400 / 698
٣٩٩
ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﻞ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺮﺍ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺐ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ
ﺑﻨﻴﺎﻥ
ﮔﺬﺍﺭﺍﻥ ﺁﻥ ﮐﺮﺩ
.
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺣﺮﻑ
ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ
ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ
. ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮑﻰ ﺍ
ﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻤﺎ ﮐﻴﺴﺖ
ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ
.
ﻣﺮﺩﻯ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﻰ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ،
ﺟﻠﻮﻯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ
.
ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ
ﺟﻠﻮﻯ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺴﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ
.
ﭘﺴﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻰ
ﺍﺯ ﻋﺒ
ﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﺭﺳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﻧﻤﻰ .
ﺩﺍﻧﻴﻢ ﺁﻥ ﻃﻔﻞ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺎﻡ ﺁﻥ
ﮐﻠﻤﺎﺕ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﺩﺍ ﺷﺪ
.
ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ
ﮔﻮﺵ ﺩﻫﻨﺪ
.
ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻃﻔﻞ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻰ
ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ ﺑﺮ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ
.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﮐﻰ ﺳﮑﻮﺕ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﮤ ﺍﻳ
ﺸﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻔﺖ، ﻣﺎ ﻓﻘﻂ
ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ
.
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺑﺎ ﮔﺮﻭﻩ ﺧﻮﺩ
ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ
.
ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﮐﻼﺱ
ﻫﺎﺋﻰ
ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻃﻔﺎﻝ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺱ ﻣ
ﺪﺭﺳﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ
.
ﺍﻃﺒﺎء ﺑﻬﺎﺋﻰ
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻳﮏ ﭼﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻣﻌﺎﻟﺠﺎﺕ ﺍﻭّ
ﻟﻴﻪ
ﻭ ﺩﺍﺭﻭ ﻣﺠﻬﺰ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ
.
ﮐﻼﺱ
ﻫﺎﻯ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺕ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩ
ﺍﺭﺩﻭ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻭ ﺩﻋﺎﻯ ﺩﺳﺘﻪ
ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻰ
. ﺟﺴﺘﻨﺪ
(
Baha’i World
1983-1986: 271-4
)
ﺍﺭﺩﻭﮔﺎﻩ ﻣﻬﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺪﺕ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ، ﺗﺎ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻣﺮﺩﺍﺩ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ
]
۱۳۵۸ [
ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ
.
ﺳﭙﺲ
ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩ
ﺍﻯ ﺍﻓﺘﺎﺩ
.
ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻧﻘﻼﺑﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻠﻰ
-
ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪﺍ ﺍﺯ
ﻗﻀﻴﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
–
ﻣﻼّﻯ ﺑﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﻯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺭﮊﻳﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ
ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ
.
ﺭﻓﺘﻦ
ﺁﻥ ﻣﻼّ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﮥ ﺗﻬﺎﺟﻤﺎﺕ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ
ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎﻯ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ
.
ﻭﻟﻰ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ
.
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ
ﻫﺎﻯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ
ﺳﺘﻢ ﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻳﻮﺭﺵ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺯﻧﺪﺍﻥ
ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻰ ﻭﺍﻫﻰ
ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻣﻰ
. ﺷﺪﻧﺪ
ﮐﺎﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﻞ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﻳﮏ