398 / 698
٣٩٧
ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻉ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ
.
ﻧﺼﺎﻳﺢ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺭﺋﻴﺲ ﺍﻳﻞ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻯ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻣﻰ
ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻮﺛﺮ ﺁﻣﺪ
.
ﺁﺧﺮﻳﻦ
ﺳﺮﻣﺎﻳﮥ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺟﻴﺐ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺟﻤﻊ
ﺁﻭﺭﻯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺒﻠﻎ
ﮐﻼﻧﻰ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺣﺒﻴﺐ
ﺍﻟﻠﻪ
ﺑﻬﺎﺩﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪ
.
ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﺗﻮﺧﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩ
.
ﺩﺭ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﺭﻯ ﺭﺍ
ﻣﻰ« ﻣﮑﺮ »
ﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﻋﻤﻞ ﺗﻘﻴﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺿﺮﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﺎﻓﺘﻪ
ﻻﺑﺪ ﻣﺠﺎﺯ ﻭ ﻣﺒﺎﺡ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
.
ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ،
۱۴
ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ
۱۳۵۸ ] ۴
ﻣﻪ
۱۹۷۹ [
، ﺗﻔﻨﮕﭽ
ﻴﺎﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺑﻬﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﮥ
ﻣﻬﺎﺟﻤﺎﻥ ﻣﺴﻠﺢ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻴﺮﺍﻧﺪﺍﺯﻯ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻋﺮﺻﻪ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺗﻨﮓ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ
.
ﻋﺪﻩ
ﺍﻯ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﻰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﻴﺪ
.
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ
ﻣﺤﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﻧﺰﺩ ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ
.
ﺷﺮﺍﻳﻂ
ﻣﻬﺎﺟﻤﻴﻦ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮ
. ﺩ
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺳﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ
.
ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﻭﺭﻧﺪ، ﻳﺎ ﺍﺯ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪ
ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻣﺎﺩﮤ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ
.
ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﮔﻠّ
ﻪ ﺩﺭ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ
.
ﻟﺬﺍ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﻬﻠﺖ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻳﺸﺎﻥ
ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩ
ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﮐﻨﻨﺪ
.
ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺩﻩ
. ﺷﺪ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﻰ ﺭﺍ
ﻧﻴﺰ
ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ ﻭ ﻭﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ
.
ﺗﻮﺻﻴﮥ ﻣﺤﻔﻞ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻮﺭﴽ ﺭﺍﻫﻰ
ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺷﻮﻧﺪ
.
ﺭﺍﻩ ﮐﺘﺎ ﺑﻪ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺟﺎﺩﻩ
ﺍﻯ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳ
ﻔﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺳﺎﺋﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﺻﻮﺭﺕ
. ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻰ
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻬﺎﺭﻯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ
ﭘﻴﻤﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻞ
ﺗﺮ ﻣﻰ
ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﺻﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﻫﺮ
ﮐﺲ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰ
ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ
.
ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﺎﻋﺖ
۵
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ
۱۷
ﺍﺭﺩﻯ
ﺑﻬﺸﺖ
۱۳۵۸ ] ۷
ﻣﻪ
۱۹۷۹ [
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺣﻈﻴﺮﺓﺍﻟﻘﺪ
ﺱ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ
.
ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﻯ
ﺁﻧﺎﻥ ﭘﺘﻮ، ﻏﺬﺍ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻻﺯﻡ ﺗﻬﻴﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
.
ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ
ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺿﺮﺑﻪ
ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺑﺪﻧﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ
. ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﺍﺯ