164 / 256
ﯿﺘﯽﮔ
از آن ﺣﺎﻟﺖ و ﺧﻮش ﺧ
ﯿﺎﻟﯽ
او ﺧﻨﺪه
اش
ﺮﻓﺖ. ﮔ
ﻪ ﭼﻮن ﺑ
رﺳﻢ ﺷﻮﺧ
ﯽ
ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ
ﯿﻤﺴﺎر ﺗ» ﯾﻢ ﺑﻮد
«،
ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ
:
-
ﯿﻤﺴﺎر ﺗ
،
ﹰ
واﻗﻌﺎ
ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ!
و او ﻣﺜﻞ
آن ﮐﻪ
ﻓﺮاﻣﻮش ﮐ
ﺮ
ده ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﺠﺎ و در ﭼﻪ راﻫ
ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﯽ
، ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮر ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ
ﺑﻮد. ﭘﺮﺳ
:ﯿﺪ
-
ﺷﻤﺎ از ﮐﺒﺎب ﺗﺎزه ﺧﻮﺷﺘﺎن
؟ﯾﺪآﯽﻧﻤ
یﻪﻫﻤ ﯾﮕﺮ ﺣﺎﻻ د
ﯾﻦ ﻣﺎ از ا
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﻨﺪه
ﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ
« ﺑﻊ ﺑﻊ » یﺻﺪا ﯿﺪنﻨﺷ .
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺷﺪت ﺧﻨﺪه
از رﺷ . ﮐﺮد ﺮ ﯿﺸﺘ را ﺑ
ﭘﺮﺳ ﯿﺪ
: ﯿﺪم
-
ﯽﻣ ﭘﺲ
ﺷﻮد از درﺧﺎرج ﺑﺸ
؟ﻢﻮﯾ
و ﻣﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد
آن را ﻧﺸﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺗﻠﻘ
و ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ
ﺧﻮﺷﺤﺎل از ﭼﺎدر ﺧﺎرج ﺷﺪ
.ﯾﻢ
ﻣﺮد ر
ﯾﺸﻮی
دﻣﺎغ ﻋﻘﺎﺑ
ﺑﺮا ﯽ
ﯾﮏ ﯾﻤﺎن
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ زﻧﺪه آورده ﺑﻮد و ﻧﺎن و
. دوغ ﯿﮏﺧ ﯾﮏ
یﻫﻮا
روﺷﻦ و آﻓﺘﺎﺑ
ﯽﻣ ﯾﻦا ﺑﻪ ﯽ
ﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ رﻧﮕ
ﯽ
از ﻃﻼ ﺑﺮ ﺑ
ﯿﺎﺑﺎن
زده ﺑﻮد
ﻧﺪ.
دورﺗﺮ ﻧﺰد
،ﭼﺎه ﯾﮏ
ﭼﻨﺪ ﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻠﻮچ
و در ﺑ
ﯿﺮون
دو ﺳﻪ ﺑﻠﻮچ ﺗﺎزه
ﯽﻣ ﯾﺪه د
ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه
. ﮐﺮدﻧﺪ ﯽﻣ
اﺳﻼم
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ
:
-
ﺑﮕﻮ ﺧﺎ
ﻧ
ی ﻤﺖ ﻓﻮر
ﺑﺮود
.ﺗﻮ
ﯿﺘﯽﮔ دﯾﺪم
ﺑﺎ آن ﭘ
اﯿﺮ
ﻫﻦ ﻗﺮﻣﺰ و ﮔﻠﺪوز
یﺷﺪه ی
رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﻠﻮﭼ
ﯽ
و ﺷﻠﻮار ﺳﺒﺰ
ﻪ ﮐﻪ ﺑ ی
ﭘﺎ داﺷﺖ
،
ﹺ
ﺑﺎ ﺳﺮ
ﺑﺎز
ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎ
ی
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ اﺳﺖ و
ﯿﺎلﺧﯽﺑ
ﺑﻪ ﺣﺎل آن ﺣ
ﯿﻮان
ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد
ﮐﺸﺘﻪ و ﺧﻮرا ک ﻣﺎ
. ﺳﻮزاﻧﺪ ﯽﻣدل ﺷﻮد،
ﺑﻪ او ﻧﺰد
ﯾﮏ
و ﻓﺮﻣﺎن اﺳﻼم را
دﯾﺎ
آور ﺷﺪم
.
