One Hundred and Sixty Years

591 / 698

۵٩٠
ﺍﻋﺪﺍﻣﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﻭ ﻋﺎﻗﺒ ﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻧﻢ، ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻣﻘﺪّﺳﻢ ﺑﺮﺍﻧﻴﺪﻡ .
ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺻﺪ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣ ﮑﻮﻣﺘﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ
ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ . ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﮔﺎﻩ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ
ﻣﺮﺯ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﻯ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻣﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻣّﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺎﺭﻋﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻧﻔﻮﺫ
ﻋﻮﺍﻣﻔﺮﻳﺒﺎﻧﮥ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺘﻮﺍﻯ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ .
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺪﺭﺗﻤﺪﺍﺭﺍﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ. ﺍﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻰ ﻫﺎﻯ
ﺑﻰ
ﻧﺼﻴﺐ ﺍﺯ ﺭﻭﺣﺎ ﻧﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ، ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎﺭﻯ، ﺑﺮﺍﻯ
ﺣﻔﻆ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﺎﺩّ ﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﻯ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥﮐﺸﻰ ﻫﺎ ﺭﻭﻯ ﺁﻭﺭﺩﻩ. ﺍﻧﺪ ﻣﺘﺄﺳّﻔﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﻧﺪ
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺷﮕﻔﺖ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ . ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻩ ﺍﺯ ﻧﻬﺎﺩ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﺳﮑﻮﺕ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﮔﺎﻫﻰ
ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻭﺣﺸﻴﮕﺮﻯﺍﺳﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ . ﺯ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ
ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﻋﻤﻠﻰ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ
ﺩﺭ .
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺮ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﻭﻟﺘﻰ ﺻﺎﺩﺭﮐﻨﻨﺪﮤ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﻓﺘﻮﺍﺩﻫﻨﺪﻩ ﺩﻩ
ﻫﺎ ﻭ ﺻﺪ
ﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ
ﺗﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ، ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﮔﺎﻩ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻮﻃﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ
ﺁﻏﺸﺘ ﻪ ﮐﺮﺩﻳﻢ .
ﭼﺮﺍ؟
ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺮﻉ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﺟﻬﻞ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﺟﻬﻞ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻮء ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ
ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺷﺎﺭﻋﺎﻥ ﺷﺮﻉ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ . ﺍﻣّﺎ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﻔﮑﺮ،
ﭘﻴﺸﮕﺎﻡ، ﺧﻠﻘﻰ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﻰﻧﺎ ﻣﺪ ﻭ ﺍﺩﻋﺎﻯ ﺭﻫﺒﺮﻯ ﺷﺎﻥ ﮔﻮﺵ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﮐﺮ ﮐﻨﺪ ﻣﻰ
ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﴼ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻯ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺍﺯ
ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻭ ﻣﻠّﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ” “ ﻭﺟﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ
ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺗﺌﻮﺭﻳﺰﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺳﺮ
ﮐﻮﺏ
ﮔﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ؟
ﻳﮑﻰ ﺍﺯ ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﺌﻮﺭﻯ ﻫﺎﻯ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺳﺮﮐﻮﺏ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﺋﻴﺖ ” ﺩﻳﻦ