404 / 698
۴٠٣
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ
ﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ
ﺷﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﮐﻪ
ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺣﻴﺎﺕ
ﺭﮊﻳﻢ ﺷﺎﻩ
ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻌﺪﻳﮥ ﺷﻴﺮﺍﺯ ﻭ ﺩ
ﺭ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺳﺎﻭﺍﮎ ﻭ
ﺍﺭﺗﺶ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ، ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﻮﺍﺩﺛﻰ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻰ
ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ
ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺍﻝ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻰ
ﺁﻧﺎﻥ ﻭ
ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ
ﺩﻳﻨﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻰ ﺳﺎﻝ ﺁﻳﻨﺪﻩ
)
ﻭ ﺷﺎﻳﺪ
ﻫﻢ ﺩﻫﻪ
ﻫﺎﻯ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺑﺎﺷﺪ (
.
ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﻭﻟﺖ ﻣ
ﻮﻗﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺎﺭ ﮐﻤﻴﺘﻪ
ﻫﺎ ﺩﺭ
ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ
.
ﺍﻳﻦ ﮐﻤﻴﺘﻪ
ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﮐﻢ ﺳﻦ ﻣﺬﻫﺒﻰ، ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺣﺠّﺘﻴﻪ،
ﮔﺮﻭﻩ
ﻫﺎﻯ ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ
ﻫﺎﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ
ﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺸﺘﻰ ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺐ ﻭ
ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ
ﺟﻮ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ
. ﺷﺪ
ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺪﻯ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻤﻴﺘﻪ
ﻫﺎ، ﻣﺮﮐﺐ
ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎء ﺣﺠّ
ﺘﻴﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ
.
ﺍﻳﻨﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﭘﺎﻯ
ﺑﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ
ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﮤ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﻫﺎ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ
ﮔﺎﻩ
ﻫﺎﻯ
ﺧﺼﻮﺻﻰ، ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﻯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻟﮥ ﺧﻮﺩ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺤﻮ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ
.
ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺟﻬﺎﻧﻰ
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻳﻮﺭﺵ
ﻫﺎ ﺍﺭﺳﺎﻝ ﺗﻈﻠّﻢ ﻭ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ
ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ
.
ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﺤﺮﺍﻧﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ
ﺯﺩﻩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﻭ ﺑﻰ
ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ
ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ
ﻣﻰ
ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺰﺋﻰ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﻰ
ﺩﺍﻧﺴﺖ
.
ﻟﺬﺍ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺯ
ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺑﻴﻦ
ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﺧﻮﺩﺩﺍﺭﻯ ﺷﺪ ﻭ ﺷﮑﺎﻳﺎﺕ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﺳّ
ﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ
ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺁﻳﺖ
ﺍﻟﻠﻪ ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﻭﺯﻳﺮ ﻣﻮﻗﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ
.
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻬﺎﻥ ﻧﻴﺰ
ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻯ ﺭﻭﺷﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ
ﺗﻘﺎﺿﺎﻫﺎﻯ
ﺩﺍﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﻠﮕﺮﺍﻑ
ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ
ﺩﻭﻟﺖ
ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺭﺳﺎﻝ
ﻣﻰ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺟﻊ ﺑﻴﻦ
ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ
)
Martin
1984
:
41
( .
ﺑﺮﺭﺳﻰ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﻨﻰ ﺻﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺳﺎﻝ
ﻫﺎﻯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻨﻰ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻪ
ﺩﺳﺖ ﻣﻰ
. ﺩﻫﺪ
ﺟﺎﻣﻌﻪ
ﺍﻯ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﺩﺭﮤ ﺍﻣﻮﺍﻝ
ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺎﺗﺶ ﻧﻤﻰ
.ﺷﺪ