178 / 227
173 ...
چنینگفت حوا
بع ـد طل ـوع كن ـی، اگ ـر چنی ـن كن ـی در غروب ـت تع ـداد بیشـماری ت ـورا
تماشـا كـرده و تـورا مشـايعت میكننـد، در حالـی كـه تعـداد بیشـماری
در مش ـرق عال ـم ب ـالا در انتظ ـار طل ـوع ت ـو ثانی ـة ش ـماری میكنن ـد، م ـاه
تمــام در آســمان بهتــو اشــاره میكنــد و میگويــد: تــو هــم ماننــد مــن
مــاه تمــام شــبهای تاريــك زندگــی ديگــران شــو، شــهاب در آســمان
بهس ـرعت ناپدي ـد میش ـود ول ـی ب ـا اش ـاره بهت ـو میگوي ـد: عم ـر ت ـو در
اي ـن عال ـم ب ـه طـول و عـرض روشـنايی و كوتاهـی زندگـی م ـن اسـت،
پــس دلبــهآن مبنــد، اجســاد را در خــاك دفــن میكننــد و خــاك بهتــو
اشـاره كـرده و میگويـد: تـو هـم آنچـه را كـه روح نـدارد و مـرده اسـت از
خـود دور كـن و در مـن دفـن كـن تـا بـارت سـبك شـود، دريـا در حالـی
كـه ضايعـات خـود را ب ـا امواجـش بی ـرون ريخت ـه و پ ـس میدهـد بهت ـو
اش ـاره میكن ـد و میگوي ـد: ت ـو ه ـم موج ـی ب ـزن و آلودگیه ـا را بی ـرون
بريـز تـا راه نفسـت بـاز شـود و بتوانـی كـه از عالـم بـالا نفـس بكشـی،
رن ـگ سـبز در طبیعـت بهت ـو چشـمكی زده و میگوي ـد: اي ـن رن ـگ سـبز
مـن نشـانه تسـلیم و رضـای مـن در مقابـل عشـق بـاران اسـت، تـو هـم
اگـر ماننـد مـن تسـلیم عشـق شـوی زندگـیات سـبز و خـرم خواهـد شـد،
ولـی اگـر در مـن آثـار رنـگ قرمـز و زردی را ديـدی جانـب حكمـت را
در عش ـق نگ ـهدار، مرواري ـدی ك ـه در صدف ـی در اعم ـاق درياس ـت بهت ـو
اشـاره میكن ـد و میگوي ـد: خـدا در صـدف وجـود ت ـو در و مرجانهـای
بیشـماری را بهوديع ـه گ ـذارده ك ـه اگ ـر ب ـه مع ـدن وجـودت سـر بزن ـی
از م ـن بینی ـاز خواهـی شـد، باران ـی ك ـه ب ـر سـرت میب ـارد ت ـورا بهي ـاد
الط ـاف اله ـی میان ـدازد ك ـه دائم ـا ب ـر زندگ ـی ت ـو و هم ـگان میبارن ـد،
برف ـی ك ـه میب ـارد ت ـورا بهي ـاد لطاف ـت و پاك ـی روحـت میان ـدازد! اي ـن
اشـارات و كنايههايـی كـه از زبـان طبیعـت شـرحش رفـت بـا مـرگ انسـان
پايـان میپذيـرد ولـی لحـن آنهـا تـا ابـد بـا روح انسـان باقـی میمانـد!
- چگونـه صـدای طبیعـت را بشـنوم و يـا اشـاراتش را بـا چشـم
ســر ببینــم؟
دل را پــاك كــن و ديــده را پاكتــر، بهآســمانها، كهكشــانها و خلــق خــدا