174 / 256
ﺗﺮک ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ
ی
وﻃﻦ
ﯽوﻗﺘ
اﺳﻼم ﻣﺎﺷ
ﯿﻦ
را از ﺟﺎده ﺧﺎرج
ﮐﺮد
و ﺑﺎر د
ﺑﻪ ﻣ ﯾﮕﺮ
ﻪ ا ﮐﺒﺮ »، ﺑﺮد ﯿﺎﺑﺎن ﺑ ﯿﺎن
اﻟ
ی«
ﮔﻔﺖ و
ﻣﮋده داد ﮐﻪ از ا
ﯾﺮان
ﻣﺎ در ﺣﺎﻟﺖ .ﯾﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ
آن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮﺻ
ﯾﺎآ . ﯿﺴﺖﻧ ﯽ ﮐﺮدﻧ ﯿﻒ
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد
؟ ﯾﻢ
ﯿﺎدﻧ ﯾﮏ؟ ﯾﻢ ﻧﺒﻮد ﯾﺎ
ﻏﻢ ﺑﺮ دﻟﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﯽوﻟ ،
اﺣﺴﺎس
ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ
از زﻧﺪان ر
. ﺑﺮ ﻢﯾاهﺪﺷﻫﺎ
ﭼﺸﻤﺎن
یاه ﭘﺮد ﯿﺘﯽﮔ
از اﺷﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
. ﺑﻪ
اﺣﺘﻤﺎﻟ
در ﯽ
ذﻫﻦ ﺑ
او ﯿﺪار
اﻓﮑﺎر و ﺧﺎﻃﺮاﺗ
ﯽ
ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد
و
اﻧﻌﮑﺎس ﻫﻤﻪ
آن ی
اﺷﮑ ﻫﺎ
ﯽ
ﺑﻮد ﮐﻪ در
ﺖ و ﺷ ﭼﺸﻢ دا
ﺣﺮﮐﺖ آﻫﺴﺘﻪ
ﻟﺒﺎﻧﺶ ی
.
آﻫﺴﺘﻪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ
و ﻓﺸﺮدم
.
ﯿﻢﻧ ﺣﺪود
ﺳﺎﻋﺖ از ورود ﻣﺎ
ﺑﻪ ﺧﺎ
ک ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﺷ
ﯿﻦ
آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺪ
.
در ﻧﻮر
ﻣﺘ
ﯿﻦ ﺤﺮک ﻣﺎﺷ
و در ﻣﺴ
،ﯿﺮ
ﺗﮏ ﺗﮏ ﺧﺎﻧﻪ
ﯽﮔﻠ یﻫﺎ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
. ﺧﻮرد ﯽﻣ
از ﭼﻨﺪ ﻣﺤﻞ و ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘ
و در ﻣﺤﻮﻃﻪ
یﺑﺎز ی
در ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧ
ا یاﻪ
ﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ
.
ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﺧﺎﻧﻪ
ﯾﻪ را ﺳﺎ ﻫﺎ
دار ﻧﺸﺎن
.دادﯽﻣ
اﺳﻼم ﮔﻔﺖ
:
-
، ﯿﺪﯾﻢ رﺳ
و ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ در ﺟﺎ
ی
اﻣﻦ ﻫﺴﺘ
ا .ﯿﺪ
ﺑﻠﻮچ یﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﻨﺠﺎ
ا یﻫﺎ
ﯾﺮاﻧﯽ
اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪ
آنﺑﺎ ؛ اﻧﺪه
ﻫﺎ
آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘ
.ﯿﻢ
از ﻣﺎﺷ
ارد وو ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ
.ﯾﺪﺷﻮ ﺧﺎﻧﻪ
ﻫﺎ ﺳﺎ ک ﯿﻢﻋﻈ و ﯿﺪ رﺷ
ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﻤﺎن
را
ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ
. اﺑﺘﺪا
ﺑﻪ ﭼﻬﺎ
ﯾﻮاری د ر
ﭘﺎ ی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯿﺎطﺣ
ﻢ وﯿ ﮔﺬاﺷﺘ
در ﻧﻮر ﻟﺮزان ﺷﻤﻌ
ﺑ ﯽ
ﻪ دﻧﺒﺎل اﺳﻼم وارد اﺗ
ﯾﮏ. ﻢﯾﺷﺪ ﯽﺎﻗ
آن ﯽ ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘ
اﺗﺎق
را روﺷﻦ
ﮐﺮده ﺑﻮد
.
