189 / 256
ﺑﺨﺎر و ﺑﻮ
ی
ﯽ ﻣﻄﺒﻮﻋ
از آن ﺑﺸﻘﺎب
ﯽﻣ ﻫﺎ ﺑﺮ
ﺧﺎﺳﺖ و اﺷﺘﻬﺎ را ﺗﺤﺮ
ا ﮔﺮ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽﮔ . ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﮏ
ﺧﻮرد. ﯽﻣ ﯽﭘﭙﺴ ﻓﻘﻂ ، ﺑﺎﺷﺪ
وﻟﯽ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎرش
ﻏﺬا ﻫﻤﺮاه ﭼﺎی و ﭘﭙﺴﯽ د
ادﯾﻢ
.
،ﯽﭘﭙﺴ یﺟﺎ ﻪﺑ
ﮐﺎﻧﺎدادرا
ﯽﺧﻨﮑ ی
آوردﻧﺪ
؛
ﻫﻤﻪ ﺑﺎ وﻟﻊ ﻣﺸﻐﻮل
ﯿﺪ ﻧﻮﺷ
ﯾﺪم ﮐﻪ د ﯾﻢ ن ﺑﻮد
اﺳﻼم
ﯿﻤﻪ ﺳﺮاﺳ
از ﺟﺎ
ﯾﺶ
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑ
ﻪ
ﻃﺮف ﺟﺎده
رﻓﺖ.
م را ﺳﺮ
ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و د
ﺑﺎ یﻓﺮد ﯾﺪم
ﻟﺒﺎس ﻧﻈﺎ
ﺑﻪ ﯽﻣ
. ﯾﺪآﯽﻣﻣﺎ یﺳﻮ
اﺳﻼم ﻣﻘﺎﺑﻞ او ا
ﯾﺴﺘﺎد
و ﺑﻪ او دﺳﺖ داد
.
او ﮐﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﺎرﺿﺎ
ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﺘﯽ
، ﻗﺼﺪ
داﺷﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣ
ﺎ ﺑ
ﯿﺎﯾﺪ
ﮐﻪ اﺳﻼم ﺑﺎزو
ی
او را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه راﻧﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ
آن
ﺷﺪه ﯾﮏﻧﺰد ﻫﺎ
، ﺑﻮد
اﺑﺘﺪا او را ﺗﺎ ﻧﺰد
ﯾﮏ
واﻧﺖ ﺑﺮد
ﻧﺪ
و ﺑﻌﺪ
ﺳﻮار
اﺗﻮﺑﻮس ﺧﺎﻟ
ﯽ
ﮐﻪ آن ﮐﻨﺎر ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﻮد
. ﺷﺪﻧﺪ ،
ﯿﺶﮐﻪ ﭘ ﯿﻢﻋﻈ
ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد
یاهﺧﻨﺪ ،
ﺑﺮﻟﺐ داﺷﺖ و
ﺎ ﺷﺑ
ﯿﻄﻨﺖ
ﯽﺧﺎﺻ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه
ﮐﺮد و ﯽﻣ
ﯽﻣ
ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ
آن
ﻫﺎ
در اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻌ
اﻧﺪﻪﻣﻠﺎ
و ﺑﻪ ژاﻧﺪارم و
ی ﻣﺄﻣﻮر
ﮐﻪ در اﺗﻮﺑﻮس اﺳﺖ
،
ﺣﻖ و
ﺣﺴﺎب
درﺳﺖ و
.ﻧﺪز ﭘﺮدا ﻣﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ
آراﻣﺶ و ﺧﻨﺪه
ﯿﻢﻋﻈ ی
ﻧﺸﺎن
داد ﮐﻪ ﺑ ﯽﻣ
یاﺮ
ﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﺎ
ی
ﻧﮕﺮاﻧ
. ﯿﺴﺖﻧ ﯽ
در آن ﮐﺎﻓﻪ
ی
وﺳﻂ ﺑ
ﯽ ﮐﻪ ﺣﺘ - ﯿﺎﺑﺎن
از ﻗﻬﻮه
ﯾﺮان ا یﻫﺎ راه ﯽﮔﻠ یﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ
ﺗﺮ ﻪﻧﯿﺮا ﻫﻢ ﻓﻘ
، ﺑﻮد
ﺗﻌﺪادی اﻓﺮاد ﻣﺤﻠﯽ و ﻣﺴﺎﻓﺮان اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻮدﻧﺪ
.
در ﮐﻨﺎری ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ
آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ
، ﻣﺮد ﻣ
ﯿﺎﻧﺴﺎﻟﯽ
ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻮﻃ
ﻪ ﺑ ﯽ ﺑﻠﻮﭼ ﯽ
ﺗﻦ داﺷﺖ
ﺑﺎ ،
ﺻﺎ یﻣﻮﻫﺎ
ف و ﺻﻮرت ﺗﺮاﺷ
و ﯿﺪه
ﯿﻞﺳﺒ
ﭘﺸﺖ ﻟﺐ
ﺑﻪ ﻣ ،
ﺎ ﻧﮕﺎه
. ﮐﺮدﯽﻣ
ﹰ ﻓﺎرﺳ
ﻇﺎﻫﺮا
ﯽ
ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻣﺎ
ﺗﻮﺟﻬﺶ
ﮐﺮد ﺟﻠﺐ را
ه ﺑﻮد.
