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ ۱۳۵۹ ] ۴ ﻓﻮﺭﻳﻪ ۱۹۸۱ [ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ
ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ . ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ، ﻭﻯ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺑﺎ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ
ﺗﻨﺪﺭﻭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻯ ﻣﻼّﻳﺎﻥ، ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻰ ﺭﺟﺎﺋﻰ
ﻋﻀﻮ ﺣﺰﺏ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮﺩ . ﺭﺟﺎﺋﻰ
ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺳﺎﺑﻖ ﺣﺠّﺘﻴﻪ، ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﮤ ﮔﺮﻭﻩ ﺣﺠّﺘﻴﻪ ﺩﺭ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻓﻌّﺎﻻﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰ
ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻩ ﺑﻮﺩ . ﻭﻯ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﻌﻠّ ﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺩﺑﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﻭ
ﻧﻴﻢ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﺮﻕ ﺁﺳﺎ ﻣﺪﺍﺭﺝ ﺗﺮﻗﻰ ﺭ ﺍ ﭘﻴﻤﻮﺩ . ﺩﺭ ﺩﻭﺭﮤ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﻭﺯﻳﺮ
ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮﻯ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺭﺳﻴﺪ .
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺷﻮﺭﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻪ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ
ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺷﺪ، ﺻﺪﻭﺭ ﺑﺨﺸﻨﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﺍﺯ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ . ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﺷﺪ ﮐﻪ
ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺩﺑﻴﺮﺍﻥ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﺷﺪﻩ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻰ ﻃﻮﻝ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﻟﺖ ﭘﺲ
. ﺩﻫﻨﺪ ﻭﻯ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ . ﺳﺎﻳﺮ ﻭﺯﺍﺭﺗﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ
ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﻠﮕﻰ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻭ ﻳﺎ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺎﺯﻧﺸﺴﺘﮕﻰ
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .
ﺍﺣﺮﺍﺯ ﭘﺴﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮﻯ ﻃﺒﻌﴼ ﺩﺳﺖ ﺭﺟﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﻣﻰ. ﮐﺮﺩ
ﺭﺋﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮﺭ، ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼﺕ
ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻰ ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﻰ ﺩﺭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺳﻮﻡ ﺩﺍﺷﺖ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ
ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﻣﻐﻠﻄﻪ ﻫﺎﻯ
ﺑﻴﺸﻤﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻰ. ﮐﺮﺩ