180 / 256
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗ
ﺑﺎ ﮐﻪ ﯽ
از ﮔ ، ﻓﺮاﻣﺮز
ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ
ﻫﻤﺎن ﮐﻪ در
ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ
دور ،
ﻧﻤﯽ ،ﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد
ﺷﺪ
آن
ﻫﺎ
را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و دوﺑﺎره ﻧﺰد
ﺎن ﺑﺮو ﺷ
.ﯾﻢ
ﻧﺎﭼﺎر ﮔﯿﺘﯽ را ﺻﺪا زدم
.
ﺑﺎ ﺷﻨ
ﯿﺪن
آن ﺻﺪا ﺑﻪ
.ﯾﻢﺷﺪ ﯾﮏﻧﺰد ﻫﺎ
-
؟ﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﻨ
ﺳﺆال ﯾﻦا
در ذﻫﻨﻤﺎن
ﯾﺮان ا زا . ﺑﻮد
ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد
ﯾﻢ
و در ﺣﺎﻟ
از ﯾﮕﺮ د ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯿﺎلﺧ ﮐﻪ ﯽ
ی ﮔﺮﻓﺘﺎر
ﺑﻪ دﺳﺖ
ژاﻧﺪارم و ﭘﺎﺳﺪار
ﻣﺘﻌﺼﺐ در اﻣﺎﻧ
در ﺳ ﯿﻢ،
، ﯿﺎﺑﺎن در ﺑ ،ﺷﺐ ﯿﺎﻫﯽ
ﺗﻨﻬﺎ و
و ﮐﺲﯽﺑ
ﯿﻞﺳ ﯽﻤﺣﺘ ﺧﻄﺮ ، ﺑﺎ هﺎ ﺳﺮﭘﻨ ﯽﺑ
ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد
.ﯾﻢ
ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ وﻧﺎﺗﻮان
ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽﺳﻌ ،
ﭘﺎ ﺧﻮد را ﺳﺮ
ﻧﮕﻬﺪار
ﯾﻢ
و ﻓﮑﺮ ﭼﺎر
یﺳﺮﻣﺎ .ﯿﻢﮐﻨ یاه
ﯿﺎﺑﺎن ﺷﺐ ﺑ
و ﻟﺒﺎس
ﯿﺲﺧ یﻫﺎ
و ﻣﺮﻃﻮب ﻣﺎ
،
ﺑﺮ ﻧﺎراﺣﺘ
ﻫﺎ ﯽ
اﻓﺰود ﯽﻣ
ﻣ.
ﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ
ﯾﻢ
آن ﻗﺪر
ﻫﻮا ﺳﺮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﯾﺪ
ﺑﻪ ﻫﺮ
یﯿﻠﻪ وﺳ
ﺷﺪه،
ﺧﻮد را ﺑ
ﯿﺸﺘﺮ
ﺑﭙﻮﺷﺎﻧ
.ﯿﻢ
آﻧﭽﻪ داﺷﺘ
ﭘﻮﺷ ،ﯿﻢ
ﯽ و ﺣﺘ ، ﯿﺪﯾﻢ
ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮ
ﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ت ﭘ ر
یﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ﯾﯽﺪاﺧ یآﻗﺎ .
ﯽ ﮐﻮﭼﮑ
ﻫﻤﺮاه
اﺷﺖد
دو یﻫﺎ ﯾﺸﻪ ر .
ﻃﺮف ﻗﺎﻟ
را ﯿﭽﻪ
ﺑﻪ ﻫﻢ
ﯽﻤﺘﺴو ﻗ ، ﮔﺮه زد
از ﺑﺎﻻ
یﺗﻨﻪ
ﺧﻮد را در ﻣ
ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ﯿﺎن
ﮔﺮم ﻧﮕﺎه داﺷﺖ
ﯽوﻟ ،
ﺳﻮز ﺳﺮﻣﺎ ﺑ
ﯿﺸﺘﺮ
از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را از
ﯿﺒﺎت ﺗﺮﺗ ﯾﻦ ﺑﺎ ا
ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺪاﻧ
.ﯿﻢ
اﺣﺴﺎس
ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯽﻣ
ﯽﺧﻮاﺑ ﯽﺑ
و ﮔﺮﺳﻨﮕ
ﯽ
ﺗﻮاﻧﻢ را از دﺳﺖ داد
ام. ه
ﹰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ا
واﻗﻌﺎ
ﯾﺴﺘﺎدن
ﻧﺒﻮدم
ﻫﺮ .
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﻢ ﺑﺰﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدن و ﻧﻘﺶ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺷﺪﻧﻢ
ﹰ ﻣﺴﻠﻤ . رﻓﺖ ﻣﯽ
ﺎ
آن ﺳﻪ ﺗﺎ
ﯽﺣﺎﻟ ﯾﮕﺮ د ی
ﺑﻬﺘﺮ و ﺧﻮش
ﺗﺮ از
ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ
.
