Table of Contents Table of Contents
Next Page  195 / 256 Previous Page
Information
Show Menu
Next Page 195 / 256 Previous Page
Page Background

ﺳﺎ ک و ﺑﺴﺘﻪ

یﻫﺎ

ﻣﺎ ﺣﺪس او را ﺗﺒﺪ

ﺑﻪ ﯾﻞ

. ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﻘﯿﻦ

ﺗﻌﺪاد ﺳﺎ ک

ﻔﺖﮔﯽﻣ ﻫﺎ ﺑﻪ او

ﮐﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ

ﯾﺐﺮﻏ

آن ﺟﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﻧ

ﯿﺴﺖ

ﺑﻪ ﺧ .

ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﯾﯽﺪا

ﯿﺠﺎن ﻫ . ﮐﺮدﯽﻣ

ﺣﺎﺻﻞ از ﺑﺎد و ﻃﻮﻓﺎن و ﻧﺰد

ﯾﮑﯽ

ﭘﺎﺳﮕﺎه

اﺟﺎزه

ﯾﺎد داد ز ﯽﻧﻤ

در ﺣﺎل و

ﺣﺮﮐﺎت آن ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻋﺠ

ﯿﺐ

دﻗﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﺮا

ی

آن ﮐﻪ

ﻫﻢ ﯾﺎدز

ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ

ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ

مﺧﻮد ،

را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد

ﯾﮕﺮ د ﯾﯽﮔﻮم

ﻫﻤﺴﻔﺮان ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺸﺨ

ﯿﺖ ﻣﻮﻗﻌ ﯿﺺ

ﻣﻬﺮ ﺳﮑﻮت ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ

.

ﯿﻢﻋﻈ

ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺻﻮرت ﺗ

یﯿﺮه

ﺸ ﺧﻔﻪ و ﭼ

ﻤﺎن ﺧﻤﺎر

،

ﭘﺸﺖ واﻧﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺎ ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد

ﺑﺎ ،

ﻧﮕﺎه و

ﺣﺮﮐﺖ اﺑﺮو ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻧﺰد

.ﻢﯾاهﺷﺪ ﯾﮏ

ﺑﺎد و ﻃﻮﻓﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷﺖ

.

ﺳﺮﻋﺖ

و ﺷﺪ ﮐﻢ

واﻧﺖ ا

. ﯾﺴﺘﺎد

ﯾﮕﺮ د ی ر ﮐﻨﺎر دو ﯿﻮن ﮐﺎﻣ ﯾﮏ ی در ﮐﻨﺎر

اﺗﻮﺑﻮﺳ

ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﻮد

.

در اﻧﺘﻈﺎر

ﯾﻦا

ﺑﻮدم

ﮐﻪ ﺑ

ﻪ دﺳﺘﻮر

ژاﻧﺪارم واﻧﺖ ﻣﺎ ﻫﻢ

ﯿﺪﮔﯽ رﺳ یﺑﺮا

ﯿﺸﺘﺮ ﺑ

ﯽ در ﺳﻤﺘ

ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮد

ﯽوﻗﺘ ، اﻣﺎ

واﻧﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ

اداﻣﻪ داد و ﺳﺮﻋﺖ

ﮔﺮﻓﺖ.

ﺑﺎ ﺣﯿﺮت ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﭼﺸﻤﺎن ﻋﻈﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم

ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در .

ﺗﮑﺎن

، ﺧﻮرد ﯽﻧﻤ

ﯽ ﭼﺸﻤﮑ

زد و ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎ

ﯾﺘﯽ

ﺑﻪ ﺻﻮرت آورد

،

و ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ از ﺧﻄﺮ ﮔﺬﺷﺘ

.ﯿﻢ

و از ﺧﻄﺮ ﮔﺬﺷﺘ

ﻪ ﺑﻮد

ﻮن دﻗﺎ ﭼ.. .ﯾﻢ

ﯾﻘﯽ

از آن ﭘﺎﺳﮕﺎه ﺟﺎﻧﮑﺎه دور ﺷﺪ

،ﯾﻢ

ﺗﺎزه ﺧﺴﺘﮕ

راه و

ﺮ ﺗﺎزه ﻔ ﻫﻤﺴ ﯾﺒﯽ ﺟﺎ و ﻏﺮ ﯽﻣ ﻧﺎآرا

آﻣﺪ ﯾﺎد ﺑﻪ

.

ﺧﻮد را در ﻣﺤﻮﻃﻪ

ی

ی ﻣﺤﺪود

ﮐﻪ ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد

ﻪﺟﺎﺑ ﯾﻢ

-

.ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣﺟﺎ

ﻣﺮد اﻓﻐﺎن ﻫﻨﻮز ﻋﻤﺎﻣﻪ

اش

ﺑﺮ ﺳﺮ

. ش ﺑﻮد

دو ﯾﮑﯽ،

ﻧﻮﺑﺖ ﭼ

در ﯿﮕﺎر ﺳ ﯽﻗﻮﻃ ﯿﻪﺷﺒ ﯿﺰی

دﺳﺘﺶ

ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻣ

ﮐﻪ از آن ﭼ

ﻪ و ﺑ ﺖاﺷدﯽﻣﺑﺮ ﯿﺰی

ﻟﺐ ی ﮔﻮﺷﻪ

ﮔﺬاﺷﺖ. ﯽﻣ ﯾﺶﻫﺎناﻧﺪد و ﮐﻨﺎر

ﻣﺘﻮﺟﻪ

ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه

؛ﮐﻨﺪﯽﻣ

اﻧﮕﺸﺘﺶ را

ﺑﻪ ﺑ ﻫﻢ

ﯿﻨﯽ

ﻓﺮو ﮐﺮده ﺑﻮد

ﻧ از آ .

ﺠﺎ ﮐﻪ ﻓﺮاغ ﺧﺎﻃﺮ

ﯿﺪا ﭘ ی

ﮐﺮده

ﺑﻮدم و

ﺧﻮاﺳﺘ ﯽﻣ

ﻢ او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﺮا ﺧﻮدﻣﺎﻧ

، ﺑﺪاﻧﺪ ﯽ

ﺑﻪ ﺗﻘﻠ

،او از ﯿﺪ

اﻧﮕﺸﺘ

ﻢ را در ﺑ

یﺳﻮ ﻪﺑ و ﮐﺮدم ﯿﻨﯽ

ﻧ ﯾﮕﺮ د

. ﮕﺎه ﮐﺮدم

دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﺷﺪم

؛

ﺑﺎ ﻧﮕﺎه

آﺷﻨﺎ

ﯾﯽ

ﻣﺮا ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ و ﺣﺮف دﻋﻮت

ﮐﺮد و ﯽﻣ

اﺷﺎرﺗ

در ﭼﺸﻢ و ﻟﺐ داﺷﺖ

ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺜﻞ .

ﺑﻪ ﻣﻦ

ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ

ﮐﻪ

دو ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻏﺮ

ﯾﺐ

ﻫﻤﺮاه دار

ﯾﻢ

ﯾﯽ ﺑﻼ ﯿﻢ ﺗﻮاﻧ ﯽﻣو

ﺑﻪ ﺳﺮ

ﺷﺎن ﺑ

ﯿﺎورﯾﻢ

آن از ﯿﺰی و ﭼ

ﺑﺪزد ﻫﺎ

.ﯾﻢ

ﺑﺎد و ﻃﻮﻓﺎن آرام

ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟ

ﻗﻄﺮات ﺑﺎران ﺑﻪ ﺳﺮ

و

. ﺧﻮرد ﯽ ﺻﻮرت ﻣ

دﺳﺘﻤﺎل

ﯽ ﺑﺰرﮔ ﯿﺎر ﺑﺴ یﻫﺎ

را ﮐﻪ داﺷﺘ

،ﯿﻢ

ﻣﺤﮑﻢ

ﺗﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ و

ﺻﻮرت ﭘ

ﯿﭽﯿﺪﯾﻢ

ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﺎه

: ﮔﻔﺖ ﻓﺮاﻣﺮز

-

ﭘﺴﺮﻋﻤﻮ

!

ﭼﻮن ﮐﻨﺎر دﺳﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد

،

ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ

ﯽوﻟ ، زدم ﯾﺶ

او ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻮﺟ

ﻧﺸﺪه ﺑﻮ

د

ﯽ ﻓﺎرﺳ ﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎ

ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ

. ﻫﻤ

ﯿﻦ

ﻃﻮر ﺣﺮﻓﺶ را

:داد ﻪ اداﻣ

-

؟ ﯿﺴﺖﻧ ن ﺳﺮدﺗﻮ

آرام و ﺧﻔﻪ ﺑﺪون

آن ﮐﻪ

را ﺑ مﺳﺮ

ﻪ ﻃﺮف

ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ

: ﮔﻔﺘﻢ ،

-

ﺣﺮف ﻧﺰن.

۱۹٤