86 / 256
داﻧﺴﺖ ﯽﻣو ﯾﺪد
ﻫﻨﻮز ﮐﻼﻣﺶ ﻧ
ﯿﻤﻪ
ﺗﻤﺎم اﺳﺖ
ﻧﻤﯽ ﻣﻮرد اﯾﻦ در ، داﻧﯿﺪ ﻣﯽ» : ﮔﻔﺖ ،
ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺎ ﺷﻮد
ﻃﺮف
«. ﮐﺮد ﺻﺤﺒﺖ
ﻣﻨﻈﻮر
ﺑﺎ او راﺑﻂ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮐﺴﯽش
ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯿﺎن
اداﻣﻪ و ﺑﻮد؛
: » داد
ﻧﺎﭼﺎر
او و رﻓﺘﻢ او ﻧﺰد ﺻﺒﺢ
ﭘﺎﺳﭙﻮرت
آورد ﺑﻬﺎﻧﻪ و ﻋﺬر و داد ﭘﺲ را ﺷﻤﺎ ﻫﺎی
ﺑﻌﺪ و ﮐﺮد ﺻﺒﺮ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
رﻓﻊ ا ﮔﺮ
ﻣﺸﮑﻼت
ﺗﺮﺗﯿﺐ ،ﺷﺪ
داده ﺳﻔﺮ
«.ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺪ
ﻣﯽ
ﺷﺪ از او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿ
ﯿﺢ ﺧﻮاﺳﺖ
؛
ﺷﺎﯾﺪ اﻃﻼع زﯾﺎدﺗﺮی
ﻫﻢ
از ﻋﻠﺖ ﻋﺪم اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮ داﺷﺖ
ﯽوﻟ ،
ﻧﺸﺎن
داد ﮐﻪ ﯽﻣ
ﺧﻮاﻫﺪ ز ﯽﻧﻤ
ﯾﺎدﺗﺮ
. ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ
ﯾﯽدا
ﯾﯽدا زن ﺟﺎن و
ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎ
ﯾﻦا ﯾﯽ
ﺧﺒﺮ را ﺷﻨ
ﯿﺪﻧﺪ
ﯽ و ﻣﻄﺎﻟﺒ
ﻫﻢ ﭘﺮﺳ
ﯿﺪﻧﺪ
ﮐﻪ او ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر و
ﯿﻠﯽﺧ
ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻮاب داد
.
دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟ
ﯿﺐ
ﺑﻐﻞ ﺑﺮد و ﭘﺎﺳﭙﻮرت
یﻫﺎ
ﻣﺎ را ﻣﻘﺎﺑ
ﻠﺶ ﺑﻪ رو
ﯿﺰﻣ ی
ﮔﺬاﺷﺖ
.
ﯿﺘﯽﮔ
ﺗﻤﺎم » ﮔﻔﺖ:
ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ
ﺷﺎﯾﺪ ؛ه ﺑﻮد رﺿﺎ و ﺗﺴﻠﯿﻢ
اﺳﺖ ﭘﯿﺶ در ﺣﮑﻤﺘﯽ
ﺑﺮوﯾﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ و
.«
ﹰ ﻫﻤﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎد را داﺷﺘﻢ و
ﻣﻦ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ
ﻣﯽ
داﻧﺴﺘ
ﻢ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﺎ آن وﻗﺖ
اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده
ﺑﺎﯾﺪ ،
ﺧﻮد را
ﺑﻪ دﺳﺖ
ﯾﺮ ﺗﻘﺪ
و ﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻬ
ﯽ
رﻫﺎ ﮐﻨ
ﯿﻢ
. ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺎر د
ﯾﮕﺮی
از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮﻣ
از ؟ آﻣﺪﯽ
زﺣﻤﺖ
ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یآﻗﺎ یﻫﺎ
ﺗﺸﮑﺮ
ﮐﺮدم.
ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم
ا ﮔﺮ در ﻓﺮﺻﺘ
ﯾﮕﺮ د ﯽ
اﻣﮑﺎﻧ
ﯿﺶﭘ ﯽ
آﻣﺪ ﻣﺎ را
ﺑﺎﺧﺒﺮ
. ﮐﻨﺪ
ﹰ ا
ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ
ﮐﺎر ﯾﻦ
را ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﻧﻤﻮد ﯽ
. و رﻓﺖ
ﯽ ﻧﻮﻋ
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻫﺮ
ﭼﻬﺎر
ﻧﻔﺮ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ
ﯿﻪﺷﺒ ، ﺑﻮد
یﺧﻨﺪه
ﺗﻤﺴﺨﺮ روزﮔﺎر
!
از ﺳﻔ
ﺮ و
ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺑﺮا
ی
ﺧﺮوج از ﮐﺸﻮر آﻣﺎده
ﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻋﺰ و از
ﻫﺎ
آﺷﮑﺎر و ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯾﻢ ﺑﻮد ﮐﺮده ﯽ
ﯾﺪﺑﺎ و ﺣﺎﻻ
دوﺑﺎره ﻓﮑﺮ ﺟﺎ و
اﻓﺘﺎدﯾﻢ ﯽﻣ ﭘﻨﺎه
.
ﯾﯽدا یﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻬﺮان
ﺻﻼح ﻧﺒﻮد
ﺟﺎن اﺻﻼ
ﯿﺪﻋ ﯾﺎما .
ﺑﻮد ﯾﮏﻧﺰد
و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎ ز
.ﺷﺪﯽﻣ ﯾﺎد
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺒﺮ ﺣﻀﻮر
ﻣﺎ
ﺑﻪ ﮔﻮش آﺷﻨﺎ و در ﻧﻬﺎ
ﻧﺎ ﯾﺖ
آﺷﻨﺎ
از .ﯿﺪ رﺳﯽﻣ
ﻣﺴﻌﻮد
ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯽ
ﮐﺮده ﺑﻮد
.ﯾﻢ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺐ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮاﻫﺪ زد ﺗﺎ ﺑﺎر د
در ﯾﮕﺮ
ﻏﺎﻟﺐ ﮐﻠﻤﺎت از
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ
ﮐﻨﯿﻢ و آﻧﻬﺎ
ﺗﺎرﯾﺦ و ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻄﻌﯽ ﺳﻔﺮ
را ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن دﻋﺎ
ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ
.
ﺑﺎ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻨ
،ﯿﺪﻋ ﯾﺎما ؟ﯿﻢ
ﺣﻀﻮرﻣﺎن در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮک ﻫﻢ ﺻﻼح ﻧﺒﻮد
.
ﭼﻄﻮر
ﯽﻣ
ﺷﺪ دوﺑﺎره راﻫ
ﯽ
آﻧﺠﺎ ﺷﺪ
یﯾﮕﺮ د یﺟﺎ ؟
ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘ
ﻪ ﺑ .ﯿﻢ
ﻧﻈﺮﻣﺎن رﺳ
ﯽوﻗﺘ ﯿﺪ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد
ﺑﻪ ،
او
ﺑﻪ ﻫﺮ
ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرت
ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪه
،
و ﻧﺎﭼﺎر از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ
.
ﮔﯿﺘﯽ ﮔﻔﺖ
: »
ﺣﺎﻻ ﮐﻪ راﻫﯽ ﺳﻔﺮ ﻧﺸﺪﯾﻢ
،
،ﺧﺪا ﻪ ﺑ ﺗﻮ را
اون ر
ﻫﺎ ﯾﺶ
را ﺑﺘﺮاش ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ
از د و
«. ﺑﺮمﯽﻣ رﻧﺞ ﯾﺶر ﯾﺪن
ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ
ﯿﺘﯽ، ﮔ
ﺑﻠﮑﻪ
آن یﻫﻤﻪ
ﻫﺎ
ﮐﻪ از اوﺿﺎع و اﺣﻮال زﻣﺎن
ﻣﺎن در
ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﺬاب
از
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮد
ﯾﺶر و ﺗﻪ ﯾﺸﻮ ر
دار ﻣﻨﺰﺟﺮ
ﺑﻮدﻧﺪ
.
ﯽوﻗﺘ
ﻣﻘﺎﺑﻞ آ
ﯾﻨﻪ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﻪ ﯿﺎﻓﻗ ،
ﻧﺰارم را ﻧﻈﺎره ﮐﺮدم
ﻫﺎ ﺣﺎﻟ ﭼﺸﻢ .
یﺖ ﻋﺎد
یﮔﻮد ﺑﻪ ﯽوﻟ ، ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
و ﯿﺎهﺳ ﯾﺶرﺗﻪ .
ﺳﻔﯿﺪم،
ﺑﺎ آن ﺳﺒﯿﻞ آوﯾﺰان
،
ﺣﺎﻟﺖ درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ را ﺗﺸﺪﯾﺪ
. ﮐﺮدﯽﻣ
ا ﮔﺮ ﻟﺒ
ﺨﻨﺪ
۸٥