One Hundred and Sixty Years

243 / 698

٢۴٢
ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﻏﺮﺍﺋﺰ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﮥ ﻣﺸﺘﻰ ﺩﺩﻣﻨﺶ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ.ﺷﻮﺩ ﻗﺘﻞ ﻭ
ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺸﺘﻰ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ ، ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﻯ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﮑﺮﺍﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ
ﻣﺠﺎﺯﺍﺗﻰ ﺩﺭ ﭘ ﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ . ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﺎﻗﻰ
ﻣﻰ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﮐﺠﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺟﻨﺠﺎﻟﻰ ﺧﻮﻥ ﻫﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻴﮕﻨﺎﻫﺎﻥ
ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ. ﺮﻳﺰﻧﺪ ﺑ
ﻫﺮﻣﺰﮎ ﺍﺯ ﺩﻫ ﺎﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮﺵ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻳﺰﺩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺁﻥ
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧ ﻮﺍﺩﮔﻰ ﻧﻴﺰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﺮﻣﺰﮎ ﺩﻫﮑﺪﮤ
ﻯﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﺨﻮﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﻫﺮﻣﺰﮐﻰ ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺳﻪ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻯ ﻫﺮﻣﺰﮎ ﻳﮏ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ .
ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺩﮔﺮﮔ ﻮﻥ ﺷﺪ .
ﻧﮕﺎﻩ
ﻫﺎﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭ ﻭﺍﺑﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﻯ ﮔﺮﺍﻳﻴﺪ ﮐﻢ . ﮐﻢ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ
ﺍﺫﻳﺖ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺩﻩ، ﻗﻄﻊ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻣﻴﻮﮤ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻯ
ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﮐﺸﺘﻦ ﻳﺎ ﺯﺧﻤﻰ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﺍﺣﺸﺎﻡ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻳﻦ
ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ، ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻼّ ﻋﻠﻰ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻰ ﺑﺎﻍ ﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ
ﺭﻭﺿﻪ
ﺧﻮﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﺨﻮﻳﺪ ﻣﻰ ﺁﻣﺪ، ﮐﺪﺧﺪﺍ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﻋﻠﻰ ﺍﮐﺒﺮ ﺗﻮﮐّ ﻠﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻼﻟﻰ
ﺳﺨﻮﻳﺪﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ ﮊﺍﻧﺪﺍﺭﻣﺮﻯ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻧﺪ
ﻭﻟﻰ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻫﺎ ﺳﻮﺩﻯ
ﻧﻤﻰ
ﺑﺨﺸﻴﺪ . ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺁﻥ ﭘﺎﺳﮕﺎﻩ، ﺳﺮﺟﻮﺧﻪ ﺟﻤﻴﻠﻰ،
ﺑﺠﺎﻯ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻯ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯﻯ ﺑﻴﻦ ﺍﻫﺎﻟﻰ
ﻣﻰ
ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺟﺪﺍﻝ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻮ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺷﻮﻩ
ﺩﺭﺁﻣﺪﻯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ .
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﺤﺮﻳﮑﺎﺕ ﻣﻼّﻋﻠﻰ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺮﻳﮥ ﺁﺭﺍﻡ ﻳﮏ ﻋﺎﺋﻠﮥ
ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷ ﺮﺡ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ
ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ :
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ ﻫﺮﻣﺰﮐﻰ، ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ
ﺭﻗﻴﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮ ﺍﻭ، ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ
ﻋﺒﺪﺍﻟﺮّﺯﺍﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻓﺮﻳﺪﻭﻥ، ﻫ ﻔ ﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﻪ