118 / 256
یﺟﺎ
ﺗﻨﮓ و
د ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮ ﯽﺑ
ن ﻫﻤﺴﻔﺮان
، ﻧﺒﻮد ﯽﺷﻮﺧ یﺟﺎ ،
ﻣﻌﺬﻟﮏ
زدم و ﯽﻣ ﯾﯽﻫﺎ ﺣﺮف ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ
ﯽﺳﻌ
در ﻧﺸﺎط د
ﯾﮕﺮان
داﺷﺘﻢ
. اﻟﺒﺘﻪ
ﹰ ﺧﻮد
واﻗﻌﺎ
م
از ﺣﺎل ﺧﻮﺷ
ﺑ ﯽ
ﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدم و ﺑﺎﻣﺪاد ﻗﺮص آرام
-
ﯽ ﺑﺨﺸ
. ﺧﻮرده ﺑﻮدم
ﺑﻪ ﭘﺎرﮐ
ﯿﻨﮓ
ﻓﺮودﮔﺎه رﺳ
.ﻢﯾﯿﺪ
ﭼﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮔ
ﯿﺘﯽ
و ﻣﻦ و
ﻓﺮاﻣﺮز
زودﺗﺮ از
در ، ﺑﻮد رﻋﻨﺎ
ﯿﻦ ﻣﺎﺷ
ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
و ﺑﻪ اﻣ
ﯾﺪار د ﯿﺪ
ﺷﺎن
در زاﻫﺪان از ﻣﺎﺷ
از .ﯾﻢﺷﺪ ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ
ﻗﺪرت ﺧﺎﻧﻢ
و ﻫﻤﻪ
ﻣﺤﺒﺖ
ﻫﺎﯾﺶ و زﺣﻤﺎت ﻣﮑﺮری ﮐﻪ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﯾ
و ﯽﻓﻈﺎ ﺧﺪاﺣ ،ﻢ
ﺗﻘﺎﺿﺎی دﻋﺎ ﮐﺮدﯾﻢ
.
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ
از اﺷﮏ و ﻟﺒﺶ ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه ﺑﻮد
.
ﻣﺤﮑﻢ و اﺳﺘﻮا
: ﮔﻔﺖ ر
-
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
ﻪ ﺑ
ﯽ ﺳﻼﻣﺘ
ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ
. ﯿﺪ رﺳﯽﻣ
ﺳﻼم ﻣﺎ را
ﺑﻪ ﻫﻤ
ﻪ
ﺑﺮﺳﺎﻧ
.ﯿﺪ
ﯾﮏﻣﻦ
یاه ﻗﻬﻮ یاﻃﻮﯽﺑ یﮐﻬﻨﻪ ﯿﻤﻪ ﺷﻠﻮار ﻧ
رﻧﮓ و
ﯿﺮاﻫﻦ ﭘ ﯾﮏ
یاه ﻗﻬﻮ
رﻧﮓ ﮐﻪ
آن را
یرو
ﺷﻠﻮار
آورده ﺑﻮدم
،
ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ
یاﻪ ﺳﻮرﻣ . ﮐﺖ
رﻧﮓ
یا ﮐﻬﻨﻪ
در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد
.
دو ﺟﻌﺒﻪ
ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ی
ﺑﺎ ﯿﺰ را ﻧ
ﻫﻤﺎن دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮدم
و ﺳﺎ ک
ﮐ
ﻮﭼﮏ و ﻧﺎزک ﺳﻮرﻣ
ﯿﻤﻪ ﻧ یاﻪ
ﭘﺎره ﻣﺤﺘﻮ
ﻟﺒﺎس ی
ﻫﺎی
ﻣﻮرد ﺣﺎﺟﺖ
را در دﺳﺖ دﯾﮕﺮ
.
ﻓﺮاﻣﺮز
ﯿﻦ ﺷﻠﻮار ﺟ
ﺑﻪ ﭘﺎ و ﮔﺮم
ﮐﻦ ﺧﺮدﻟ
ﯽرﻧﮕ ﯽ
ﻣﺸﺎﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ
ﭘﻮﺷﯽﻣ
ﯿﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﺑﺮ ﮐﺮده
و ﮐﻔﺶ
یﻫﺎ
ورزش آد
ﭘﻮﺷ سﯾﺪا
. ﺑﻮد ﯿﺪه
ﺳﺎ ک ﺑﺰرﮔ
. داﺷﺖ دﺳﺖ در ﻫﻢ ﯽ
ﮔﯿﺘﯽ
ﺳﺎ ک
ارزان ﻗ
ﯿﻤﺖ
ﮐﺮم رﻧﮕ
ﯽ
ی ﻣﺤﺘﻮ
ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ.