ﭼﻮن
ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﺷﺪ و ﻧﮕﺎه
ﻪ ﺑﻫﺎ
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
اﻓﺘﺎد
،
ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺄﻧﻮس ﻓﺎرﺳ
: ﮔﻔﺖ ﯽ ﺗﻬﺮاﻧ ﯽ
-
ی ا
ﺑﺨﺸﮑﯽ ﺷﺎﻧﺲ
!
ﻨﺪ ﭼﺑﺎ
یﻫﺎ ﺣﺮف یﻪﻫﻤ ﮐﻠﻤﻪ
دﻟﺶ را زد
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ ؛
ﺑﺎ ﻣﺎ آﻏﺎز ﺳﺨﻦ ﮐﻨﺪ
.
ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد او ﻫﻢ
.ﺳﺖا یﻓﺮار
ﭼﻮن ﺣﺎل زار ﻣﺎ و ﻟﺒﺎس
ﻫﺎ و ﺣﺮﮐﺎﺗﻤﺎن را د
ﯾﺪه
و در دل آن
، ﯿﺎﺑﺎن ﺑ
ﻫﻤﻮﻃﻦ و ﻫﻤﺰﺑﺎن
، ﯾﺎﻓﺘﻪ
ﻗﺮار از دﺳﺖ داده اﺳﺖ
ﯽوﻟ .
ﻣﺎ ﻓﻘﻂ او را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد
؛ﯾﻢ
ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ
ی
از ﺳﺮ ﻫﻤﺪرد
ی
ﯽ و ﻫﻤﺪﻟ
زدم.
او ﻫﻢ
ﯿﺰیﭼ ﯾﮕﺮ د
ﻧﮕﻔﺖ.
ﯾﮏ ﺟﻠﻮ ﻫﺮ
ﹺ
از ﻣﺎ ﻧﺎن ﻧﺎزک
ﹺ
ﮔﺮد
ﹺ
ﮐﻮﭼﮏ
ﯽداﻏ
ﮐﻪ ﺗﺎزه از ﺗﻨﻮر
در آﻣﺪه ﺑﻮد
ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ
ﻫﻤﺮاه
ﺑﺸﻘﺎﺑ
ﯽ
از ﺗﮑﻪ ﮔﻮﺷﺖ
یﻫﺎ
ﭘﺨﺘﻪ و ﺳﻮپ ﻏﻠ
ﯾﻦا ﯿﺘﯽﮔ . ﺗﻨﺪ و ﯿﻆ
ﺑﺎر ﻫﻢ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺰد و
از ﯽﺣﺘ
ﺧﻮردن آن ﻧﺎن ﺗﺎزه و ﮔﺮم
ﻫﻢ
،ی ﺧﻮددار
و ﺑﻪ ﻧﻮﺷ
ﯿﺸﻪﺷ ﯾﮏ ﯿﺪن
ﮐﺎﻧﺎدادرا
ی
ا ﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد
ﻫﺎر ﺎﻧ ﯽوﻗﺘ .
را ﺻﺮف ﮐﺮد
،ﯾﻢ
اﺳﻼم ﻫﻢ آﻣﺪ
؛
ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺖ
ﯾﺶﺑﺮا .
ﻏﺬا آوردﻧﺪ
.
ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ و
ﯿﺎلﺧﯽﺑ
ﻏﺬا را ﺧﻮرد،
ی و ﭼﺎ
ﺳﻔﺎرش داد
یﭼﺎ .
ﯾﮑﺪﺳﺖ
ﺑﻪ ﻫﻤ و ﯾﺨﺖرﻫﺎ نﺎ ﻓﻨﺠ را در
ﻣﺎ یﻪ
ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد
ﯿﺮﯾﻦﺷ یﭼﺎ .ﯿﺪﺷﻮ ﻫﻢ ﻧ شﺧﻮد .
ﺑﻮد واﺣﺘ
ﯿﺎج
ﺑﻪ ﻗﻨﺪ و ﺷﮑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ
. ﺑﻌﺪ از
ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ،آن
آﻣﺎده
ی
ﭘﺮﺳ .ﯾﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻮ
: ﯿﺪم
-
اﺟﺎزه دار
؟ﯾﻢ
ﺑﻪ ﺷﻮﺧ
ﯽ
: ﺟﻮاب داد
-
ﺟﺎده ﻣﺎل ﻣﺎ
؛ﺳﺖ
اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺪر
ی
ﮔﺮان ﺣﺴﺎب ﮐﺮد!
۱۸۸