نقره داغ

148 / 256

نقره داغ مهرویه مغزی
148
حوا مكثى كرد تا نفس را تازه كند، ادامه داد و گفت:
و از آدم خواستم اين اشعار را با من براى معشوق حقيقى (خدا) بخواندو بگويد:
بگذار با توباشم!
بگذار آوازهاى خوش تو را بخوانم،
بگذار نور و زيبایى تو باشم،
!"باشم"بگذار
بگذارخود را در اكسير سحرآميز تو غسل دهم،
بگذار در گرماى سنيه تو رشد كنم تا رسيده شوم،
!"باشم"بگذار
بگذار با تو باشم!
كمك كن تا قايق شوم و در اقيانوس عنايات بی نهایت تو جایى براى خود باز كنم تا بطرف
ابديت رانم،
مرا پيام شوق كن و در يك بطرى انداخته و در درياى مرده بيانداز، تا شايد دل مرده اى مرا
بيابد و دلش شاد شود،
مرا يك دانه شكر در جام شراب و جام شربتت كن،
مرا خورشيد كن، خورشيد كن تا از افق هاى بى شمارى طلوع کنم، تا به طلوع تو رسم و
جان را به جانان تقديم كنم،
مرا نبض كن، تا اشاره انگشتت را از نزديك احساس كنم،
مرا نفسِ تنهائى كن، تا تنهائى تو را احساس كنم، تنهائى تو باشم و در كنارت بمانم ،
مرا اشك كن، تا از چشمانت جاری شوم و گونه هايت را بپوشانم،
بگذار باشم، بگذار با تو باشم!
"بگذار با تو باشم!
حوا مكث كرد، آه عميقى كشيد و براى اولين بار چهره اش را به طرف سرالله بر گرداند،
و گفت:
!"باشم"من مى خواستم
من مى خواستم سواركار شوم و در دشت هاى حزن و اندوه بطرف بهشت بتازانم، و يا به