ﻫﺮ دو ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘ
، ﺑﻌﺪ ﯾﻘﯽ دﻗﺎ .ﯿﻢ
ﻓﺮاﻣﺮز
از ﺧ ﯽوﻟ ، ﻫﻢ آﻣﺪ
ﺗﺎ ، ﻧﺒﻮد یﺧﺒﺮ ﯾﯽﺪا
آن ﮐﻪ
ﺑﺎﻻﺧﺮه او ﻫﻢ رﺳ
ﯿﺪ
. ﺣﮑﺎ
ﯾﺖ
ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻣﺮاﺳﻢ
ﮐﺸﺘﻦ
ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑ
ﯿﻨﻮا
ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮده و ﺑﻪ
آن
ﻫﺎ
ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ را ﭼﻄﻮر ﺑﺎ
ﯾﺪ
ﮐﺸﺖ و ﮔﻮﺷﺖ
ﻫﺎ
را ﺗﮑﻪ
. ﮐﺮد
ﭘﺲ از آﻣﺪن
،او
ﭼﻨﺪ ﺑﻠﻮچ آﺷﻨﺎ
ﻪ ﺑ ﯾﻤﺎن
. ﭼﺎدر آﻣﺪﻧﺪ
در دﺳﺖ اﺳﻼم ﮐﺎﺳ
یاﻪ
ﮐﻬﻦ و ﻓﻠﺰ
. ﺑﻮد ی
آن را
ﺑﺮ زﻣ
ﯿﻦ
ﮔﺬاﺷﺖ و
ﺑﺎ
دﺳﺖ د
ﯿﮏﺧ ﯾﮕﺮ
ﯽ ﮐﻮﭼﮑ
را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮ آن را ﺑﺎز ﮐﺮد
. ﻣﺜﻞ ا
از ﮐﻪ ﯾﻦ
ﭘﺴﺘﺎن ﮔﺎو
ﯾﻊﻣﺎ ،ﻮدﺷ ﯿﺪه دوﺷ ﯿﺮﺷ ی
درون ﺧ
ﻪ را ﺑ ﯿﮏ
داﺧﻞ ﮐﺎﺳﻪ
ﯾﺨﺖرﯽﻣ
ﺗﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﭘﺮ ﺷﺪ
آن .
ﹺ ، وﻗﺖ
ﯿﮏﺧ در
را ﺑﺴﺖ و ﮐﻨﺎر
ی
ﮔﺬاﺷﺖ
.
ﮐﺎﺳﻪ را ﻧﺰد ﻣﻦ آورد و ﮔﻔﺖ
:
-
ﺑﺨﻮر
؛
دوغ ﺣﺴﺎﺑ
ﯿﻠﯽﺧ .ﯽ
ﯿﺴﺖ ﺧﻨﮏ ﻧ
اﺳﺖ ﯽﻋﺎﻟ ﯽوﻟ ،
.
ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ
.
ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ آن ﮐﺎﺳﻪ
ﯿﻒﮐﺜ ی
و ﮐﻬﻨﻪ را از او ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﯾﻞﻣﺎ .
ﺑﻮدم
اول
ﺑﻪ ﻣﺤﺘﻮ
ی
آن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ و ا
ﺮ ﮔ
ﺧﺎﻟﯽ از ﺧﻄﺮ ﺑﻮد
،
ﺑﻨﻮﺷﻢ
ﻣﯽ وﻟﯽ ؛
ﻢ داﻧﺴﺘ
ﻫﺎ ﺸﻢﭼ ﺗﻤﺎم
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ اﺳ
ﻠﻮچﺑ .ﺖ
ﻫﺎ
ﺧﻮﺷﺤﺎل از
ﮐﻪ ﯾﻦا
دوغ ﻋﺎﻟ
ﯽ
و ﺧﻮﺷﻤﺰه
آن ی
ﻫﺎ
را ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد و ﺷﻔﺎ ﭘ
ﯿﺪا
ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و
ﮐﻪ ﯾﻦا از ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽﮔ
ﭼﻄﻮر آن را ﺳﺮ ﻣ
ﮐﺸﻢ و ﺧ ﯽ
ا در ﯾﯽﺪا
ﻧﺘﻈﺎر ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﺑ
ﻪ
دﺳﺘﺶ ﻣ
ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در .ﺳﺪرﯽ
آرام ﮐﺎﺳﻪ را
ﺑﺮ ﻣﺎ ه ﻋﻼو ، ﮐﺮدم ﯽﻣ ﯾﮏﻧﺰد ﻢﻟﺒﻪ ﺑ
ﻪ ﮐﻪ ﺑ ﯾﻌﯽ
ﻧﺎم دوغ در
ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻮد
ﻟﮑﻪ ،
یﻫﺎ
ﮐﻮﭼﮏ زرد ر
ﮐﻪ - ﯽﮕﻧ
۱٦۳