117 / 256
ﻻﻋﻼج ﺗﻦ
ﺑﻪ ﺳﻔﺮ و دور
ی
از وﻃﻦ داد
ﯿﺎﻻتﺧ ﯾﻦا ؟ﻢﯾاه
ﻫﺎ ﺳﺆال و
ی ﮔﻬﻮاره
ﺧﻮاﺑﻢ ﺷﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﻣ .
ﺪد
ﻗﺮص ﺧﻮاب
آور ﭼﺸﻢ
ﺑﺮﻫﺎ
، ﻫﻢ آﻣﺪ
و ﺻﺒﺢ ﻧﺰد
.ﺷﺪ ﯾﮏ
از
ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻢ
ﯽﺑو ﯿﺪار ﺑ ﯿﺘﯽﮔ .
ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ
اﺗﺎق
ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد
.
ﻧﺸﺎن
اد ﻫﻢ دﯽﻣ
-
آﻏﻮش اﻧﺪ
ﯾﺶﻫﺎ ﯾﺸﻪ
و ﻓﺎرغ از ﺑ
ﻫﻨﻮز ،ﻣﻦ ی ﯿﺪار
ﻗﺼﺪ
ﺧﺮوج از
ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺪارد
.
ﺑﻪ او ﺻﺒﺢ
ﯿﺮﺧﺑﻪ
ﮔﻔﺘﻢ و
اﺳﻤﯽ ﺑﺎ ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ
ﻧﻈﺮ در ﺳﻔﺮ ﺑﺮای ﮐﻪ
. زدم ﯾﺶﺻﺪا ﺑﻮد، ﺷﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ
-
؛ﺷﻮ ﭘﺎ !ﺧﺎﻧﻢ ﯿﻠﯽﻟ
اﺳﺖ ﯾﮏدﺰ ﺳﻔﺮ ﻧ
.
-
ﻣﺪت
ﻫﺎﺳﺖ ﺑ
ﯿﺪارم
؛
ﺷﺐ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑ
. ﯿﺪم
-
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮاﺑ
ﯿﺪن
و اﺳﺘﺮاﺣﺖ در ﭘ
اﺳﺖ ﯿﺶ
.
ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻣﻼﻣﺖ
،
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد
.
ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ
ﯾﮕﺮ د ﺑﺎر ؛
ﻣﺨﺘﺼﺮ ﭘﻮﺷﺎ ک
ﻧ
ﯿﻤﺪار
و ﻣﺴﻮاک و
ﯾﯽ دارو و ﺻﺎﺑﻮن
ﮐﻪ در
ﻪﺟﺎﺑ ،ﯿﻢ داﺷﺘ ﻫﺎ ﺳﺎ ک
.ﯾﻢ ﺟﺎ ﮐﺮد
دوﻫﺰار ﻣﺎرک را ﮐﻪ ﭼﻬﺎر اﺳﮑﻨﺎس
ﭘﺎﻧﺼﺪ
ﻣﺎرﮐﯽ ﺑ
ﺑﻪ ﮔ ،دﻮ
ﯿﺘﯽ
ﺳﭙﺮدم ﮐﻪ ز
ﻟﺒﺎس ﯾﺮ
ﯽ ﻣﺨﻔ ﯾﯽﺟﺎ ﯾﺶﻫﺎ
ﹺ
ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ در راه و ﺳﻔﺮ
ﻧﺎﻣﻌﻠﻮ
،ﻤﺎنﻣ
ﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯽﭘﻮﻟ ﯾﯽﺟﺰ
،ﻢﯿ اﺷﺘ دﯽﻣ ﻫﻤﺮاه
از دﺳﺘﻤﺎن رﻓﺖ
،
یﺑﺮا ﯽ ﺣﺪاﻗﻠ
ﭼﻨﺪ روز زﻧﺪﮔ
ﯽ
و دﺳﺘﺮس ﺑﻪ
آﺷﻨﺎ
ﯾﯽ
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷ
.ﯿﻢ
ﻗﺒﻞ، روز دو از
از ﺗﺮاﺷﯿﺪن رﯾﺶ ﺧﻮدداری ﮐﺮد
؛ ﺑﺎﯾﺴﺖ م
ﯽﺣﺘ ﺳﻔﺮ ﯾﻦ در ا
اﻻﻣﮑﺎن،
یﯿﺎﻓﻪ ﻗ
ﻧﺎ
آﺷﻨﺎ و ﺷﺒ
ﻣ ﯿﻪ
ﺮدم ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ
ﭘﺲ .ﺪﺷﯽﻣ
از ﺷﺴﺖ
یﺷﻮو
ﺻﻮرت،
در دل دﻋﺎ
و
ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﯽ
ﺧﻮاﻧﺪ
م و رﻓﺘﻢ
ﯿﺰﻣ ﺳﺮ
ﯾﮕﺮان د . ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ ﯿﺪار ﻫﻢ ﺑ
.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﻧﺎآرام ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺻﺮف ﺷﺪ
یﺑﺮا .