ﻓﺮاﻣﺮز
ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻤ
ﺎم ﻟﺒﺎس
یﻫﺎ
ﻣﺨﺘﺼﺮ
ی
ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ
،
ﺗﺎ ﺣﺪ
ی
ﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد
،
یرو
ﺗﺸﮏ اﺑﺮ
ی
در آرزو
ی
ﺧﻮاب دراز ﮐﺸ
ﯿﺘﯽﮔ. ﯿﺪ
ﻧﮕﺮان از
ا ﮔﺮ ﮐﻪ ﯾﻦا
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﺨﻮاﺑﺪ
،
ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ او
ﺻﺪﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ زد
،
ﺑﻪ او ﻧﺰد
.ﺷﺪ ﯾﮏ
ﺑﺎ او ﺣﺮف
آن . زدﯽﻣ
ﺗﺸﮏ
یاﺑﺮ
ﮐﻪ او ﺑ
ﻣﺘﺮ ﯿﻢﻧ ، داﺷﺖ ﯾﺮزﻪ
ﻣﺘﺮ ﺑ ﯿﻢو ﻧ ﯾﮏ در
ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در ، ﻧﺒﻮد ﯿﺸﺘﺮ
ﯾﮏاز ﯿﺶﺑ ﻓﺮاﻣﺮز
ﻣﺘﺮ و ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎﻧﺖ
ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺖ داﺷﺖ
.
دﯾﺪم ﮔﯿﺘﯽ و
ﻓﺮاﻣﺮز
ار ﯾﺸﺎن ﺳﺮﻫﺎ
وﺳﻂ ﺗﺸﮏ اﺑﺮ
ی
ﻗﺮار دا
دﻧﺪ
و ﻫﺮ ﮐﺪام در ﺟﻬﺘ
ﯽ
از ﻃﻮل ﺗﺸﮏ
ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﭘﺎﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ
اﻧﺪ. ه
ﮔﯿﺘﯽ ﮐﺖ ﮐﻠﻔﺘﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ
ی ﺑﺮ رو ،
ﻓﺮاﻣﺮز ﺻﻮرت
و ﺧﻮدش ﮐﺸ
هﺪﯿ
ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺗﻨﻔﺲ ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻧﮕﺎﻫﺪار
ﯾﯽﺪاﺧ .ﺪﻧ
ﯿﻦزﻣ ی در رو
ﻣﺮﻃﻮب در اﺳﺘﻮاﻧﻪ
ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ی
ﭘﺎﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده
ﺑ و
ﻪ ﺣﺎﻟﺘ
ﯽ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺶ ﺷﺒ
، ﺑﻮد ﯿﻪ
ﹰ
ﻇﺎﻫﺮا
ﺑﻪ ﺧﻮاب
رﻓﺘﻪ
. ﺑﻮد
ﯿﺪن ﺧﻮاﺑ یﺑﺮا ﯾﯽ ﻣﻦ ﺟﺎ
ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧ
ﯽ
ا ی ﻫﻢ ﺑﺮا
ﯾﺴﺘﺎدن
ﯽﺑﺎﻗ
ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد
ﮐﻪ ﯾﻦا از .
ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ
آن
ﻫﺎ
ﺑﻪ ﺧﻮاب
ﺑﺮوﻧﺪ و از ﺳﺮﻣﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ
،
ﻫ دﻟﻢ ﺑﻪ
ﺮاس اﻓﺘﺎده ﺑﻮد
ﯽوﻟ .
ا ﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺗﺎ
ﻣﭼﻪ ،ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ ﺻﺒﺢ زﻧﺪه
ﻘﺪرﻣﺎن ﺑﻮد
، ﯿﺎﺑﺎن در ﺑ ؟
آﻓﺘﺎب ﺳﻮزان
،
آب ﮔﻞ
آﻟﻮد
را ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ی و زﺟﺮ
ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدن ﺗﺎ
ﺑﺎﻻﺧﺮه
اﺑﺘﺪا . ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻦ
ﻧﺰد ﺧ
ﺘﻢ، ﻓر ﯾﯽﺪا
و او را ﺑ
ﯾﺎ ؛ ﮐﺮدم ﯿﺪار
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ
ﺑﮕﻮﯾﻢ
ﻫ ﺑﻪ
ﻮش آوردم
: ﮔﻔﺘﻢ .
-
،ﺟﺎن ﯾﯽﺪاﺧ
ﯿﻠﯽ ﻫﻮا ﺧ
ﯾﺪﺑﺎ . ﺳﺮد اﺳﺖ
ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨ
.ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯿﺪار و ﺑ ﯽ
ﻧﺎراﺿ
ﯽ
و ﻧﺎﭼﺎر ﻧﺸﺴﺖ
ﻪ ﺑ ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ .
دور ﭘﺸﺖ و ﺳ
ﯿﻨﻪ
اش
ﺑﺎ ﺣ و ﺑﻮد
ﯿﺮت
ﻣﺮا ﻧﮕﺎه
. ﮐﺮدﯽﻣ
ﺑﺎﻻﺧﺮه
: ﮔﻔﺖ
-
؟ﯿﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨ
۱۷۹