One Hundred and Sixty Years

562 / 698

۵۶١
ﺍﺳﺘﺒﺪﺍ ﺩ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﺑﺎ ﻧ ﻤﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﻓﺠﻴﻊ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ
ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ، ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺭﮐﺖ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻭ ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﺸﻮﻳﻖ
ﻣﻰ
ﮐﺮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﺮﮐﻮﺏ
ﺑﻌﺪﻯ ﻣﻨﻮّﺭﺍﻟﻔﮑﺮﻫﺎﻯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺸﺮﻭﻃﻴﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ . ﻣﻤﻠﮑﺘﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﺻﺪﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍ ﺭﺍﻥ ﺑﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻓﺠﻴﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﻯ ﻏﻴﺮﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ
ﺑﺪﻧﺸﺎﻥ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻮّ ﺭﺍﻟﻔﮑﺮ ﻭ ﭼﻨﺪ
ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻭ ﻃﻠﺒﮥ ﻣﺼﻠﺢ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﺴّﺎﺳﻴﺘﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ .
ﺑﺴﺘﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻣﺠﻠّﻪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻰ ﺁﻣﺪ .
ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺸﺎﺑﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰ: ﮐﻨﺪ
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺑﻬﻤﻦ ۵۷ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺍﮊﺩﻯ ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪ .
ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺎ ﺍﻭّﻟﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﭘﻴﺸﻤﺮﮒ ﻫﺎﻯ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻌﺪﻯ ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﺎﻣﻌﮥ
ﻣﻨﻘﻠﺐ ﻭ ﻣﺘﺄﺛّﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻫﺎ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ
ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘ ﺮﻳﻦ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﺩﻳﻨﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ،
ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻫﻤﮥ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠّﻰ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﻯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺘﻮﺍﻟﻰ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩ . ﺍﻋﻀﺎﻯ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺤﻠّﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻴﺰ
ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯﺷﻬﺮﻫﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩﻯ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻋ ﺪﺍﻡ ﺷﺪﻧﺪ .
ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺍﺯ ﺷﻐﻞ ﻫﺎﻯ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻯ ﺍﺧﺮﺍﺝ
ﺷﺪﻧﺪ، ﺍﺯﺗﺤﺼﻴﻞ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎﻯ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﮔﺸﺘﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭ ﻭ
ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺫﻳﺖ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻯ ﻣﮑﺮﺭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ
ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﻯ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ .
ﺑﻰ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺭﻭﺷﻨﻔﮑ ﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﻌّ ﺎﻟﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ
ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮﻯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﺩﺍﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ
. ﮔﺮﻓﺖ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗّﻬﺎﻡ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ ﺗﻮﺟﻴﻪ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺮﻭﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗّ
ﻬﺎﻡ
ﻫﺎﻯ
ﻭﺍﻫﻰ ﺍ ﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ .
ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻰ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻭