Goriz Nakhasteh

165 / 256

ﯽﭼﺮﺑ ﯾﺪﺷﺎ
ی و ﺧﺎﻣﻪ
دوغ ﺑﻮدﯿﺰﭼدو ﯾﮑﯽ، و ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻨﺎور را ﺸﺎنﺘﯾﻮﻫﮐﻪ ﯿﺎهﺳو ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪادم ،
ﺑﻪ ﭼﺸ
ﯽﺳﻌ . ﺧﻮرد ﻢ ﻤ
داﺷﺘﻢ درز ﻟﺐ را ﻫﺎ آن ﻗﺪر ﺗﻨﮓ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷ
یاﻪ ﯿﮕﺎﻧ ﺑ ءﯿﯽ
وارد ﻧﺸﻮد ﻢ دﻫﺎﻧ .
، ﯿﺐﺗﺮﺗ ﯾﻦﺑﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﻮرت از دوغ را ﻓﺮو دادم . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ آن ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺲ ﭼﺸﺎ ،ﺷﺪﯽﻣﮐﻢ ﯾﯽ ﻣﻌﺬﻟﮏ
ﮔﻮارا ﺑﻮد . ﻋﻼﻣﺖ رﺿﺎ ﻪ ﺑ ﯾﺖ ﺻﻮرﺗﻢ آوردم ﺗﺎ از ﺑﻠﻮچ ﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ . ﻫﻨﻮز ﮐﺎﺳﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ
اﺳﻼم ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ
- ؟ ﺧﻮﺷﺖ آﻣﺪ
- ﯿﻠﯽﺧ! ﻫﺎن ؛ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮم .
- ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ، ﺧﻮب ﺑﺨﻮر ؛ ﺑﺮات ﺧ . ﺧﻮﺑﻪ ﯿﻠﯽ
- ،ﺪ ﺑﺎﺷ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ . ﺧﻮرم
- و ﮐﺎﺳﻪ را ﺑﻪ . دادم ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﺎﺳﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و درون آن ﻧ . ﯾﺴﺖﺮﮕ ﹺﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮏ ، دﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﹰ ﭼ ﻇﺎﻫﺮا را ﯿﺰی درون دوغ
ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در و ،زد ی ﮐﺎﺳﻪ را در ﻫﺮ دو دﺳﺖ داﺷﺖ ، ﺑﻪ دﻫﺎ ن ﺑﺮد و ﻗﻮرت ﻗﻮرت ﮐﻨﺎن دوغ را
.ﯿﺪ ﻧﻮﺷ ﺑﻪ ﺻﻮرتﯿﺘﯽﮔ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﺎ ﭼﺸﻢ . را ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮ ﯿﺰﭼ شﺧﻮد ﮐﻪ ﯾﻦاﻞ ﺜﻣ د و ﺑﺪ ﻣﺰ
یاه
دردﻫﺎن دارد و ﻧﺎﭼﺎر از ﻓﺮو ﺑﺮدن اﺳﺖ ، ﺷﮑﻞ ﺧﺎﺻ
ﯽ
ﺑﻪ ﺻﻮرت ،داد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ، ﻧﮕﺎﻫﺶ
ﻣﺘﻮﺟﻪ
ﯽوﻗﺘ . ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﺎﺳﻪ را از دﻫﺎن ﺟﺪا ﮐﺮدﯿﺘﯽﮔ ، آرام ﮔﻔﺖ :
- ﻃﻔﻠﮏ ﻣﻌﺼﻮم .
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻟﺐ .ﯿﺪ رﺳ ﯾﯽﺪاﺧ
یﻫﺎ
ﻣﺸﺘﺎق را ﺑ ﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺮد و از آن دوغ ت رﻗﻮ ﯾﮏ
ﻪ را ﺑ ﯾﻪ ﭘﺮﻣﺎ دﻫﺎن ر . ﯾﺨﺖ
ﯽ در ﺣﺎﻟ
ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ را در ز
ﯾﺮ
ﭼﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﻮد در را و آﻧﭽﻪ ،ﺖﺷاد دﻫﺎن
ﻣﺰه ﮐﻨﺎن ﻓﺮو : ﮔﻔﺖ ،اددﯽﻣ
- ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﻋﺠﺐ دوغ ﺟﺎﻧﺎﻧ!یاﻪ
:ﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘ
- ﻧﻮش ﺟﺎن !
آن وﻗﺖ ﮐﺎﺳﻪ را ﺑ ﻪ دﻫﺎن ﻧﺰد
ﯾﮏ
ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣ
ﯿﻞ
ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﯿﺮابﺳ ﯽوﻗﺘ .ﯿﺪ ﺷﺪ و ﮐﺎﺳﻪ را ﺑﻪ
ﯾﮕﺮی د ،داد ﺑﺎ آﺳﺘ
ﯿﻦ
ﮔﺸﺎد و ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻮﭼ اش ﯽ ﻟﺐ و ﺳﺒ
یﻫﺎ ﯿﻞ
ﺶﯿﺴ ﭼﺮب و ﺧ
را ﭘﺎ ک ﮐﺮد ﺑﻠﻮچ .
ﻫﺎ
ﻪ ﻫﻢ ﺑ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷ
ﯿﺪن
ﮐﻪ ﯽ ﺷﺪﻧﺪ. وﻗﺘ
ی ﻣﺤﺘﻮ
ﻇﺮف ﮐﻢ ﺷﺪ ، دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺧﯿﮏ آن را .ﺪﻧﺮدﮐﭘﺮ
ﯿﺘﯽﮔ آﻫﺴﺘﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ
- ا ﭼﻄﻮر ﺗﻮ ﻧﺴﺘﯽرا ﺖﮐﺜﺎﻓ ن آ ﺑﺨﻮری ؟
: ﮔﻔﺘﻢ ﯽﺧﻮﺷﻪ ﺑ
- ﯿﺣ ؛ ﺑﻮد ﯽﻋﺎﻟ ﯿﻠﯽﺧ ﺎﯽ ﮐﻫﺧﻮا ﯽﻣ !ی ﻒ ﮐﻪ ﻧﺨﻮرد ؟رمو ﺳﻪ را ﺑﯿﺎ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔ ، : ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽ
۱٦٤