روﺳﺮی اﺑﺮﯾﺸ
ﻤﯽ
ﺑﺰرگ ﺳﻔ
یﯿﺪ
ﺑﺎ ﺣﺎﺷ
یﯿﻪ
ﺑﻨﻔﺶ را
ﺑﻪ ﺳﺮ
یﻃﻮر ﺑﻪ ، ﮐﺮده
ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎ
ﯾﺮز ؛ ﺑﻮد ن ﭘﻨﻬﺎ ﯾﺶ
آن را ﭼﺎﻧﻪ
ﺳﻨﺠﺎق ﮐﺮده و
ی دﻧﺒﺎﻟﻪ
آن روﺳﺮ
ﺑﺰرگ ی
،
، ﺣﺎﻓﻆ ﻟﺒﺎس
آن روی
ﻫﺎ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد
. ﻋﯿﻨﮏ ﻫﻢ زده ﺑﻮد
. در آن ا
ﺑﺎ ﯾﺎم،
ﺣﺠﺎب و ﭼﺎدر در ﺧ
ﯿﺎﺑﺎن
و ﺳﻔﺮ و ﺣﻀﺮ ﺑﻮدن، ﺑﻪ ﻣﻌﻨ
ﯽ
اﻧﻘﻼﺑ
ﯽ
و اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ا
ﺑﻮدن ﯾﻤﺎن
ﺑﻮد. آن
ی روﺳﺮ
ﮐﺎر ﭼﺎدر را
. ﮐﺮدﯽﻣ
ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ آن ﻫ
ﯿﺌﺖ
ﯾﻞ و ﺷﻤﺎ
ﯿﻒ ﺗﻮﺻ ی و ﺑﺎرﻫﺎ
ﺷﺪه در دﺳﺖ
،
ﺑﺎ دل ﻧﺎآرام و ﻇﺎﻫﺮ
ی
د ﺧﻮﻧﺴﺮ
، و آرام
از ﻣﺎﺷ
ﻪ و ﺑ ﯾﻢﺷﺪ دور ﯿﻦ
ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و درﻫﺎ
ی ورود ی
ﻓﺮودﮔﺎه ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘ
.ﯿﻢ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﯾﮕﺮ د
ﻫﻤﺮاﻫﺎن را
ﻣﻦ ﯽوﻟ ، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻧﻤ
ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧ
آن ﯿﺎل
ﻫﺎ
را ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ دورﺷﺪﻧﻤﺎن و
در ﺣﺎل
دﻋﺎ
. ﯾﺪمدﯽﻣ ، ﺧﻮاﻧﺪن
ﺑﺮ ﺑﺎﻻ
ی
در ورود
ی
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺤﻞ ورود آﻗﺎ
و ﯾﺎن
ﻣﺤﻞ ورود ﺧﺎﻧﻢ
ﻫﺎ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه ﺑﻮد
.
ﯿﺘﯽﮔ
در ﺻﻒ ﻫﻔﺖ
ﻓﺮاﻣﺮز و ، ﯾﺴﺘﺎد ﻫﺎ ا ﺧﺎﻧﻢ یﺮﻔﻧ ﻫﺸﺖ
و ﻣﻦ از در ﻣﺮدﻫﺎ وارد ﺷﺪ
را ﺖﯿﺑﻠ .ﯾﻢ
ﻧﺸﺎن دادم
؛
ﻣﺄﻣﻮر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﯿ
ﺖ
و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد
.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزرﺳ
،ﺎﻫ ﺑﺎزو ، ﺑﺪن ﯽ
ﭘﺸﺖ و ر
ﻫﺎ نا
و ﺳﺎق ﭘﺎﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﺎ را
ﯽﺑ
ﯽ ﺧﻄﺮ و ﺧﺎﻟ
از اﺳﻠﺤﻪ
ﯾﺎﻓﺖ
و اﺟﺎزه
ی
ورود داد.
ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪ ﺧﻮان در ﭘ
ﯽوﻟ ،ﯾﻢ دار ﯿﺶ
ل
ﹰ از ﺧﻮان او
ﻇﺎﻫﺮا
ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ
رد
.ﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد
یاﻪ در ﮔﻮﺷ
از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮔ
یاﻪﯿﻘدﻗ .ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﯿﺘﯽ
ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ
ﯿﺘﯽﮔ
آرام و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ی
ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣ
ﯿﺰ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﯾﮏ
. ﺷﺪ
ﮐﻪ ﯾﻦا ﺻﺤﺒﺖ
ﭼﻄﻮر ﺷﺪ
را ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣ
ﺑﻪ ﮔﺬارم. ﯽ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮔﻔﺘﻢ
ﮐﻪ
ﺟﺪا از ﻣﺎ ﺑﺮود و ﺳﺎ ک را ﺑﻪ
ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر ﺑﺪﻫﺪ و ﺗﺎ زاﻫﺪان ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﻧﺸﺎن
ﯽﻣ ﻓﮑﺮ . دﻫﺪ
ﮐﺮدم ا ﮔﺮ ﺑﺮا
ﻣﻦ ﯾﺎ ﯿﺘﯽﮔ ی
۱۱۷