باب و تجدد
دوم آﻧﮑﮫ ھﻤﺎﻧﮕﻮﻧﮫ ﮐﮫ در ﺑﯿﺎن ﺑﺎﻻ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد و اﯾﻦ اﻣﺮی اﺳﺖ ﮐﮫ در ﻣﻮارد ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن در ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺼﺮﯾﺢ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺣﮑﻢ ﺟﮭﺎد و ﭘﯿﮑﺎر ﻗﮭﺮ آﻣﯿﺰ ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﺷﺮطﯽ دﯾﮕﺮ ھﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ و آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ اﯾﻦ ﭘﯿﮑﺎر ﻗﮭﺮآﻣﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن اﺣﺪی ﻧﺸﻮد. آﺷﮑﺎراﺳﺖ ﮐﮫ ھﺮ ﻧﻮع ﭘﯿﮑﺎر ﻗﮭﺮآﻣﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺣﺰن ﺑﺴﯿﺎری ھﻢ در ﭘﯿﮑﺎرﮔﺮان و ھﻢ در ﭘﯿﮑﺎرﺷﻮﻧﺪﮔﺎن ﺧﻮاھﺪ ﺷﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﮫ ﺑﺎز ﭼﻨﯿﻦ ﺣﮑﻤﯽ ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﻣﺤﺎل ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﺳﻮم آﻧﮑﮫ در ﻣﻮارد ﻣﺘﻌﺪد اﮔﺮﭼﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ازﻟﺰوم ﺟﮭﺎد و ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﺣﻘﻮق ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ اﻣّﺎ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ ﮐﮫ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ اﺣﮑﺎم ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ از ارﺗﻔﺎع ظﮭﻮر ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ )ﻣﻦ ﯾﻈ ﮭﺮه ﷲ( ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ ﻋﺪم اﺳﺘﻔﺎده از ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﮐﮫ ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﺑﮫ آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ اﯾﻤﺎن آورﻧﺪ. اﯾﻦ اﺻﻞ ھﺮﮔﻮﻧﮫ اﺳﺘﻔﺎده از ﻗﮭﺮ را ﺑﮫ ﮔﻮﻧﮫ ای ﻣﻄﻠﻖ در آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﭼﺮا ﮐﮫ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﻣﻮﮐﻮل ﺑﮫ ظﮭﻮر ﺑﻌﺪ و ﭘﺎﯾﺎن آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﻣّﺎ ﺑﮫ ﮔﻔﺘﮫ ﺧ ﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺎب وﻗﺘﯽ ﮐﮫ ﻣﻮﻋﻮد ﺟﺪﯾﺪ ظﺎھﺮ ﺷﻮد اﺣﮑﺎم ﺑﯿﺎن ھﻤﮕﯽ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه و اراده و اﺣﮑﺎم ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﻋﻤﻞ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در ﺑﺎب 15 از واﺣﺪ ھﺸﺘﻢ ﺑﯿﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ازدواج ﺑﺎ ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ را ﺣﺮام ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺮای ھﻤﺴﺮ ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﯿﺘﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻧ ﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، اﻣّﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ھﻢ اﮐﻨﻮن اﺟﺮا ﻧﻤﻮد ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ ازدواج ﮐﺮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ اورا ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺮد ﺗﺎ آﻧﮑﮫ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ آﺋﯿﻦ ﺑﺎﺑﯽ ﮔﺮاﯾﺶ ﯾﺎﺑﻨﺪ. آﻧﮕﺎه ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﮫ ﺣﮑﻢ ﻋﺪم ازدواج وﺳﻠﺐ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ از ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ را ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ از ارﺗﻔﺎع اﻣﺮ ﻣﻦ ﯾﻈﮭﺮه ﷲ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﻗﺮار داد. ﭼﮭﺎرم آﻧﮑﮫ آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آﮐﻨﺪه از ﺑﯿﺎﻧﺎت و اﺻﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺑﺎ ھﺮﮔﻮﻧﮫ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ. اﯾﻦ آﺛﺎر از ﺳﺮآﻏﺎز ﻋﺼﺮ ﻓﺆاد ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ و ﻟﺬا ﺗﺤﻘﻖ اﯾﻤﺎن را ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ دﻟﯿﻞ و ﺣﺠﺖ و اﯾﻘ ﺎن ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد. ھﻤﺎن آﺛﺎر از آدﻣﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاھﺪ ﮐﮫ ھﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮫ ھﻤﮫ ﻣﮭﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻮرد ظﻠﻢ ھﻢ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد ﺑﮫ آﺷﺘﯽ و ﻣﺤﺒﺖ و وداد ھﻤﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ ﺑﻌﺪاً ﺧﻮاھﯿﻢ دﯾﺪ اﺻﻞ اﺳﺎﺳﯽ و ﻣﺮﮐﺰی ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ و ﺟﮭﺎن ﺑﯿﻨﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب اﺳﺖ. آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﻨﺎ ﺑﮫ اﻧﺘ ﻈﺎر ﺷﯿﻌﯿﺎن در ﻣﻮرد ﻣﻮﻋﻮد ﺧﻮد ظﺎھﺮاً ﺣﮑﻢ ﺟﮭﺎد و ﺷﻤﺸﯿﺮ را ﻧﻔﯽ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻧﺪ وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﻋﻤﻼً آن را ﻣﻔﮭﻮﻣﯽ ﺻﺮﻓﺎً روﺣﺎﻧﯽ و ﺻﻠﺢ آﻣﯿﺰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب و ﻣﻔﮭﻮم اﺑﺎﺣﮫ اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻧﺎدرﺳﺖ از آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب آن را ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﻧﻈﺮﯾﮫ ای ﺷﻮرﺷﮕﺮ و ﭘﯿﮑﺎرﮔﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ ﺑﻠﮑ ﮫ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ و اﺣﮑﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب را ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﮫ ﺗﺤﻘﻖ ﻧﻈﺎم اﺷﺘﺮاﮐﯽ و ﻧﻔﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. در واﻗﻊ دو ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﮫ اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﮫ ﻧﺎدرﺳﺖ اظﮭﺎر ﻣﯽ دارد ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﮫ ﺣﮑﻢ ﺟﮭﺎد و ﺧﺸﻮﻧﺖ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت اﻋﻠﯽ ظﺎھﺮاً ﺣﮑﻢ ﺳﻠﺐ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ از ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯿﺎن اﺳﺖ. اﻣّﺎ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﮐﮫ در واﻗﻊ ﻣﺸﺮوط ﺑﮫ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺧﻮد ﺣﮑﺎﯾﺖ از ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺎﻣﻞ اﺻﻞ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ درآﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ظﺎھﺮاً ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﻧﺪارد و آن ھﻢ اﮔﺮ ﺑﺎﺑﯽ ﺑﺸﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ ﺑﺎﯾﺪ ھﻤﮫ اﻣﻮال او ﺑﮫ او اﻋﺎده ﺷﻮد. اﻣّﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل دﯾﺪﯾﻢ ﮐﮫ اﯾﻦ ﺳ ﻠﺐ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ از ﻏﯿﺮ ﺑﺎﺑﯽ ھﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﻋﻤﻞ ﻗﺮار در واﻗﻊ اﺣﮑﺎم ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﮫ ﺷﮑﻞ ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن از آزادی اﻗﺘﺼﺎدی دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ اﻓﺮاد آدﻣﯽ را ﺑﮫ اﺗﮑﺎء آﻧﮑﮫ آدﻣﯿﺎن ﻣﻈﺎھﺮ اﺳﻤﺎء و ﺻﻔﺎت اﻟﮭﯽ ھﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎﻟﮏ راﺳﺘﯿﻦ و اﺻﻠﯽ ﺧﺪاﺳﺖ ﻣﺸﺮوع و ﻣﺠﺎز وﻻزم ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد. ا ﺣﮑﺎم ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺎﺑﯽ اﻋﻢ از اﺣﮑﺎم ﻣﺮﺑﻮط ﺑﮫ ارث، ﺧﺮﯾﺪ وﻓﺮوش، ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ زﻣﯿﻦ، وﻣﺎﻟﯿﺎت، ھﻤﮕﯽ از آزادی اﻗﺘﺼﺎدی وﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ دﻓﺎع ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﻟﺒﺘﮫ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ در آﺛﺎر ﺣﻀﺮت ﺑﺎب ﺑﺎ ﻣﺤﺪودﯾﺖ ھﺎی ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ھﻤﺮاه ﻣﯽ ﮔﺮدد ﭼﺮا ﮐﮫ ﻣﻔﮭﻮم اﻗﺘﺼﺎد وﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺻﺮﻓﺎً اﻣﺮی ﻣﺎدی واﻗﺘﺼﺎدی ﻧ ﺒﻮده ﺑﻠﮑﮫ در ﺑﻄﻦ ﺧﻮد اﻣﺮی روﺣﺎﻧﯽ، ﻓﺮھﻨﮕﯽ و اﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﮫ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل زﻣﯿﻨﮫ
–ب
ﮔﯿﺮد.
Made with FlippingBook