عید رضوان و دیالکتیک وصال و فراق

7 / 8

7
ﯾﮏ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽِ ﭘﺬﯾﺮا رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﯾ ﻨ ﺪ و ﺳﮑﻮت و ﯾﺄس را ﺑﭙﺬﯾﺮ ﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺦ اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ظﻠﻢ ، ﻣﺒﺎرزۀ ﻓﻌّﺎﻻﻧﮫ ﻋﻠﯿﮫ ﻓﺮھﻨﮓ
ﺳﺘﻢ، اﻋﻼن و ﺗﺮوﯾﺞ ﻓﺮھﻨﮓ ﻣﮭﺮ و وداد و ﻧﻔﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ و دد ﻣﻨﺸﯽ و اﻧﺴﺎن ﺳﺘﯿﺰی ﺑﻮد.
اﯾﻦ اﺻﻞ در ﻧﻮﺷﺘﮫ ھﺎی ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ ﺑﺎرھﺎ ﺗﮑﺮار و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﮫ ﭼﻨﺪ ﮔﻔﺘﺎر اﯾﺸﺎن
ﺗﻮﺟّﮫ ﻣﯽ
ﮔﺮدد:
اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﻤﻈﮭﺮ اﻣﺮ ﷲّ ﺑﻤﺎ اﮐﺘﺴﺒﺖ اﯾﺪی اھﻞ اﻟﻨّﻔﺎق. ﺑﺎﻟﮑﻠﻤﺔ ﻧﻔﺨﻨﺎ ﻓﯽ اﻟﺼّﻮر. 10
ﻗﻞ انّ اﻟﻄّﯿﺮ ﻗﺪ طﺎرت ﻋﻦ اﻓﻨﺎن اﻟﻌﺮاق و ارادت ﻓﻨﻮن اﺧﺮی... ان ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺨﺮوج ﻻﻋﻼء ﻻﻣﺮ ﷲ
اﻟﻌﻠﯿﻢ اﻟﺤﮑﯿﻢ و ﻓﯿﮫ ﺳﺘﺮ اﺳﺮار اﻟﺤﮑﻤﺔ ... انّ اﻟّﺬﯾﻨﮭﻢ ﯾﻔﺮﺣﻮن ﺑﺨﺮوج ھﺬه اﻟﻄّﯿﺮ ﺗﺎﻟﻠہّ اﻧّﮭﻢ ﻋﻠﯽ ﻏﻔﻠﺔ ﻣﺒﯿﻦ.. ان
ھﺬا اﻟﻌﺒﺪ اﻧﻔﻖ روﺣﮫ ﻟﻠہ ﻣﺤﺒﻮب اﻟﻌﺎرﻓﯿﻦ و ﻟﻦ ﯾﺨﺎف ﻣﻦ اﺣﺪ و ﻟﻮ ﯾﺠﺘﻤﻊ ﻋﻠﯿﮫ ﻣﻠﻮک اﻻرض. 11
ﻗﻞ ﺗﺎﻟﻠہّ اﻧّﺎ ﻣﺎ اردﻧﺎ ان ﻧﮑﺸﻒ اﻣﺮﻧﺎ ﻷﺣﺪ و ﮐﺬﻟﮏ ﮐﻨّﺎ ﻓﯽ ﺳﺘﺮ ﻋﻈﯿﻢ. ﻓﻠﻤّﺎ ﺣﺒﺴﻮﻧﺎ اﻟﻤﺸﺮﮐﻮن ﻓﯽ ھﺬا
اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺬا اظﮭﺮﻧﺎ وﺟﮭﻨﺎ رﻏﻤﺎ ًﻻ ﻧﻔﮭﻢ . 12
انّ اﻟﻘﻀﺂء ﻣﺎ ﻣﻨﻊ اﻟﺒ ﮭﺂء ﻋﻦ ذﮐﺮ ﻣﻮﺟﺪ اﻷﺷﯿﺂء ... اذا دﺧﻠﻨﺎ اﻟﺴّﺠﻦ ﺑﻠّﻐﻨﺎ اﻟﻤﻠﻮک رﺳﺎﻻت ﷲّ اﻟﻤﻠﮏ
اﻟﻌﺰﯾﺰ اﻟﺠﻤﯿﻞ ﻟﯿﻌﻠﻤﻮا اﻧّﮫ ﮐﺎن ﻣﻘﺘﺪراً ﻋﻠﯽ ﻣﺎ اراد و ﻟﻢ ﯾﻤﻨﻌﮫ ﻣﻦ ﻓﯽ اﻟﺴّﻤﻮات و اﻷرﺿﯿﻦ. 13
ﻗﻞ انّ اﻟﻤﺸﺮﮐﯿﻦ ﻟﻤﺎ ﺳﺘﺮوﻧﺎ ﻓﯽ ھﺬا اﻟﺴّﺠﻦ ﻟﺬا اظﮭﺮﻧﺎ اﻟﻮﺟﮫ ﺑﺎﻟﺤﻖّ ﻟﯿﺸﮭﺪوا ﺑﺄﻧّﮫ ھﻮ اﻟﻤﻘﺘ ﺪر ﻋﻠﯽ ﻣﺎ
ﯾﺸﺂء. 14
در واﻗﻊ ھﺮ ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ در زﻣﺎﻧﯽ رخ ﻣﯽ دھﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ ظﺎھﺮ ﺳﻮداﮔﺮان ﻧﻔﺮت و
ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻮّﻓّﻖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﮫ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻧﻮظﮭﻮر روﺣﺎﻧﯽ را در ﻣﻌﺮض اﺿﻤﺤﻼل ﻗﺮار دھﻨﺪ. اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﮭﻔﺘﮥ اﯾﺸﺎن
در وﺳﻂ زﻧﺪان در ﺳﯿﺎه ﭼﺎل طﮭﺮان ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و اﯾﻦ در زﻣﺎﻧﯽ اﺳ ﺖ ﮐﮫ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪّﯾﻦ ﺷﺎه و ﻓﻘﮭﺎء دﺳﺖ
ﺑﮫ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داده و ﺑﮫ ﻧﺴﻞ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺑﯿﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﺑﮫ ھﻤﯿﻦ ﺳﺎن و در دﻧﺒﺎﻟﮥ آن اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﮭﻔﺘﮫ، ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎءﷲ
در دوران ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺑﻐﺪاد ﺑﺎ اﺧﻼق ﻓﺮھﻮﺷﯽ و ﻗﻠﻢ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﺎﺑﯽ را زﻧﺪه ﻧﻤﻮده ﺑﮫ ﻧﺸﺮ و ﺗﺮوﯾﺞ ﻓﺮھﻨﮓ
ﻣﮭﺮ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ و ﺻﻠﺢ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ ، و در ارﺗﺒﺎط ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﻐﺪاد، اﺣﺘﺮام و اﻋﺠﺎب و ﻣﮭﺮ و اﻓﺘﺨﺎری
ﺷﮕﻔﺖ
اﻧﮕﯿﺰ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﮫ آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ در دل ﻣﺮدم ﻋﺎدی، ﻋﻠﻤﺎء و زﻣﺎم داران ﺑﻐﺪاد ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺷﮭﺮت آﺋﯿﻦ
ﻧﻮﯾﻦ و ﺟﺬﺑﮥ ﺧﻼّق آن، ﭘﺎدﺷﺎه و ﻓﻘﮭﺎی اﯾﺮان را ﭼﻨﺎن ﺑﮫ ﺗﺮس واداﺷﺖ ﮐﮫ ھﺮ دو ﺑﺎ ﺟﺪّﯾّﺖ ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ دوﻟﺖ
ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﻧﯿﺰ ﻋﻠﯿﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ و وزرای آن ﮐﺸﻮر را ﺑﮫ اﺧﺮاج اﯾﺸﺎن از ﺑﻐﺪاد و ﺗﺒﻌﯿﺪﺷﺎن
ﺑﮫ ﻧﻘﻄﮫ ای دور دﺳﺖ وادار ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﭘﺲ از ﺳﺎل ھﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪﻧﺪ و دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺣﮑﻢ ﺗﺒﻌﯿﺪ
ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ از ﺑﻐﺪاد را ﺻﺎدر ﮐﺮد. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻨﻈﺮ
ﻣﯽ
رﺳﯿﺪ ﮐﮫ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺒﻌﯿﺪی ﺑﺎر دﯾﮕﺮ
آﺗﺶ ﺧﻼﻗّ ﯿﺖ ﻓﺮھﻨﮕﯽ و روﺣﺎﻧﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺑﻠﮑﮫ از اﮐﻨﻮن آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﻣﻮرد ﺗﮭﺪﯾﺪ و ﺳﺘﻢ ﻧﮫ ﺗﻨﮭﺎ
زﻣﺎﻣﺪاران اﯾﺮان ﺑﻠﮑﮫ ﺑﮫ ﻋﻼوه زﻣﺎﻣﺪاران ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ھﻢ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. دﻗﯿﻘﺎً در ھﻤﯿﻦ ھﻨﮕﺎم و در ﺑﺤﺒﻮﺣﮥ اﯾﻦ
ﺑﺤﺮان اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂ ءﷲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﮫ ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﺑﻐﺪاد در ﺧﺎرج ﺷﮭﺮ ﺑﻤﺪّت ۱۲ روز در ﺑﺎﻏﯽ
ﻗﺮار ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ و اﯾﻦ ﻣﺪّت را ﺑﮫ اﻋﻼن آﺷﮑﺎر ظﮭﻮر ﻧﻮﯾﻦ، آﻣﺪن روز رﺳﺘﺎﺧﯿﺮ، و ﺳﺮآﻏﺎز آﺋﯿﻦ ﻧﻮﯾﻦ ﺧﺪا
ﺗﺨﺼﯿﺺ ﻣﯽ دھﻨﺪ و در ﻋﺮﺻﮥ ﻓﺮھﻨﮓ و ﻗﻠﻤﺮو دل ھﺎ ﺑﮭﺸﺘﯽ آﮐﻨﺪه از ﮔُ
ﻞ
ھﺎی ﻣﮭﺮ و وداد ﺑﮫ ارﻣﻐﺎن
آو ﻣﯽ رﻧﺪ. و ﺑﺎﻻﺧﺮه در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ دو زﻣﺎ
ﻣﺪار
اﯾﺮان و ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ دﺳﺖ ﺑﮫ دﺳﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داده و ﺑﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻧﮭﺎﺋﯽ
اﯾﺸﺎن ﺑﮫ ﻋﮑّﺎ ﺑﮫ ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﭘﯿﺎم ﻧﻮﯾﻦ اﻗﺪام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭘﺎﺳﺦ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﺑﮫ اﯾﻦ ﺳﺘﻢ، ارﺳﺎل ﻧﺎﻣﮫ ھﺎﺋﯽ ﺑﮫ
زﻣﺎم
داران ﺟﮭﺎن ﺑﮕﻮﻧﮫ ای ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺟﮭﺎﻧﯽ و اﻋﻼن ﻧﺪای ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻋﺎﻟﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.
