One Hundred and Sixty Years

27 / 698

٢۶
ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ
ﻫﺎﻯ ﺣﺴﺎﺱ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻧﻔﻮﺫ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﺳﻮﺋﻰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺎ ﺋﻞ ﻧﺎﻣﻮﺳﻰ
ﻭ ﻋﻔﺖ ﻭ ﻋﺼﻤﺖ ﺧﺒﺮﻯ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﺟﺎﻧﺐ ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﻰ
ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .
ﺍﻏﺮﺍﻕ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ، ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺗﻼﺵ
ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺻﺮﻑ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻦ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﺳﻮ، ﻳﻌﻨﻰ ﺩﺭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻼﺵ ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻫﺎﻯ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ
ﺍﺳﻼﻣﻰ، ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ ﻫﺎ، ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻼّ ﺕ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻧﺸﺮ ﮐﺘﺎﺏ ﻯ ﺭﺩّﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ
ﺷﺪّ ﺁﻥ . ﺕ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ
ﺑﻬﺎﺋﻰ ،
ﺳﺘﻴﺰﻯ
ﺋﻰ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﻘﺎﻡ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﻭ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﺎﻯ
ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺑﻰ ، ﺣﺴﺎﺏ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺣﻮﺯﻩ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ .
ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻴﻌﻪ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺩﺭ
ﺍﻧﻘﻼﺏ ، ﺩﺭ ﭘﻴﮑﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ
) ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ۲۰۰۰ .( ﺑﺮﺁ ﻭﺭﺩ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻰ ﺳ ﺆ ﺍﻝ ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺩﺭ
ﭼﻪ؟
ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﮐﺸﻰ، ﺩﺭ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺑﺨﺶ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺯ
ﻫﻢ
ﻣﻴﻬﻨﺎﻥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺩﺍﺋﻤﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ
ﺗﻠﻘﻰ ﺷﻮﺩ . ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﺑﻮ
ﺩﻩ
ﺍﻧﺪ ﻭ
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ، ﺩﺭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻰ ﺫﺍﺗﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺭﺍﺋﮥ ﻫﺮ ﺭﺍﻫﮑﺎﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ
ﺑﺎﻻﺑﺮﺩﻥ ﺳﻄﺢ ﺍﺧﻼﻗﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ،
ﺑﻪ
ﻧﻔﺮﺕ ﭘﺮﻭﺭﻯ، ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﺁﺯﺍﺭ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﻰ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ
ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻣﺜﻞ ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ ﻭ ﺯﺭﺩﺷﺘﻴ ﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ. ﺍﻧﺪ
، ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺍ ﺯ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﮥ
ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗ ﻠﻘﻰ ﺷﻮﺩ . ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻧﺸﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﻏﺮﺏ ﻭ
ﺷﺮﻕ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺎﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﻴﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﮥ
ﻇﻠﻢ
ﻫﺎﻳﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻓﺖ
ﺗﻮﺟّ ،
ﻪ ﻭ
ﻫﻢ
ﺩﺭﺩﻯ ﻭ ﻫﻢﺳﻮﻳﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺭﺍ
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﻭ ﺗﻌ ﺎﻟﻴﻢ ﺁﻥ ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻮﺩ .
ﮐﺎﻣﻴﺎﺑﻰ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻳﮏ
ﻗﺮﻥ ﻭ ﻧﻴﻢ ، ﺩﺳﺘﺎﻭﻳﺰﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺗﮑﻴﻪ ﺯﺩﻥ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ .
ﺩﻭﻟﺘﻤﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﺗّ ﻬﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻴّ ﺑﻬﺎﺋﻴّ ﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺖ، ﺑﻪ