VERPLEEGKUNDIGE 4 - FASE 1, 2 EN 3
4
Inleiding
Wanneer Denzill bij mevrouw Joosten aanbelt, wil ze niet opendoen. “Het komt mij
niet goed uit,” roept ze vanachter de voordeur. Denzill praat door de brievenbus
tegen haar. “Mevrouw, ik hebmet u afgesproken dat ik vandaag rond deze tijd zou
komen. Uwilde het zelf graag.” Mevrouw roept dat ze zichzelf wel kan reddenmet
het douchen en de injectie. Ze wil graag uitslapen. De deur blijft stevig dicht. Denzill
hoort haar rommelen in het keukentje. Er valt iets. Denzill is bezorgd. Mevrouw
heeft MS en kan zichmoeilijk zelf redden. Ze heeft de zorg echt nodig. Ligt haar
weigering aan hem? Zijn huidskleur misschien? Hij meldt het voorval direct bij zijn
leidinggevende en vervolgt zijn route. Later op de dag heeft hij een gesprekmet
zijn leidinggevende. Zij vertelt dat mevrouw Joosten in het vervolg liever door een
vrouwelijke verpleegkundige geholpenwil worden. De leidinggevende heeft mevrouw
uitgelegd dat de thuiszorg hier niet altijd rekeningmee kan houden.
Anita werkt met veel plezier in een geïntegreerde woning voor mensenmet een
verstandelijke beperking. Vandaag gaat zemet twee bewoners naar de tandarts. Dit
vraagt extra begeleiding omdat beiden gebitsproblemen hebben als gevolg van de
medicatie tegen epilepsie. De bewoners zien erg op tegen het tandartsbezoek. Anita
heeft uitgelegdwat er gaat gebeuren. Ook heeft ze van tevoren de tandarts ingelicht.
De bewoners geven elkaar stevig een arm als ze naar de tandartsenpraktijk lopen. Ook
in de wachtkamer gaan ze naast elkaar zitten. Wanneer de tandarts hen zelf op komt
halen, mogen ze samen naar de behandelkamer. De tandarts praat vriendelijk en voor
ze het weten is de behandeling voorbij.
Sonja Lieftink werkt als beginnend verpleegkundige in een kleine accommodatie van
de psychiatrie. Ze is nog duidelijk lerende in deze dynamische organisatie. Momenteel
probeert ze het persoonlijk begeleiderschap onder de knie te krijgen. Kiki Pol is
de toegewezen cliënte. Ze is tweemaanden geleden zonder maatregel opgenomen.
Het kliktemeteen tussen Sonja en Kiki. Ze hebben dezelfde leeftijd en zijn beiden
gefascineerd door judo. In het beginwas Kiki belangstellend naar Sonja toe en
nam ze haar adviezen serieus. Geleidelijk is het gedrag van Kiki veranderd. Nu is ze
opdringerig en claimt Sonja volledig als ze dienst heeft. Ze probeert steeds in de
buurt van Sonja te zijn, ook als zemet een andere cliënt in gesprek is.
Sonja heeft haar op dit gedrag aangesproken. Afhankelijk van haar stemming reageert
ze daaropmet boosheid of heftige huilbuien. Ze voelt zich duidelijk afgewezen.
Wanneer Sonja zegt dat ze het zo niet bedoeld heeft, begint het claimenweer van
voren af aan. Het is voor Sonja duidelijk dat ze tegen haar eigen grenzen aanloopt
in de persoonlijke begeleiding. Ze is van plan om de situatie in te brengen in een
intervisiebijeenkomst op de afdeling.
