184 / 256
-
ﭼﺮا؛ ﮔﻔﺖ:
ﯿﺪزﻧﯽﻣ ﯾﺎد ﮐﻪ ﻓﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ»
و ﺳﻨﮓ ﭘﺮت ﻣ
ﮐﻨﯿﺪﯽ
ﮐﻪ ﻣﺮا ﺻﺪا ﺑﺰﻧ
ﺗﺎ ﻣﻦ. ﯿﺪ
ﺑﭽﻪ وﻗﺘﯽ
ﻫﺎ
ﻣﺎﺷﯿﻦ
ﻧﯿﺎرﻧﺪ
ﻧﻤﯽ ﺑﺮ دﺳﺘﻢ از ﮐﺎری ﮐﻪ
. آﯾﺪ
ﺧﺴﺘﻪ
ﺑﻮدم؛
ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ا ﮔﺮ . ﺧﻮاﺑﯿﺪم
ﻣﯽ ﺣﺮف
زدم ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﺑ
«.ﯾﻢ ﺑﻮد ﯿﺪار
ﺑﺎ اﯾﻦ
از ا ﮐﻪ
ﯿﺎﻟﯽﺧﯽﺑ ﻫﻤﻪ ﯾﻦ
اﺳﻼم در ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻮد
ﯿﻦﻫﻤ ﯽوﻟ ،ﯾﻢ
ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ را ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و
ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ در
ﻣﻬﻠﮑﻪ ﺑﺎﻗ
ﯽ
ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد
ﯿﺪ اﻣ ،
ﻧﺠﺎت داﺷﺘ
. ﯿﻢ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ
ﻗﺒﻞ از ﻃﻠﻮع ﺻﺒﺢ
و ﯿﻢﻋﻈ ،
واﻧﺖ ی راﻧﻨﺪه
ﺑﺎ ﻣﺎﺷ
. ﮔﺮدﻧﺪ ﯽﻣﺑﺮ یاهﺗﺎز ﯿﻦ
آراﻣﺶ ﺧ
ﯾﻢ ﺑﺮا ﯿﺎل
اﻣﮑﺎن ﺧﻮاب ﺑ
ﻪ
وﺟﻮد آورد
.
ﺑﻪ ﺗﺸﮑﭽﻪ
ﮐﻪ یاﺑﺮ ی
ی ﺑﺮ رو ﻓﺮاﻣﺮز
آن ﺧﻮاﺑ
ﯿﺪه
.ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ، ﺑﻮد
ﺗﻤﺎم ﺳﺮ و ﻗﺴﻤﺘ
ﯽ
از ﺷﺎﻧﻪ و دﺳﺘﻢ را رو
ی
ا ﯽ ﻗﺴﻤﺘ
ز ﺗﺸﮏ
ﮔﺬاﺷﺘﻢ
ﮐﻪ ﺑﺪن
ﻓﺮاﻣﺮز
آن را
ﭘﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد
یﯿﻪ و ﺑﻘ ،
ﺑﺪن و ﭘﺎ
ﯿﻦزﻣ یرو را ﯾﻢ
ﻣﺮﻃﻮب
یﺣﻮﻟﻪ دو ﯾﮑﯽ .
ﻣﺮﻃﻮب را ﺑﺮ رو
ی
ﺳﺮ و ﺑﺪﻧﻢ ﮐﺸ
ﯿﺪم
در ﮐﻤﺘﺮ از
ﯿﻘﻪ دﻗ ﯾﮏ
ﺑﻪ ﺧﻮاب
. رﻓﺘﻢ
ﯾ ﭼﻮن ﺟﺎ
ﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد
،
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗ
یاﻪﯿﻘ
ﺑﺎر ﺑ ﯾﮏ
ﯽﻣ ﯿﺪار
ﺷﺪم و ﺻﺪا
ی
ﯿﺪم ﺷﻨﯽﻣرا ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮔ
و دوﺑﺎره
ﺑﻪ ﺧﻮاب
رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﯽﻣ
ﯾﮏﮐﻪ ﯾﻦا
ﯾﺎد ﻓﺮ دﻓﻌﻪ
ﮐﻮﺗﺎه ﺣﺎ ﮐ
ﯽ
از ﺷﻮق ﮔ
ﯿﺪارم ﺑ ﯿﺘﯽ
. ﮐﺮد
-
اوﻧﺎﻫﺎ
.ش
ﻧﮕﺎه ﮐﻦ
،
آﻗﺎی
ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﯽ؛ ﯾﺧﺪا
ﻧﻮر .
را ﯿﻦ ﻣﺎﺷ
ﻧﮕﺎه ﮐﻦ
؛
ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ
.ﯾﺪآﯽﻣ
ﯿﻦزﻣ یرو
ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻤﺘ
ﯽ
را ﮐﻪ ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﻧﺸﺎن
،دادﯽﻣ
ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم
یﻧﻮر .
ﺑﻪ ﺳﻮ
ی
ﯾﮏ ﻣﺎ ﻧﺰد
و ﮔﺎه
ﺧﺎﻣﻮش و دوﺑﺎره روﺷﻦ
.ﺷﺪﯽﻣ
ﺑﺎ وﺟﺪ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و
ﺑﻪ ﮔ
.ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ
ﯾﮏ ﻫﻮا ﺗﺎر
و روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻫ
ﻪ ﻮز ﺑ ﻨ
ﯽﻧﻤ ﯽ درﺳﺘ
ﺷﺪ اﻃﺮاف را
. داد ﯿﺺ ﺗﺸﺨ
ﯾﮕﺮ ﺣﺎﻻ د
زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﺑﺮا
ﻣﻬﻢ ﯾﻤﺎن
ﻧ ﯿﻠﻪ وﺳ ؛ ﻧﺒﻮد
ﺠﺎت داﺷﺖ
.ﻣﺪآﯽﻣ
از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻤ
ﯿﺸﻪ
، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻣ ﯾﮏﻧﺰد ﯿﺰ ﺧﻄﺮ را ﻧ
از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ
،
ﻧﮑﻨﺪ ﻣﺎﺷ
ﯿﻦ
ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ
ژاﻧﺪارم
یﻫﺎ
ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر
آن
، و ﯾﻢ ﺑﺸﻮ ﻫﺎ
ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺮز دو ﮐﺸﻮر ﻧﺰد
ﺑﻪ ا ﯿﻢ، ﯾﮑ
ﯾﻞ ﺗﺤﻮ ﯾﺮان
.ﺪﻨدﻫ
ﻪ ﻣﺎﺷ ﻧ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎ
ﯾﮏﮐﻪ ﯿﻦ
واﻧﺖ آﺑ
ﯽ
رﻧﮓ و ﺑﺰر
ﮔ
ﺘﺮ از واﻧﺖ ﻣﺎﻧﺪه در ﺳ
ﯿﻼب
ﯿﺪ رﺳ ، ﺑﻮد
و در آن
ﯿﻞﻣﺴ یﺳﻮ
ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد
ﺑﺎ .
را ﺗﺸ ﯿﻢﻋﻈ یﯿﺎﻓﻪ و ﻗ ﯿﮑﻞﻫ، ﻫﻮا ﯽﻧﺴﺒ ﯽ روﺷﻨ
ﯿﺨﺺ
. دادم
ﺣﻀﻮر او در
آن ﻟﺤﻈﻪ از د
ﯾﺰیﻋﺰ ﻫﺮ ﯾﺪار
ﻟﺬت ﺑﺨﺶ
ﺗﺮ
آوری و ﺷﺎد
ﻪ ﺑ . ﺑﻮد ﺗﺮ
دﻧﺒﺎل او دو ﻧﻔﺮ د
. ﺷﺪﻧﺪ ﯿﺎده ﭘ ﯾﮕﺮ
ﯾﻦ ﻣﺎ از ا
آن ی ﻃﺮف ﺑﺮا
ﻫﺎ
دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد
آنو ﯾﻢ
ﻫﺎ
دﺳﺖ
ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ
ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ
از ﺣ .
ﺮ
ی ف زدﻧﻬﺎ
ﻣﺎ و ﺻﺪا
آن ی
.ﺷﺪ ﯿﺪار ﻫﻢ ﺑ ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﺎ
ﻫﻨﻮز ﺧﻮرﺷ
ﯿﺪ
را در ﭘﻬﻨﻪ
اﺑﺮ یﻫﺎ ﺗﮑﻪ ﯽوﻟ ، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻧﻤ ﯿﺎﺑﺎن ﺑ ی
ﺑﺮ آﺳﻤﺎن
یﺑﺎﻻ ﯿﻊ وﺳ
ﺳﺮﻣﺎن رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ داﺷﺖ.
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮرﺷ
ﯿﺪ
از ﺳﻮ
ﯿﺪا ﭘ ﯾﯽ
ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺑﺮﻫﺎ رﻧﮓ
ﻣﺲ ﮔﺪاﺧﺘﻪ داد
.
ﯾﺒﺎز ﯿﺰﭼ ﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻤ
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
.ﻣﺪآﯽﻣ
ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب
،
آﺳﻤﺎن ز
،ﯾﺒﺎ
ﻗﻄﻌﺎت رﻧﮕ
و ﯿﻦ
اﻧﺘﻬﺎ ﯽﺑ ﯿﺎﺑﺎن و ﺑ ﯿﻦزﻣ، اﺑﺮ ﯾﯽﻃﻼ
یﻫﺎ رﮔﻪ ﯽ و ﺣﺘ
ﯿﻼبﺳ ﻣﺘﻌﺪد
ﮐﻪ در ﭘﻬﻨﻪ
ی
آن ﻫﻤﻪ وﺳﻌﺖ ﺑ
ﯿﺎﺑﺎن
در ﺟﺮ
ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎن
.
۱۸۳