One Hundred and Sixty Years

396 / 698

٣٩۵
ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺣﻤ ﻠﻪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ، ﺷﺶ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻳﻦ
ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ، ﺑﺎ ﺷﻠﻴﮏ ﺗﻴﺮ ﻫﻮﺍﺋﻰ، ﺁﺗﺶ ﺯﺩﻥ ﭼﭙﺮ ﻭ ﺣﺼﺎﺭ ﺩﻭﺭ
ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻫﻞ ﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﻴﻦ
ﻳﻮﺭﺷﻰ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻣﺘﻮﺣﺶ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻧﺪ ﻭ ﺻﺒﺢ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺯﻝ ﺧﻮﺩ
ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ .
ﺍﻳﻦ ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺶ ﺷﺐ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺧﺮﺍﺑﻰ ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ . ﭼﻨﺪ
ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ، ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﻓﺖ، ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ
ﺷﻠﻴﮏ ﺗﻴﺮﻯ ﺯﺧﻤﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺩﻩ ﻧﻴﺰ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺳﻮﺧﺖ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ
ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻫﮑﺪﮤ » ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ « ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻬﻞ ﻭ ﻫﺸﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺧﺎﻧﻮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺩﺭ ﺩﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ
ﻗﺮﻳﻪ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺣﻤﻼﺕ ﺑﻴﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮤ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﻴﺰ
ﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻨﺪ .
ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺛﺎﺙ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ
ﻭ ﺭﻣﻪ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺼﻴﺐ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ .
ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺭﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﻳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻯ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﻳﻞ ﺍﺯ
ﻳﮏ ﻧﺴﺐ ﻭ ﺗﺨﻤﻪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻭ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﻯ ﺍﻳﻠﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻬﺎﺟﻤﺎﺕ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻰ ﺩﻓﺎﻉ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻪ ﺗﺮﺱ ﻭ
ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ، ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﻳﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺰﺍﻉ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﻭ ﺟﻨﮓ ﻭ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ
. ﮐﺮﺩ ﻣﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩ ﺭﻩ ﺷﻮﺭ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻫﺎﺕ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐَﺘﮏ، ﻣﺮﻍ ﭼﻨﺎﺭ،
ﮔﻼﺩﺍﻥ، ﺁﺏ ﮔﺮﻣﮏ، ﺑﺮﺁﻓﺘﺎﺏ، ﺩﺭﻩ ﮔﺰﻯ، ﻣﻨﺞ ﻭ ﻫﺴﺖ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺣﻤﻠﻪ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ
ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ .
ﻣﺪﺕ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎﻯ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ . ﺍﻯ ﻗﺒﻴﻠﻪ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﻯ ﺧﺎ ﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ
ﻣﺮﺩﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻧﺎﻥ ﻭ ﻧﻤﮏ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻭ ﻋﺰﺍ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻨﻴﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﻗﺮﺍﺭﻫﺎﻯ ﺳﻨّﺘﻰ ﺷﺎﻥ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺖ . ﺑﺎ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﭼﻨﺪ
ﺗﺒﻬﮑﺎﺭ، ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﻭ ﮐﺎﻓﺮ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺧﺎﻧﻪﺑ ﺪﻭﺷﻰ ﻭ ﺁﻭﺍﺭﮔﻰ .