اﻃﻤ
ﯿﻨﺎن
از ، ﺧﺎﻃﺮ
ﭘﺮﺳ رﻋﻨﺎ
و ﺖﯿﺑﻠ ﯾﺎآ ﯿﺪم
ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ
ﻫﺎ
را ﻫﻤﺮاه دارد
؛
ﺟﻮاب داد در
ﯿﻒﮐ»
ﺧﺎﻧﻢ «.امﻪ ﮔﺬاﺷﺘ
ﻫﺎ اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آورده
ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻪ ﺑ
رﺳﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
را درآﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ
ﻨﺪ و
ﺑﻮﺳ
. ﯿﺪﻧﺪ
یاه ﭘﺮد ﯾﺪم را د ﻓﺮاﻣﺮز
از اﺷﮏ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
آورد
ﯽوﻟ ،
ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه
نﺑﺎ ﯿﺰ ﺑﺎ ﻣ . ﮐﺮدﯽﻣ
ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
.ﯿﻢﺘﮔﻔ « ﯾﺪار د ﯿﺪ اﻣ ﺑﻪ» و ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
وﻋﺪه ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﺑﻪ اﺻﻔ
ﯾﻨﺪآﯽﻣ ﺎن ﻬ
و ﺑﺎز
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫ
. ﺑﻮد ﯿﻢ
ﻗﺪرت ﺧﺎﻧﻢ
ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ و ﮔﺮم ﮐﺮد
؛
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻮا
ر
و راﻫﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﯾﻢ
.
ﺳﻔﺎرش
ﺑﻪ را ﻣﺴﻌﻮد
ﯾﺎد
، داﺷﺘﻢ
و از اوﻟ
ﯿﻦ
ﻟﺤﻈﻪ
ی
ﺣﺮﮐﺖ اﺗﻮﻣﻮﺑ
ﯿﻞ
ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﻐﺎزه
یﻫﺎ
ﺎﯿ ﮐﻨﺎر ﺧ
ﺑﺎن ﮐﻪ در آن ﺻﺒﺢ
زود ﺑﺎز ﺑﻮد
ﻪ ﺑ ﻧﺪ،
دﻧﺒﺎل
یﻗﻨﺎد ﯾﺎﻓﺘﻦ
ﻧﮕﺎه
ﮐﺮدم ﯽﻣ
. ﻣﺴﺎﻓﺖ ز
ﯽﻃ را ﯾﺎدی
ﻧﮑﺮده
ﮐﻪ ﯾﻢ ﺑﻮد
ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ
اﻓﺘﺎد یﻗﻨﺎد ﯾﮏ
.
رﻋﻨﺎ و ﻓﺮاﻣﺮز
را د ﻫﻢ آن
ﯿﻦ ﻣﺎﺷ . ﯾﺪﻧﺪ
در ﮐﻨﺎر ﺧ
ا ﯿﺎﺑﺎن
. ﯾﺴﺘﺎد
ﻫﻤﺮاه
ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﺮز
ﯾﮏ. ﯿﻢ رﻓﺘ یﻗﻨﺎد
ﺟﻌﺒﻪ ﺷﮑﻼت ﺧﺮ
و ﺑﻪ ﯾﺪم
ﻓﺮاﻣﺮز
دادم.
دو ﺟﻌﺒﻪ
ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای
ﺧﻮد ﺧﺮﯾﺪم
و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑ
ﻪ
رﺳﻢ ﮐﺎدو
آن را
ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ
.ﻨﺪﻨﮐ ی
ﯾﺪار دﻪ ﺑ ﯽ ﻻﺑﺪ وﻗﺘ
ﯿﻠﯽ ﻓﺎﻣ ﯾﺎ ﯽ دوﺳﺘ
ﺑﻪ ﺷﻬﺮ
ی
ﺴﺖﯾﺑﺎ ،ﯿﻢ رﻓﺘﯽﻣ
ﻪ ﺳﻮﻏﺎت ﺑ
.ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽﻣ ﻫﻤﺮاه
و ﯾﻢﺷﺪ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﺳﻮار
راه ﻓﺮودﮔﺎه را در ﭘ
ﺑﺎ .ﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘ ﯿﺶ
ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧ
ﯿﺎﺑﺎن
،راه ﯿﺮ ﻣﺴ یﻫﺎ
از ﺷﻬﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ
و ﺑﺎورﻣﺎن
ﯽﻧﻤ
ﺷﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺗﻘﺪ
ﯾﺮ
ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ
ﯽﻣﺪﺗ
ﯽ ﻃﻮﻻﻧ
ا ﻣﺎ را
ز ﺣﻀﻮر در ا
ﯾﻦ
ﺷﻬﺮ و ﺧﺎ ک ﭘﺎ ﮐﺶ ﻣﺤﺮوم ﮐﻨﺪ
.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در آن
۱۱٦