Goriz Nakhasteh

172 / 294

 171 حسین نورانی نژاد
برسانیم، کانون توحید را که یادت هست.
ای یافتم که برای خودم حجتی قاطع و برهانی گویا بود از ‌چهارمین رمضان نشانه
کردم و به خودت هم گفته ‌ها پیش آرزو می‌ال��رویم. من از س‌تی راهی که می��درس
خواست ازدواجم در ماه رمضان و با زبان روزه باشد. از سوی دیگر تو ‌بودم که دلم می
تی عاقدمان خاتمی باشد و دفتر آن بزرگوار هم خواهش ما را که وقتی در ��خواس‌می
ماه رمضان به ما اختصاص دهید، رد کرده بود که وقت ایشان کاملا پر است. پذیرفته
مان ‌بودم که آرزویم را به سود میل تو وانهم که ناگهان تماسی از دفتر خاتمی شوکه
رمضان و تولد امام مجتبی، حاج آقا برای ۱۵ نبه مصادف با��کرد: «پس فردا پنج ش
اید؟» آماده نبودیم اما به هر تلاشی که بود ‌خواندن خطبه عقدمان وقت دارند، آماده
همه مقدمات قانونی را در آن فرصت کوتاه فراهم کردیم و چه شیرین بود آن دو روز
نمود، ‌کردم که در رسیدن به آرزویم که محال می ‌خت. با تمام وجود احساس می��س
ای نهفته است.‌نشانه
ه بودی، با مهریه یک جلد کلام الله ��، زیباتر از همیش۷۶ مهر ۵ ، رمضان ۱۵ ظهر
اخه گل رز و البته در قامت ��اخه نبات و یک ش ��مجید، یک جلد دیوان حافظ، یک ش
تقل آن چنان که شایسته شخصت چون تویی بود، پیوندمان را ��همسری برابر و مس
به رسمیت رساندیم.
آورد، نوای ربنای شجریان، ‌ها یکی پس از دیگری پیامی خوش را برایمان می‌رمضان
تر یافته بود. دل انگیزترین لحظات ‌قانه��فراتر از عبادت و افطار، برای ما نجوایی عاش
کردم. با آن ‌نشستی تجربه می‌فره افطار کنارم می��ر س��ام را هنگامی که بر س‌زندگی
مانت، عطر موهایت و لطف حضورت، ��د ملیحت، لطافت حرکاتت، گیرایی چش��لبخن
ات بیش از هر ��تی که در آن لحظ��دانس‌یطنت پنهانت می��ودی و با ش��ارم ب��در کن
تت دارم. آخ پرستو که این روزها وقت افطار، چقدر دلم برای قبول باشد ��وقتی دوس
هایت تنگ شده.‌گفتن
قف آشیانه خودمان بودیم تا رمضان پارسال. اوضاع کشور �� ها را زیر س‌دیگر رمضان
آشفته بود، تعداد زیادی از دوستان خوبمان در بند بودند و یکی پس از دیگری خبر
هایمان آن حلاوت سابق را نداشت. درگیر ‌رسید، افطاری‌تی دیگر می��بازداشت دوس
کشیدیم.‌ماجراهای خاص آن روزها بودم و آشکارا نوبت خودمان را انتظار می
ر این بود که باز حادثه ویژه در زندگیمان با رمضان گره بخورد، تازه از افطار ��تقدی