Goriz Nakhasteh

130 / 294

 129 احسان فتاحیان
کشی ‌ای به سوی یک جهان بهتر و عاری از حق ‌ایم در طلب یافتن روزنه‌محکوم شده
اند؟‌ایم، آیا آنان نیز به کرده خود واقف‌در تلاش بوده
اه زندگی را آغاز کردم، آنجا که بزرگیش ورد زبان هم میهنانم ��هر کرمانش��در ش
است، آنجا که مهد تمدن میهنم بوده است. ذهنم بدان سویم کشید که تبعیضی را
و وضعیتی ناروا را بفهمم و از اعماق وجود درکش نمایم که گویای ستم بود؛ ستمی
ای انسانی. ‌در حق من چونان فردی انسانی و در حق من چونان [عضوی از] مجموعه
د، اما وااسفا که آنان چنان ��تم و رفع آن به هزاران فکرم راهبر ش��پیگیری چرایی س
فضا را مسدود و حق طلبی را مهجور و سرکوب کرده بودند که در داخل راهی نیافتم
مرگه ��های تصنعی به مکانی دیگر و مامنی دیگر کوچیدم: «من پیش‌و ورای محدوده
ام من را بدان سو ‌کومله شدم.» سودای یافتن خویش و هویتی که از آن محروم شده
کشاند. دور شدن از خاستگاه کودکی هرچند آزاردهنده و سخت بود اما هیچ گاه باعث
انقطاع من از زادگاهم نشد. هر از گاهی به قصد تجدید دیدار و بازیابی خاطرات روانه
تم، اما یک بار «آنان» دیدار را به کامم تلخ کردند، دستگیرم ��گش‌تین می��خانه نخس
تگیر ��تانه دس��ان دوس��م انداختند. از همان آغاز و با پذیرایی انس��کردند و به قفس
کنندگانم (!) فهمیدم که همان سرنوشت تراژدیک و غمناک همراهان و رهروان این
سازی، دادگاه سرسپرده و شدیدا ‌ته است: شکنجه، پرونده��راه پررهرو به انتظار نشس
تحت نفوذ، حکمی کاملا ناعادلانه و سیاسی، و در نهایت مرگ......
۸۷/۴/۲۹ تر بگویم: پس از دستگیری در شهر کامیاران به تاریخ‌بگذارید خودمانی
و پس از چند ساعت مهمان بودن در اداره اطلاعات آن شهر، در حالی که دستبند و
بندی قطور حرکت و دیدن را برایم ممنوع نموده بود، فردی که خود را معاون ‌م��چش
ربط و مملو از اتهامات ‌کرد شروع به طرح یک سری پرسش بی‌تان معرفی می��دادس
ت که هرگونه بازپرسی قضایی در محیطی غیر از محیط ��واهی نمود (لازم به ذکر اس
های ‌دادسرا و دادگاه طبق قانون مطلقا ممنوع است). بدین ترتیب اولین دور بازجویی
ب به اداره اطلاعات استان کردستان در شهر سنندج ��ام کلید خورد. همان ش ‌عدیده
منتقل شدم و سور واقعی را آنجا تجربه نمودم: سلولی کثیف با دستشویی نامطبوع و
گذشت! از آن به بعد ‌ها سال از ملاقاتشان با آب و پاکیزگی می‌پتوهایی که احتمالا ده
های بازجویی با چاشنی کتک و شکنجه طاقت فرسا، ‌ب و روز دالان پایینی و اتاق��ش
د. بازجویان محترم در جهت ارتقای ��ه ماهه تبدیل ش��لی پایان ناپذیر و س ��به تسلس
ارزش، در این سه ماه به ‌غلی خویش و در سودای چند پشیزی ناچیز و بی��منزلت ش