62 / 256
ﻫﻨﻮز ﺟﻮاب ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ
اش
را
درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑ
ﺮد
ه ﺑﻮد ﮐﻪ دور ﺷﺪ و ﻣﺮا از آن
ﻫﻤﻪ
وﺣﺸﺖ و ﺗﺮس ﺧﻮدش در ﺣﯿﺮت ﮔﺬاﺷﺖ
.
ﮐﻪ م ﭼﻨﺪ ﻗﺪ
از ﻣﻦ دور ﺷﺪه ﺑﻮد
،
ﺑﺎ ﺻﺪا
ی
ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ
: ﮔﻔﺘﻢ ی
«!ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎن »
ﺷﯿﺮﯾﻦ
ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد
و ﺧﻨﺪه
ﮐﻨﺎن اﺻﺮار
ﺑﻪ ﻣ
ﺎﻧﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ در
ﮐﺮد ﮐﻪ ﯽﻣ ﺧﺎﻧﻪ
ﻧﭙﺬ
ﯾﺮﻓﺘﻢ
ﻟﯽ ﺗﺎ و.
ﺑﺮود
ﭘﺎﻟﺘﻮ
را ﺑﯿﺎورد
ایﻪ دﻗﯿﻘ ،
ﻧﺸﺴﺘﻢ و
ﻣﻤﻨﻮن از ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮔﻔﺘﻢ
ﻪﺑ» :
زودی ﭘﺲ
آورم ﻣﯽ
ﺑﺎز « !
ﺧﻨﺪه
ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ
:
یﺑﺮا ؛ ﻮردﺧﯽﻧﻤﮐﻪ ﯿﺪﺳﻌ درد ﻪ ﺑ»
او ﺗﻨﮓ و ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ
.«
راﺳﺖ
. ﮔﻔﺖ ﻣﯽ
ﯾﯽدا و ﺑﺎ ﮐﺮدم ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪم
ﯽوﻗﺘ .
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
، ﯿﺪم رﺳ
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻼه
ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧ
ﯾﻦا . ﯿﺴﺖ
ﮐﻼه در
ﯾﻦا
ﻣﺪت ﻫﻢ ﺳﺮم را از ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺎد ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎه
ﯽﻣ
داﺷﺖ و ﻫﻢ در
ﯿﯿﺮ ﺗﻐ
ﺷﮑﻞ و ﻗ
ﯿﺎﻓﻪ
ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد
.
اﺑﺘﺪا رﻓﺘﻢ رو
ی
ﯿﻦ ﻣﺎﺷ یﻫﺎﯽﺻﻨﺪﻟ
دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ.
آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد
ﯿﺮﯾﻦﺷﺑﻪ .
ﺗﻠﻔﻦ زدم
.
او ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﮋده داد ﮐﻪ ﮐ
ﻼﻫﻢ ﻧﺰد آن
ﺑﺮوﯾﻢ » : ﮔﻔﺖ ﯾﯽدا . ﻫﺎﺳﺖ
ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ
.«
راه ﭼﻮن
دور
ﺑﻮد و وﻗﺖ ﮐﻢ و
ﺑﻨﺰﯾﻦ ﻧﺎدر
و راﻧﻨﺪﮔ
او یﺑﺮا ﯽ
ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ » : ﮔﻔﺘﻢ ، ﻣﺸﮑﻞ
«.
ﺑﻪ ﺷﻬﺮک ﻣﺤﻞ اﺧﺘﻔﺎ ﯾﺎ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻧﺰدﯾﮏ
. ﺷﺪﯾﻢ ﻣﯽ
» : ﺶ ﮐﺮد ﻫﺧﻮا ﻣﺴﻌﻮد
ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﻓﻮری
ﺑﺮای ﮔﯿﺘﯽ ﻧﮕﻮ
؛
ﺑﮕﺬار اول ﻧﺎﻣﻪ
ی
دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮش را ﺑ
و ﻮاﻧﺪﺨ
ﻋﮑﺲ ﭘﺴﺮش را ﺑﺒ
ﯿﻨﺪ
و ﻟﺬت ﺑﺒﺮد
.«
ﻋﮑﺲ رﺳﯿﺪه از ﭘﺴﺮ
را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮔﯿﺮه
ﯿﺰﻣ یآﯾﻨﻪ ی
ﺗﻮاﻟﺖ ﻣﺤﻘﺮ
ی
ﮐﻪ در
اﺗﺎق
ﻧﮕﺎه ﺑﻮد،
داﺷﺘﻢ ﺗﺎ
ﯿﺸﺘﺮ ﺑ
از ﻫﺮ ﺟﺎ در ﺟﻠﻮ
ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ
.
ﻋﮑﺲ د
ﯾﮕﺮی
از او و دﺧﺘﺮﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﻦ اﺧ
ﯿﺮﺷﺎن
، ﺑﺎﺷﺪ
ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺘ
ﻫﻢ ﺲﻋﮑ ﯾﮏ .ﯿﻢ
از زﻣﺎن ﻃﻔﻮﻟ
ﯿﺖ
ﻫﺮ ﮐﺪام در ﮐ
ﯿﻒ
ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ داﺷﺖ
یﺷﺎد .
ﻟﺤﻈﺎﺗﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻋﮑﺲ او
ﺑﻮد و
ﮐﻪ ﯾﻦا
از آن ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻮدﮐ
ﯽ
، ﺧﺎرج ﺷﺪه
رﺷﺪ ﮐﺮده
ﯾﺶ ﭘﺎﻫﺎ ،
ﯽ ﻋﻀﻼﻧ
و از رو
ﯾﯿﺪ
.ﺷﺪه ﯿﺎهﺳ ن ﻣﻮ
از ﺧﻮردم ﯽﻣ ﺣﺴﺮت
اﯾﻦ ﮐﻪ
دﯾﺪار او و
اﻫﺮش د ﺧﻮ
ﯿﺴﺮﻣﺎن ﻣ ﯾﮕﺮ
ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد
و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮ
ﻣ
آن ی ﻤﺎن ﺑﺮا
ﻫﺎ
ﭼﻪ داغ و رﻧﺠ
ﯽ
ﻓﺮاﻫﻢ ﺧﻮ
ا
. ﻫﺪ آورد
ﯾﮏدر
آنﺑﻪ ﯾﺪﺑﺎ ﯾﮕﺮ د ﯽﺗﻠﻔﻨ ی ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ
ﯿﻢ ﮔﻔﺘﯽﻣﻫﺎ
ﮐﺠﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ
ﯿﺘﯽﮔ .
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد از اﺑﺘﺪا ﻣﻦ
اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم
د ﮐﻪ آ
رس ﺻﻨﺪوق ﭘ
ﯽﺘﺴ
دوﺳﺘﻢ را ﺑﻪ
آن
ﯿﺢﺤو ﺻ ،مداد ﻫﺎ
ﺗﺮ آن ﺑﻮد
ﮐﻪ آن
ﻫﺎ
ﺑﻪ آدرس
ﻣﻨﺰل اﺻﻠ
ﯽ
ﺎ ﺧﻮدﻣ
ﻧﺪدداﯽﻣ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻬﺮان ن در
و ﺧﻮاﻫﺮم
آن
ﻫﺎ
را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ
ﯽﺣﺘ ﮐﻪ ﯾﻦا . ﺑﺎ ﺪﻧ رﺳﺎ ﯽﻣ
ﻗﺒﻞ از وﻗﻮع
آ
ن ﺣﺎدﺛﻪ و ﺗﺮک ﺧﺎﻧﻪ
ﺑﭽﻪ ،
ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ
یﻫﺎ
ﻣﺎ را ﺑﻪ آدرس
یﺧﺎﻧﻪ
ﻣﺎدر ﮔ
ﯿﺘﯽ
ﭘﺴﺖ
ﺮدﻧﺪ ﮐﯽﻣ
ﺒﻃ
ﹰ اداﻣﻪ
ﻌﺎ
ی
ارﺳﺎل ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ آدرس ﻣﺎدر ﻫﻢ دور
اﺣﺘ زا
ﯿﺎط
ﺑﻮد و ﺑﺮا
ی
آن ﺧﻮد
ﻫﺎ
ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺸﻮ
و ﯾﺶ
ﻧﺎراﺣﺘ
ﯽ
و ﻋﺬاب
.
ﻣﺜﻞ ﻫﻤ
ﯿﺸﻪ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺪﺷ ﮐﺎرﺳﺎز
آن از راﺣﺖ» : و ﮔﻔﺖ
ﺑﺨﻮاﻫ ﻫﺎ
ﯿﺪ
ﺑﻪ آدرس ﻣﻦ
ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ
اﺗﻔﺎﻗ ﯿﭻﻫ ؛
«. ﻓﺘﺪاﯽﻧﻤﻫﻢ ﯽ
در ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮای
آن
ﻫﺎ
ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﻮﺷﺘﻢ و آدرس ﺟﺪﯾﺪ را
. دادم
زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ
ﯾﺎﻓﺖﯽﻣ
ﺑﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﮔﺬ
ران ﺳﺎﻋﺎت ﻣﺜﻞ د
ﯾﮕﺮ
روزﻫﺎ و ﺷﺐ
ﺑﻪ ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﯽ ﺗﺎ ﮐ ! ﻫﺎ
اﻧﺘﻈﺎر
؟ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ
ﺑﺎﻻﺧﺮه
ا
ﯾﻨﺠﺎ
ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻣﺪﺗ
ﯽ
ﯾﺪار د ﯾﮏ ﯽﻟو ، ﺑﻮد درﺳﺖ
و ﻣﻼﻗﺎت اﺗﻔﺎﻗ
ﺑﺎ ﯽ
آﺷﻨﺎ
ﯾﯽ
ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯿﺰ
را ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ
.
ﺑﺎر ﭼﻨﺪ
ﺑﻮد ا ﯾﮏﻧﺰد
ﯾﻦ
اﺗﻔﺎق ﺑ
. ﯿﻔﺘﺪ
دوﺳﺖ و
آﺷﻨﺎ
ﯾﯽ
٦۱