اﺗﺎق
ﹰ ﺑﺰرگ و ﺑ
ﻧﺴﺒﺘﺎ
ﻪ
ﻃﻮل
ﻫﺸﺖ
ﻣﺘﺮ و ﻋﺮض
ﻣﺘﺮ ﺳﻪ
ﯿﺮﻏ ﺑﻮد.
از در ورود
ﹺ
ﮐﻪ ﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫ ی
داﺷﺖ
، ﭘﻨﺠﺮه
ﯾﻮار در د یا
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻌﺒ
ﯿﻪ
ﺷﺪه ﺑﻮد
ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ
ﮐﻮران و ﺟﺮ
در. ﺪﺷﯽﻣﻫﻮا ﯾﺎن
ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ و
ﹰ ﺗﻘﺮ
ﯾﺒﺎ
وﺳﻂ
اﺗﺎق
،
ﻣﺮد ﺑﻠﻮچ ﻣﺴﻦ و ﺳ
یاهﭼﺮد ﯿﺎه
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
ﯿﺪﺳﻔ یﻫﺎ ﯿﻞﺳﺒ .
ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺗ
ﯿﺮه
اش
. ﺖداﺷ ﯽﺧﺎﺻ یﺟﻠﻮه
ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺖ
یﺑﺮا و ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ
ﻧﺸﺴﺘﻦ در ﺟﺎ
یﺟﺎی
اﺗﺎق
اﺷﺎره
. ﮐﺮد
ﺟﻮان
ﻫﺠﺪه، ﻧﻮزده
یﺳﺎﻟﻪ
ﺑﺎ ﯽ ﺧﻮش ﻗﺎﻣﺘ
ﯾﺒﺎ ﺻﻮرت ز
و ﻣﺮداﻧﻪ وﻟ
ﯾﮏﻧﺰد م، ﻣﻐﻤﻮ ﯽ
ﺑﻪ او ﻧﺸﺴﺘﻪ
. ﺑﻮد
ﭘﺎ ﺑﻪ ﯽ ﺑﻠﻮﭼ یﺷﻠﻮار
داﺷﺖ؛
ﭘ
ﯿﺮاﻫﻨﺶ
ﺑﻮد دار ﯾﻘﻪ
و ﺷﺐ ﮐﻼﻫ
ﺳﺮ ﺑﺮ ﻫﻢ ﯽ
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد
دو .
ﭘﺴﺮک
ﻫﻔﺖ
، ﻫﺸﺖ
در ﯿﺰ ﺳﺎﻟﻪ ﻧ
اﺗﺎق
ﺑﻮدﻧﺪ. در
ﺳﻘﻒ
اﺗﺎق
.ﺷﺪﯽﻣ ﯾﺪه د ﯽﭼﻮﺑ ﯿﺮﺗ یﻫﺎ ﺳﺘﻮن
ﯾﻮار د
ﯽﮔﻠ ﻫﺎ
و ﺻﺎف
. ﺑﻮد
اﺗﺎق ﯿﻦﯾ در ﭘﺎ
،
ﺗﻌﺪاد
ه
ﻫﺸﺖ ﺗﺎ د
ﻟﺤﺎف ﺑ
رﻧﮓﻪ
یﻫﺎ
ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺗﻨﺪ
ﺗﺎ ،
ﺷﺪه و
ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺮ رو
ی
ﻫﻢ ﻗﺮار
داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎل
ﺑﻪ ﺻﻮرت
ﺎه ﺑﺮا ﮔﯿﻪ ﺗﮑ
ی
ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ
در .
دو ﯾﮑﯽ،
یﺟﺎ
اﺗﺎق
ﯾﯽﻫﺎ ﻋﮑﺲ
ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﮐﻮﭼﮏ
ر زا
،ی ﺿﺎ ﭘﻬﻠﻮ
ﭘﺴﺮ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎه
ﮐﻨﺎر در .ﺷﺪﯽﻣ ﯾﺪه د ،
ﻟﺤﺎف
ﻫﺎ
ﹰ دروﻧﺸﺎن ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻮد
دو ﻗﺎب ﺗﻔﻨﮓ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ
، ﯾﻮار دﻪ ﺑ داده ﯿﻪ ﺗﮑ ،
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
یﻫﻮا . ﺧﻮرد ﯽﻣ
اﺗﺎق
ﯿﻦ ﺳﻨﮕ ﯿﺎر ﺑﺴ
ﺑﻮد و ﺑﻮ
ی
ﻣﺨﺼﻮﺻ
ﯽ
ﻣﺸﺎم را
. زرد آﯽﻣ
از اﺳﻼم ﭘﺮﺳ
: ﯿﺪم
-
ﯽﻣ ﯾﺎآ
ﺷﻮد آن ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮐﺮد
؟
۱۷۳