197 / 256
ﻣﺎ
دو، ﺳﻪ
روز در راه ﺑﻮد
؛ﯾﻢ
، ﯿﺪﯾﻢ رﺳﯽﻣ راه ﯾﺎنﭘﺎ ﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑ
یا ﯿﻘﻪ ﻫﺮ دﻗ
از آﺧﺮ
ﯾﻦ
ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ
ﯽزﻣﺎﻧ
ﯽ ﻃﻮﻻﻧ
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ
آﯽﻣ
ﻣﺪ.
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ دﻟﻤﺎن
در ﻫﻤﺎن دل ﺗ
یﯿﺮه
ﻪ ﺷﺐ ﺑ
ﯾﻤﺎن ﻫﺎ ﺳﺎﻋﺖ
ﻧﮕﺎه ﮐﻨ
ﯿﻢ
و ﮔﺬ
. ﯿﻨﯿﻢ را ﺑﺒ ﯾﻖدﻗﺎ ﺷﺘﻦ
اﺣﺴﺎس ﮐﺮد
ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﯾﻢ
ﺑﻪ ﻓﺮاز ﮐﻮﻫ
ﯽ
ﺑﺰرگ
. رودﯽﻣ
از دور ﺣﺎﻻ ﭼﺮاغ و
یﻫﺎ ﻻﻣﭗ
ی ﻣﺘﻌﺪد
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
: ﮔﻔﺖ ﯿﻢﻋﻈ . ﺧﻮرد ﯽﻣ
-
ﻪ ﺑ
.ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﻧﺰد
دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ اﺛﺮی از ﺷﻬﺮ و آﺑﺎدی در دو ﺳﻮی ﺟﺎده در آن ﺷﺐ ﺳﯿﺎه
ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
، آﻣﺪﯽﻧﻤ
واﻧﺖ در ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ
.
اﺳﻼم
ﯿﻢﻋﻈ
را ﺻﺪا ﮐﺮد
ﯿﺎده ﭘ ﯿﻢﻋﻈ .
ﺷﺪ،
و ﭘﺲ از
ﮔﻔﺘﮕﻮ
ﯾﯽ
ﺑﺎ اﺳﻼم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷ
ﯿﻦ
آﻣﺪ و
ﺑﻪ ﻣ
ﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﭘ
ﯾﻢﺷﻮ ﯿﺎده
،ﯾﻢﺷﺪ ﯿﺎده ﭘ ﯽ . وﻗﺘ
واﻧﺖ
ﺑﻪ راه
اﻓﺘﺎد و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ در ﺳ
ﯿﺎﻫﯽ
: ﮔﻔﺖ .ﺷﺪ ﯾﺪ ﺷﺐ ﻧﺎﭘﺪ
-
ﯾﺪﺑﺎ یاﻪﯿﻘدﻗ ﯿﺴﺖﺑ
راه ﺑﺮو
آﺧﺮ ،ﺟﻠﻮ . آن ﯾﻢ
ﺎه راه ﮐﻮ ﮕﭘﺎﺳ ﯾﻦ
اﺳﺖ ﯾﺘﻪ
.
ﺑﻪ ﻣ ﯿﻢﻋﻈ
ﺎ ﮔﻔﺖ
یﺑﺮا
آن ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺻﻮرت
ﻋﺎﺑﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟ
ﯽ
از ﮐﻨﺎر
ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻋﺒﻮر ﮐﻨ
ﮐﻪ و ﯿﻢ
ژاﻧﺪارم
ﻫﺎ
ﻣﺸﮑﻮک ﻧﺸﻮﻧﺪ
او و ،
ﺖﺳﻤ ﯾﮏدر ﻓﺮاﻣﺮز
. روﻧﺪ ﯽ ﺟﺎده راه ﻣ
ﮔﻔﺖ ﮐﻪ
ﻣﻦ در ﻓﺎﺻﻠﻪ
ی
ﻪ ﺑ ﯽﻣ ه ﻗﺪ د
آن دﻧﺒﺎل
ﻫﺎ
ﯾﯽﺪاﺧ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ
در ﺳﻤﺖ د
ﯾﮕﺮ
ﺟﺎده راه ﺑﺮود
ﯽوﻗﺘ .
ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻧﺰد
ﯿﻠﯽﺧ ،ﯾﻢﺷﺪ ﯾﮏ
ﯾﻦ ﺑﻪ ا ﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟ
ﯿﺎﯾﺪ ﻃﺮف ﺑ
و از ﻫﺮ راﻫ
ﯽ
ﮐﻪ ﻋﻈ
ﻪ و ﺑ رﻓﺘﻨﺪ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﻢ
آن دﻧﺒﺎل
ﻫﺎ
ﻣﻦ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدم
او ،
ﻫﻢ
از ﻫﻤﺎن راه
ﺑﮕﺬرد
.
یﻫﻮا
ﺧﻨﮏ و ﺟﺎده
ی
آﺳﻔﺎﻟﺖ و ﺳﺎﻋﺖ
ﻫﺎ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﺎآرام ﺑﺮ ﭘ
ﺸ
ﺖ واﻧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ
،
راه رﻓﺘﻦ را
ﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨ
و ﻣﻄﻠﻮب
. ﮐﺮدﯽﻣ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻄﺮی در ﻣﻘﺎﺑﻞ داﺷﺘﯿﻢ
ﯿﻦزﻣﻪ ﺑ ﯾﯽﺪاﺧ .
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و
ﮔﻔﺖ ﯽﻣ
ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎ
ﯾﺶ
ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ
.
ﻣﻦ اﺣﺴﺎس
ﯽﻣ
ﮐﺮدم دﺳﺖ و ﭘﺎ
ام ﻪ ﺑﺴﺘ ی
ﺑﺎز و آزاد ﺷﺪه اﺳﺖ
؛
ﻓﺮاﻣﺮز
در ﺟﺎ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎ
ﯾﺪﭘﺮﯽﻣ ﯿﻦﯾ
و ﺧﻮد را آﻣﺎده
. ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﯽ ﯿﻤﺎ ﭘراه ی
ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻮﭼ
ﯽ
و ﺷﻠﻮار
ﮐﻮﺗﺎه و ﮐﻔﺶ
ﯽ ورزﺷ
و ﺟﻮراب ﻣﺨﺼﻮص و ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﻮع ﭘ
ﯿﭽﯿﺪن
دﺳﺘﻤﺎل ﺳﺮش
،
ﻣﺠﻤﻮﻋ
یاﻪ
از ﺗﻀﺎد ﺑﻮد
.
دﻟﺶ
ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ
در آن ﺷﺐ ﺗﺎر
، ﯿﺎﺑﺎن ﺑ آن و ﯾﮏ
ﺎﻟﺐ ﻗ ﺧﻮد را در
آرﺗ
ﯿﺴﺖ
ﯽ داﺳﺘﺎﻧ
ﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧ
و ﭘﺮﻣﺎﺟﺮا
ﺑﻪ
ﯽﺻﻮرﺗ
ﺑ ﺗﺮﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨ
ﻨﻤﺎﯾﺎﻧﺪ
ر ﻣﻦ د .
ﻓﮑﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﺣﺘﻤﺎﻟ
ﯽ
ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﭘﺎﺳﮕﺎه
،
از ﻋﻈ
ﭘﺮﺳ ﯿﻢ
: ﯿﺪم
-
ا ﮔﺮ ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر ﺻﺪا
، ﮐﺮد ﯾﻤﺎن
؟ﯿﻢﯾ ﭼﻪ ﺑﮕﻮ
: ﮔﻔﺖ ﯿﻢ و ﻋﻈ
-
ا ﮔﺮ ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا زد
،
ﻓﻘﻂ در ﺟﻮاب ﺑﮕﻮ
«.ﻪﯾﭼﻮ ،ﻪﯾﭼﻮ» ﯾﯿﺪ
-
ﯾﻌﻨﯽ ﭼ
،ﻪ
؟ ﻋﻈﯿﻢ
-
.ﺪﻫدﯽﻣ ﯽﻮﯾ ﻣﯿﮕ ﻪﭼ ﯾﺎ ﯿﻪ .. ﭼ.ﯿﻪﭼ ﯽﻣﻌﻨ ﯿﻦﻫﻤ
-
، ﺧﻮب
ا ﮔﺮ ﭼ
؟ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯾﮕﺮ د ﯿﺰ
-
ﻪ
اﻧﺸﺎءاﻟ
؛ ﭘﺮﺳﺪ ﯽﻧﻤ
ا ﮔﺮ ﭘﺮﺳ
ﯿﺪ
ﻣﻦ ﺟﻮاب
.ﻢﻫدﯽﻣ
۱۹٦