رﺿﻮان و ﭘﯿﺎم ﻣﮭﺮ و ﺻﻠﺢ
دﯾﺪﯾﻢ ﮐﮫ اﻋﻼن راز و ﭘﯿﺎم ﻧﮭﻔﺘﮫ در دل ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺂءﷲ ﻣﺒﺎرزه ای ﺑﻨﯿﺎدی ﻋﻠﯿﮫ ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ ﺑﻮد. ﺑﺪﯾﻦ
ﺗﺮﺗﯿﺐ آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﮐﮫ ﭘﯿﺎم ھﺮ ﺳﮫ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ظﻠﻢ و ﺳﺮﮐﻮب و ﻧﺸﺎن دادن راه
رﺳﯿﺪن ﺑﮫ آز ادی و داد ﻣﻌﻄﻮف اﺳﺖ. در زﻣﺎﻧﯿﮑﮫ دوﻟﺖ اﯾﺮان ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓّﻖ ﺷﺪ ﮐﮫ ﺣﻤﺎﯾﺖ دوﻟﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ
را ﺑﺮای ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎء ﷲ از ﺑﻐﺪاد ﺑﮫ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل و ادرﻧﮫ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، اظﮭﺎر اﻣﺮ رﺿﻮان ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺖ. در
ﺗﻮﺻﯿﻒ اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﮥ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺣﻀﺮت ﺑﮭﺎء ﷲ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﻨﺪ:
در ﯾﻮم اوّل ﮐﮫ ﺟﻤﺎل ﻗﺪم ﺑﺮ ﻋﺮش اﻋﻈﻢ در ﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ رﺿﻮان ﻧﺎﻣﯿﺪه ﺷﺪ ﻣﺴﺘﻮی، ﻟﺴﺎن ﻋﻈﻤﺖ ﺑﮫ
ﺳﮫ آﯾﮥ ﻣﺒﺎرﮐﮫ ﻧﻄﻖ ﻓﺮﻣﻮد: ﯾﮑﯽ آﻧﮑﮫ ﺳﯿﻒ درﯾﻦ ظﮭﻮر ﻣﺮﺗﻔﻊ اﺳﺖ. و آﺧﺮ، ھﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻗﺒﻞ از اﻟﻒ ﺳﻨﺔ
ادّﻋﺎ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺑﺎطﻞ اﺳﺖ ... و ﺛﺎﻟﺚ ﺣﻖّ ﺟﻞّ ﺟﻼﻟﮫ در آن ﺣﯿﻦ ﺑﺮ ﮐﻞّ اﺷﯿﺎء ﺑﮑﻞّ اﺳﻤﺎء ﺗﺠﻠّﯽ ﻓﺮﻣﻮد . 15
ﭼﻨﺎﻧﮑﮫ ﻣﯽ
ﺑﯿﻨﯿﻢ اظﮭﺎر اﻣﺮ ﺣﻀﺮت
ﺑﮭﺎء
ﷲ در ﺑﺎغ رﺿﻮان در ﺳﺎل ۱۸٦۳ ﺑﺎ ذﮐﺮ ﺳﮫ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﻮرت
ﻣﯽ
ﭘﺬﯾﺮد . اوّﻟﯿﻦ ﺑﯿﺎن
ﻣﺒﺎرک
ﻣﺮﺑﻮط ﺑﮫ ﻧﻔﯽ ﻓﺮھﻨﮓ ﺧﺸﻮﻧﺖ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﺷﻤﺸﯿﺮ در اﯾﻦ ظﮭﻮر ﺑﺮداﺷﺘﮫ
ﻣﯽ
ﺷﻮد. دوّ ﻣﯿﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﺻﻞ ھﺸﯿﺎری ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﮭﺎء ﺣﻀﺮت ﷲ اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﮑﮫ ﮐ ﻼم اﻟﮭﯽ ﭘﺪﯾﺪاری
زﻧﺪه و ﭘﻮﯾﺎﺳﺖ و ﺑﺮای آن ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮّر ﻧﯿﺴﺖ. ھﻤﮥ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﯾﮏ ﺣﻘﯿﻘﺘﻨﺪ و ھﻤﮥ ﮐﺘﺎب ھﺎی آﺳﻤﺎن ﯾﮏ
ﮐﺘﺎب وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ واﺣﺪ در زﻣﺎن ھﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻮد را ﺑﮫ
ﺷﮑﻞ ﺗﺎزه
ای ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ درﺟﮥ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺟﻮاﻣﻊ