110 / 256
ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ
ﺑﻪ ا ، ﯿﺪم رﺳ ی
از ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻤﻧ دﻟﻢ . دﻫﻢﯽﻣﺧﺒﺮ ﯾﺸﺎن
آن ﻫﻤﻪ
اﺿﻄﺮاب و ﺗﺸﻮ
ﮐﻪ ﯾﺸﯽ
داﺷﺘﻨﺪ
ﯿﺎت ﯾﺟﺰ ، از
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ﻫﺎﯾﻢ در ﻧﺎراﺣﺘﯽ
ﺑﻪ ﺳﺮ
. ﺑﺒﺮﻧﺪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
. ﯿﺪﯾﻢ رﺳ
ﻧﺎﻫﺎرﺻﺮف ﺷﺪ
ﺑﻪ .
ﯾﮑﯽ
از رﻓﻘﺎ ﺗﻠﻔﻦ زدم و ﺣﺎل و اﺣﻮاﻟ
. ﮐﺮدم ﯽ
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ
ﻪ ﺑ
ﯾﺪند
دوﺳﺖ د
ﯾﮕﺮی
، رﻓﺘﻢ
ﯽ و ﺳﺎﻋﺘ
را در ﻣﺤﻞ ﮐﺎرش ﮔﺬراﻧﺪم
.
ﺣﺎﻟﻢ را ﺟﻮ
ﯾﺎ
ﺷﺪ و از ﮔ
.ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯿﺘﯽ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘ
ﯽﻣﺪﺗ یﺑﺮا ﯾﺪ و ﺷﺎ ﯿﻢ
از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺮو
ﺑﻪ ﯾﻢ
از . ﺷﯿﺮاز
اﯾﻦ ﮐﻪ
ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم
ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ
-
ﺗﺮﯾﻦ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ
ﻫﺎ
دروغ ﺑﮕﻮ
،ﯾﻢ
از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ
ﯿﺪم؛ ﮐﺸﯽﻣ
وﻟﯽ در ﺣﺎل و ﻓﻀﺎی وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ
اﺟﺘﻤﺎﻋﻤﺎن ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد
،
ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ
یاهﭼﺎر ،
ﻧﺪاﺷﺘﻢ
ﹰ،
. ﺿﻤﻨﺎ
ﯽ ﭼﻪ ﺿﺮورﺗ
داﺷﺖ ﮐﻪ
ﻫﻢ ﻫﺎ آن
از ﻣﺤﻞ
اﺧﺘﻔﺎ
ﻣﺎ ی
ﺑﺎﺧﺒﺮ
ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﯾﮏﻧﺰد؟
ﻏﺮوب ﺑﻪ
ﯾﯽدا یﺧﺎﻧﻪ
رﻓﺘﻢ.
ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻ
، ﯿﺘﯽﮔ یﯿﻪ
ی ﺗﻌﺪاد
ﭘﻮﺷﺎ ک
ﮐﻪ ﻓﮑﺮ
ﯽﻣ
ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﺮدم در راه ﺳﻔﺮ و اﺣﺘﻤﺎﻻ
از ﺧ ،
ﺮده ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ و
ﯽﺟﻮراﺑ
ﮐﻪ در
ﺧﺎﻧﻪ
،ﻢﯿ اﺷﺘ د ی داﯾﯽ
. ﺟﺪا ﮐﺮدم
ﻣﺨﺘﺼﺮ
یﺑﺮا ﻫﻢ دوا ی
ﺳﺮدرد و ﻧﺎراﺣﺘ
یﻫﺎﯽ
ﻣﻌﺪه
ﮐﺮدم ﯿﻪ ﺗﻬ
و در ﺳﺎ ک ﮐﻮﭼﮑ
ﯽ
ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ
،
ﻗﺮار دادم
.
ﺷﺪ. ﺷﺐ
روز ﺑﻌﺪ
،
، ﺟﻤﻌﻪ
ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﻣﺤﺒ
ﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و آﻣﺪﻧﺪ
از د .
ﯾﺪن
ﻣﻦ اﻇﻬﺎر
ﺳﺮور و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟ
ﯽ
. ﮐﺮدﻧﺪ
ﯿﺘﯽ ﺣﺎل ﮔ
را ﭘﺮﺳ
ﯿﺪﻧﺪ
و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮا
دﻋﺎ ﯾﻤﺎن
. ﮐﻨﻨﺪﯽﻣ
ﻧﺎﻫﺎر در ﺣﻀﻮرﺷﺎن ﺻﺮف ﺷﺪ
.
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ
ﻣﺎدر و ﭘﺪرم و ﺧﻮاﻫﺮ و ﺷﻮﻫﺮش و ﺑﭽﻪ
ﻫﺎﯾﺶ
آﻣﺪﻧﺪ
.
اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ و روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم
،
و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘ
،ﯽ
ﭘﺪر ﺑﺎ د
ﯾﮕﺮان
ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎز
.ﺷﺪ ی
ﺧﻮاﻫﺮ
و ﺷﻮﻫﺮش را ﺑﻪ
اﺗﺎق
ی . ﻗﺪر مدﺑﺮ ﯾﮕﺮ د
و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم
آﻧﭽﻪ در آن ﺣﺎﻟﺖ
ﺑﻪ ﯾﺎد
داﺷﺘﻢ ﺑﻪ
آن
ﻫﺎ
ﯿﺴﺖﺑ . ﮔﻔﺘﻢ
ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه
ﭘﻮﻟ ی
ﻧﺰد ﯽ را ﮐﻪ
ﯾﯽدا
ﺑﻮد، ﺑﻪ
دادم ﺧﻮاﻫﺮ
ﻣﻦ ﯽ ﺑﺪﻫ اﯾﻦ» : و ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﻪ ﻓﻼﻧ
اﺳﺖ ﯽ
.
از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﺪه و ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﺗﺼﻔ
ﯽوﻟ ،ﺷﻮدﯽﻣ ﯿﻪ
در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ
ﯾﮕﺮ د
ﺧﻮدم ﻧﺰدش ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ
.«
ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺪر و
ﻣﺎدر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدم و ﯽﻣ
آن از ، ﻃﺮﻓﻪ ﯾﮏ
ﺑﺪون ﻫﺎ
آن ﮐﻪ
ﺣﺮﮐﺖ و ﮐﻼ
ﯽﻣ
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
،
در دل ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯾﺮ ﺗﻘﺪ . ﮐﺮدم ﯽﻣ ﯽ
و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ د
ﮐﻪ ﺑﺎ ﯽ ر اوﻗﺎﺗ
ﯽﻣ ﯾﺴﺖ
ﻣﺎﻧﺪم و ﻋﺼﺎ
ی
آن ﯿﺮیﭘ
،ﺷﺪم ﯽﻣﻫﺎ
ﻣﺮا وادار ﺑﻪ ﻓﺮار و ﺧﺮوج از ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ
ﯿﻢﺑ ، ﻣﺎﻧﺪم ﯽﻣ ا ﮔﺮ . ﮐﺮدﯽﻣ
ﯿﺘﯽ ﺟﺎن ﮔ
و ﺧﻮدم ﺑﻮد و داغ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺑﺮا
. آﻧﻬﺎ ی
ﻧﺎﭼﺎر درد ﻓﺮاق
را ﺑﺮا
ﯾﺸﺎن
ﮔﻮاراﺗﺮ
و ﯾﮏﺗﺎر ﻫﻮا . ﯾﺪمدﯽﻣ
روﺷﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ
. و رﻓﺘﻨﺪ
ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻫﻤﻪ
آن ی
ﻪ ﺑﻫﺎ
رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮﺳﻪ زدم
ﯽوﻟ ،
ﯿﺐﺣﺒ
اﺣﺴﺎس
ﯽﻣ
ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯽ
اﺳﺖ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ
:
-
ﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺜﻞ
ﹰ
ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ
؛ﯾﺪﺷﺪ ﯽرﻓﺘﻨ
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﻪ ﺑ
. ﺳﻼﻣﺖ
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﭼ
ﯿﺰی
ﻧﮕﻔﺘﻢ
ﺑﻪ .
اﺗﺎق
رﻓﺘﻢ
و از ﭘﺲ ﭘﺮده
یﺗﻮر یﻫﺎ
را ﯿﺎطﺣ ، ﭘﻨﺠﺮه
ﻧﮕﺮ
و ﻋﺰ ﯾﺴﺘﻢ
ﯽﻣﮐﻪ را ﯾﺰاﻧﻢ
رﻓﺘﻨﺪ و از در ﺧﺎرج
آﺧﺮ ﯾﻦا ﯾﺎآ . ﺷﺪﻧﺪ ﯽﻣ
؟ ﺑﻮد ﯾﺪار د ﯾﻦ
یﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ
، ﻓﺮدا
زﻧﮓ
ﻣﺴﻌﻮد ی ﺧﺎﻧﻪ
را ﺑﻪ ﺻﺪا آوردم و ﻣﻮرد ا
آن ﺳﺘﻘﺒﺎل
ﻗﺮار ﻫﺎ
ﯿﺘﯽﮔ . ﮔﺮﻓﺘﻢ
آن ﻫﻢ ﺑﺎ
. ﺑﻮد ﻫﺎ
داﺳﺘﺎن آﻧﭽﻪ
را
ﺷﺪه ﺑﻮد
، ﮔﻔﺘﻢ.
ﻓﺮاﻣﺮز ﺳﻔﺮ ﯿﺖﺑﻠ
و ﮔﯿﺘﯽ و ﺧﻮد را
۱۰۹