80 / 176
80
|
E-pupillen Intermezzo 1
Bram kijkt hulpeloos om zich heen, de toegeschoten moeder van Heron ontfermt zich
over Mendel – zo kan Bram snel verder met zijn coaching. Achter zijn rug drogen de
tranen snel op.
Zo ging het daarnet ook. Heron kopte op doel, miste en werd gewisseld. Met hangende
schouders droop hij toen het veld af, maar nadat zijn moeder hem een warme jekker
had aangetrokken en zijn neus had gesnoten, deed hij alweer actieve rustoefeningen
om zich warm te houden en stond hij te springen om er weer in te gaan.
Herons wissel had overigens niks met zijn misser te maken. Het stond toevallig al
zo in Brams planning. Maar belééft een speler als Heron dat ook zo? Of verbindt hij het
aan zijn misser, zijn ‘fout’? Heron heeft gewoon veel aaitjes over de bol nodig, weet
Bram. Die krijgt-ie heus wel, óók van hem.
Mendel staat alweer een kwartiertje in het veld als hij zich met een fraaie kapbeweging
achter zijn standbeen van zijn mannetje ontdoet. Daarna verliest hij alsnog de bal.
‘Mendel, wissel!’
Weer toeval, deze timing. Zou Mendel het anders ervaren? Nee denkt Bram, dat werkt
niet zo. Hij wisselt ook na een doelpunt, om maar wat te noemen. Als iedereen maar
evenveel minuten speelt. In dit strakke wisselbeleid kan hij nu eenmaal niet met álles
rekening houden.
Diemen neemt een corner, keeper Daniël grijpt de bal – maar laat weer los: 0-1.
Kort daarop trekt rechtsbuiten Jamiro met de bal naar binnen, zoekt de drukte op,
caramboleert de bal door de verdediging en schiet de bal hard in het dak van het doel: 1-1!
‘En nu doorduwen!’
De E6 zet aan tot een slotoffensief, maar alle aanvalsgolven lopen stuk op de sterke
verdedigers van Diemen. De scheids fluit af.
Normaal scoren we veel meer, zucht Bram terwijl de reeks penalty’s start. Zou dat toch een
kwestie van weerbaarheid zijn? Zou kunnen, denkt ook leider Marcel. Hun spelers lijken
allemaal ‘denkers’. Bij een schouderduw zijn ze snel van de leg. Het zou goed zijn als
trainer Hans daar op de woensdagtraining eens wat aandacht aan besteedt.
Trainer Hans biedt spelers op woensdag een fraai circuit van oefen- en partijvormen die
hun beter leren aanvallen en verdedigen – maar dit team heeft in Brams ogen ook behoefte
aan iets anders. Fysieke duelkracht. Oefeningen zónder bal. Met rugbybewegingen
elkaar voelen, ontdekken hoe sterk ze eigenlijk zijn. De eigen lichaamsmaten leren
kennen. En dat dan clubbreed, want we zijn hier veel te lief met zijn allen.
‘Of moet de E6 juist leren nóg beter te combineren’, suggereert iemand in de kantine.
Zodat ze om schouderduw en tackle héén spelen? Natuurlijk, knikt Bram. Voetballen,
dat kunnen ze al heel goed. Moeten ze vooral zo blijven doen. Maar tegen stugge
tegenstanders als deze zouden ze net het verschil kunnen maken als ze iets slimmer
hun lichaam zouden gebruiken. Bal afschermen, met de rug naar de tegenstander durven
staan, kont erin – tijd winnen.
Maar genoeg daarover. Hij is ook maar gewoon een vader die een team coacht, wil
hij zeggen. Die probeert te handelen naar wat hij ziet. Als de E6 maar weer veel plezier
heeft gehad vandaag.
Buiten huppelt Heron, met zijn Noord-Afrikaanse bloed, naar de parkeerplaats.
‘Ik ben gewoon beter als het warmer is. Toch mam?’