One Hundred and Sixty Years

587 / 698

۵٨۶
. ﺷﺪ ﺑﺎ ﺍ ﺳﺘﻌﻔﺎﻯ ﻭﻯ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۸۶ ، ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻨﺎﻡ
ﺭﻭﻧﺎﻟﺪﻭ ﮔﺎﻟﻴﻨﺪﻭﭘﻞ Ronaldo Galindo pohl ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ . ﻭﻯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﮥ ﺣﻘﻮﻕ
ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺄﻣﻮﺭﻳﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۹۴ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮤ ﺳﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ Maurice
Copithorne ﺣﻘﻮﻕ ﺩﺍﻥ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍﺋﻰ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺷﺪ . ﻫﺎ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻯ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺣﺎﮐﻰ ﺍﺯ
ﻧﻘﺾ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﴼ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ .
ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۲۰۰۲ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﺩﺭ ﭼﺎﺭﭼﻮﺏ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﺤﻴﻂ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻳﮑﻰ ﺩﻭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ
ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖ ﮔﺬﺍﺭﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻋ ﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﻭ ﻗﻄﻊﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ
ﻣﺘﺤﺪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﻣﻘﺎﻣﺎﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎﻯ
ﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ : ﺗﻮ ﺑﺰﻥ ﺩﺍﺩ ﺧﻮﺩ، ﻣﻦ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﮥ ﺗﺠﺎﻭﺯﺍﺕ ﺩﻭﻟﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺩﻩ ﻫﺎ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﻭ
ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﻯ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣ ﺘﺤﺪ، ﺍﺗﺤﺎﺩﻳﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ
ﻫﺎﻯ ﺑﻴﻦ
ﺍﻟﻤﻠﻠﻰ ﻣﻨﺘﺸﺮ
ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ
ﻫﺎ ﻣﻰ
ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺍﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻰ ﺟﺎﻣﻌﮥ
ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺑﻬﺎﺋﻰ ٣٢٩ ﻭ ﻳﺎ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﻣﻔﺼّﻞ ﻭ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﺯﻳﻼ ﻗﺎﻧﻌﻰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻭ
ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺮﺍﺟﻌﻪ ﮐﺮﺩ (Ghanea 2002) .
ﻫﻢ
ﺩﻟﻰ ﻭ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ
ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺁﺯﺍﺭﻯ ﻧﻈﻢ ﻳﺎﻓﺘﮥ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻓﺼﻞ
ﺗﺎﺭﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻣﺎﺳﺖ . ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻳﮑﺼﺪ ﻭ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮥ ﺍﺧﻴﺮ، ﮐﻪ ﺣﺘّﻰ
ﻳﮏ ﺩﻫﻪ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺯﺟﺮ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻇﻠﻢ
ﻫﺎﺋﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ،
ﮐﻪ ﺣﺎﺩﺛﮥ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﻯ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﮑﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﻗﺘﻞ ﺩﮐﺘﺮ ﺑﺮﺟﻴﺲ ﻭ
ﻭﻗﺎﻳﻊ ﻓﻠﺴﻔﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۳۴ ] ۱۹۵۵ [ ، ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺻﺪﺍﻫﺎﻯ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺟﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁ ﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻳﻢ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﻳﻢ، ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﻠّﻰ
ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﺎﻧﺖ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺑﻰ ﺍﻋﺘﻨﺎﺋﻰ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﮥ ﺑﻬﺎﺋﻰ
329 : ﻭ ﻧﻴﺰ