113 / 256
، ﺗﻬﺮان یﺳﻮ
ﺧﻮد را ﺑﻪ د
ﯾﮕﺮان
ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ زﻣﺎن
ﻏﯿﺒﺘﺶ
در ﻣﺤﻞ ﮐﺎر،
دزﯾﺎ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
ﯿﺎﯾﺪ ﻧ
و ﺑﺎﻋﺚ
ﺣﺮف و ﺷﺎ
. ﻧﺸﻮد ﯾﻌﺎت
ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد
ﯾﻢ
زودﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ ﺑ
اﺗﻔﺎق ﻪ
او را ﻫﻤﺮاﻫ
ﯿﻢﮐﻨ ﯽ
و از آﻧﺠﺎ
ﺑﺎ
اﺗﻮﻣﻮﺑ
ﯿﻞ
ﯿﺸﺘﺮ ﺑ . ﻋﺎزم ﺷﻮد
ﺳﺎﻋﺎت ﺻﺒﺢ ﺑﺎ
. ﯾﻢ ﺑﻮد رﻋﻨﺎ
، ﻓﺮاﻣﺮز
ﻧﺎآرام
و ﭘﺮ
، ﯾﺸﺎن
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺗ
ﯽ
ﺳﺮﺷﺎر از
، ﯿﺠﺎن ﻫ
ﺳﺎ ک ﺑﺰرﮔ
ﯽ
را ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ
ﺑﻮد
و ﺗﻦ ﭘﻮش ﻻزم را ﺑﺮا
ی
ﺳﻔﺮش درون آن ﻗﺮار
.دادﯽﻣ
ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ
،ﺻﺒﺢ ﯾﺎزده
. آﻣﺪ ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﺎ ک ﮐﻮﭼﮑ
ﯽ
را ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮ
ﻟﺒﺎس ی
ﺑﻮد ﯾﺶﻫﺎ
ﺑﺮداﺷﺖ و
ﺑﻪ وارﺳ
یﻫﺎ ﯿﺐﺟ ﯽ
ﮐﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ
.
ﭘﺎﺳﭙﻮرت
یﻫﺎ
ﻣﺎ را در
آن
ﻫﺎ
ﻗﺮار داد
.
یﻫﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ
ﻫﻤﺴﺮ و
ﻓﺮزﻧﺪش را ﻧ
ﯿﺰ
در ﺳﺎ ک ﻗﺮار داد
.
ﹺ
ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن
ﺣﺎﻟﺖ و ﺳ
ﯿﺎﻫﺶ
و ﯿﺠﺎن ﻫ
اﺿﻄﺮاﺑﺶ را
و ،
یﺧﻨﺪه
ﻟﺒﺎﻧﺶ آﻣﺎدﮔ
ﯽ
و ﺟﺴﺎر
ﺗ
.اددﯽﻣ ﺶ را ﻧﺸﺎن
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ
:
-
، ﺧﻮب
ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ ﺟﺎن
،
در زاﻫﺪ
ا
ن ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ
.
ﺣﺎﻟﺖ ﺿﻌﻒ و ﺳﺮدرد ﺷﺪ
ﯿﺶﭘ رﻋﻨﺎ یﺑﺮا یﯾﺪ
آﻣﺪه ﺑﻮد
ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣ .
ﮐﻪ از ﺷﺪت ﻧﺎآرا
و ﯽﻣ
اوﺳﺖ ﯿﺠﺎن ﻫ
ﺴﺖ ﯾﺑﺎ .
ﺑﺎ ﻣﺼﺮف دارو
ﺑﻪ ﺧﻮاب
ﯽﻣ
رﻓﺖ و ﺑﺮا
ی
ﺧﻮدش رﻣﻖ و ﻗﻮت ﻓﺮدا
ی
ﺳﻔﺮ و
یﻫﺎزرو
ﻧﺎﻣﻌﻠﻮ
را ﯽﻣ
ﮐﻪ در ﭘ
. ﮐﺮدﯽﻣ ﯿﺮه ذﺧ ، ﺑﻮد ﯿﺶ
او را ﺳﻔﺎرش ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮد
ﯾﻢ
و ﺑﻪ ﭘﻨﺎه ﺧﻮد
ﺑﻪ
یﺧﺎﻧﻪ
ﻣﺤﻞ اﺧﺘﻔﺎ رﻓﺘ
.ﯿﻢ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑ
ﻪ
آن ﻇﺎﻫﺮ
ﺷﺐ
ﯾﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﺎ
در آن ﻣﺤﻞ
و ﯾﻢ، ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ
ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ
روز ﺑﻌﺪ
،ﯾﻢﺷﺪﯽﻣ ﻋﺎزم
ﯽوﻟ
ﻣﻦ و ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧ
ﯽ
ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗ
ﯾﮕﺮ د ﯽ
ﻋﺎزم ﻫﺴﺘﻨﺪ،
دو ﺳﺎ ک را ﺑﺴﺘﻪ و درﮔﻮﺷ
یﻪ
اﺗﺎق
ﻗﺮار داده ﺑﻮد
. ﯾﻢ
ﺧﺎﻧﻪ و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ
وﺿﻪ ﺑ
ﯿﻦ ﻊ اوﻟ
روز ﺣﻀﻮر درآﻣﺪه ﺑﻮد
.
یﻫﺎ ﭘﺮده . ﺑﻮد ﯽ ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑ
ﺳﺒﺰ
رﻧﮓ
اﺗﺎق
را ﮐﻨﺎر زد
ﯾﻢ،
و در ﮔﺮﻣﺎ
ی
آﻓﺘﺎب ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘ
ﯿﻢ؛
ﻫﺮ ﮐﺪام
اﻧﺪ ﻏﺮق
ﺧﻮد یﻫﺎ ﯾﺸﻪ
.ﯾﻢ ﺑﻮد
ﻪ ﺑ ﯽوﻗﺘ
، ﺧﻮد آﻣﺪم
ﻧﻘﺶ اﻧﺪوه ﻋﻤ
ﯿﻘﯽ
را ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻤ
ﯿﺸﻪ
آرام ﮔ
ﮐﻪ ﯾﻦ ﺑﺎ ا . ﯾﺪمد ﯿﺘﯽ
ﯾﮕﺮی د ﯾﺴﺖ ﺑﺎ
ﻣآﯽﻣ
ﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺴﻼ
ی
،ﺷﺪﯽﻣ ﻣﺎ ﯾﺸﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮ
ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد
،ﯾﻢ
از او ﭘﺮﺳﯿﺪم
ﺑﻪ » :
«؟ﯽﮐﻨﯽﻣ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ
ﯽ ﻧﮕﺎﻫ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و
: ﮔﻔﺖ ﯿﻦ ﻏﻤﮕ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﯽﺑ
-
ﯿﭽﯽﻫ
-
ﺧﻮب
، ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ
ﺑﻪ د ﯾﮕﺮ د زرو
ﺑﭽﻪ ﯾﺪار
،ﯾﻢروﯽﻣﻫﺎ
و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل
یدور
و رﻧﺞ و
آن ﯾﺪار د یﺷﺎد ، ﻣﺤﻨﺖ
ﻫﺎ
ﺟﺒﺮان ﻏﻢ ﻫﺎ
. ﮐﻨﺪﯽﻣرا ﯾﻤﺎن
-
ﯿﻨﯽ؟ ﺑﯽﻣ ﺧﻮاب
-
ﯿﺪارم ﺑ ،ﻧﻪ
ﯿﻨﻢﺑﯽﻣو
ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ آﻣﺮ
.ﻢﯾاهﯿﺪ رﺳ ﯾﮑﺎ
در ﻓﺮودﮔﺎه ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ
ﯿﻦ ﻧﺎزﻧ یﻫﺎ
را در
آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ
.ﻢﯾاﻪ
اﺷﮏ ﺷﻮق ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آورد
.ﻢﯾاه
۱۱۲