67 / 256
آن ﺷﺐ
ﻪ ﻫﻢ ﺑ
.ﯿﺪ ﺻﺒﺢ رﺳ
ﹸﻪ ﺳﺎﻋﺖ
ﻧ
ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یو آﻗﺎ ﻋﺒﺎس
ﮐﻪ از اﻗﻮام دور او ﺑﻮد،
آﻣﺪﻧﺪ
ﻋﺒﺎس .
ر
ﯾﺶ ﭘﺮﭘﺸﺘﯽ
داﺷﺖ
و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺟﻮاﻧ
،ﯽ
ﻗﺴﻤﺖ
از ر ﯾﯽﻫﺎ
ﹺ . ﺑﻮد ﯿﺪﺳﻔ ﯾﺸﺶ
ﻣﺮد
ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ
،
، ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺮخ
ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ رﻧﮓ زﯾﺮ ﻋﯿﻨﮏ ذره ﺑﯿﻨﯽ ﻗﻄﻮر
داﺷﺖ،
ﻪﺳﺎﻟ وﭘﻨﺞ ﺷﺼﺖ
و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ
وﻟﯽ ﺷﺎداب و ﺳﺮﺣﺎل
.
ﻧﮕﺎه و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺣﮑﺎ
از ز ﯾﺖ
ﯾﺮﮐﯽ
و ﻫﻮﺷ
در . ﮐﺮدﯽﻣ او ﯿﺎری
اﺗﺎق
ﭘﺬ
ﯾﺮاﯾﯽ
ﮔﺮد ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘ
.ﯿﻢ
ﭘﺲ از ﻣﺨﺘﺼﺮ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳ
ﯽ
و ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﻣﻌﻤﻮل
ﯾﻊﺳﺮ ﯿﻠﯽﺧ ،
و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺣﮑﺎ
ﮐﺮد ﯾﺖ
ی ﮐﻪ ﭼﻨﺪ
ﻗﺒﻞ ﺟﻤﻌ
ﯽ
از ﻓﺎﻣ
ﯿﻞ
ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑ
ﻪ
ﺧﺮوج از ا
، اﻧﺪهﺷﺪ ﯾﺮان
و ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘ
آن ﯽ
ﯿﺪه رﺳﻫﺎ
اﺳﺖ
ﯾﺤﺎﻧﯽ ر یآﻗﺎ .
ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ا
ﯾﻦ
ﮔﺮوه ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدﻧﺪ
و اﮔﺮ در ﻗﺼﺪ ﺧﺮوج ﻣﺼﻤﻢ
ﺑﺎﺷ
ﺗﺎ ﯿﻢ،
ﭼﻬﺎر
روز د
ﯿﻢﻧ ﺗﻮاﯽﻣ ﯾﮕﺮ
. ﯿﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨ
ﯾﻦ ﭼﻪ آﺳﺎن ا
. زدﯽﻣ ﺣﺮف را
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آﻗﺎ
ﯾﺤﺎﻧﯽ ر ی
ﹰ ﻣﺴﻠﻤ
در ﺎ
یﯿﻠﻪ وﺳ ﮐﻪ ﯽ ﮐﺴﺎﻧ ﯽ ﻣﻌﺮﻓ
ﺳﻔﺮ را ﻓﺮاﻫﻢ
ﯽﻣ
آوردﻧﺪ از ﮐﺎرﻣﺰد و ﻣﻨﻔﻌﺘ
ﯽ
ﺑﺮﺧﻮردار
ﺑﻪ ﯿﻦﭼﻨ ﯽوﻟ ، ﺑﻮد
ﯿﺪ رﺳﯽﻣ ﻧﻈﺮ
و ﺧﻮد ﻧ
ﯾﻦ ﺑﻪ ا ﯿﺰ
ﺗﻈﺎﻫﺮ
ﯽﻣ
ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﮐﻤﮏ دارد
.
ﯾﮑﯽ ﯾﺖﺣﮑﺎ
از ﻫﻤﺴﻔﺮان را ﮐﻪ
یﻣﺮد
ﹰ
ﻪﺳﺎﻟ ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺘﺎد ﺣﺪودا
ﺎ و در ﻧﻬ
ﯾﺖ ﻣﮑ
ﻨ
ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣو ﺖ ﺑﻮد
ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘ
ﯽ
از ﺛﺮوﺗﺶ
در ﺧﺎرج
از ا
ﯾﺮان
ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ
،
ﺑﻪ زﺑﺎن آورد و ﮔﻔﺖ
: »
از ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔ
ﹶ ﯽﻧﻤ دل ﯿﺶ
ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در .ﻨﺪﮐ
دو ﺑﺮادر
ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺧﻮد را ﻣ
ﺑﻪ ﯿﺶه ﭘ ﺎ
ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ دﺷﻤﻨﺎن از دﺳﺖ داده
ﹼ
ﹰﻤ و ﻣﺴﻠ
ﺎ
ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ا
،ﯾﺎم
ﻋﻼوه ﺑﺮ از
دﺳﺖ دادن ﺣﺘ
ﯽﻤ
ﹺ
اﻣﻮال
ﯾﺮﺳﺎ
ﺑﺮادران
،
ﺟﺎن ﺧﻮدش
ﻫﻢ در ﺧﻄﺮ
اﺳﺖ،
ﻣﻌﺬﻟﮏ
در رﻓﺘﻦ ﺗﺮد
رد دا ﯾﺪ
ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﯽﻣ ﺎن ﻨ ﻫﻤﭽ و
ی ﻫﻤﻪ «.
آن ﺑﺮادران را
ﻣﯽ
ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ا ﮐﺜﺮ
ﺑﻬﺎﺋﯿ
ﺎن ﺑﺎ اﺳﻢ
آن
ﻫﺎ
آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ
.
دو ﺑﺮادر
در ﯾﮑﯽ ،
ﯾﮏ و ﭘﻨﺠﺎه
ﺳﺎﻟﮕﯽ و دﯾﮕﺮی
در
ﮐﻤﺘﺮ از ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟ
ﮕﯽ،
ﺖ در ﻧﻬﺎﯾ
، ﺷﺠﺎﻋﺖ
ﯿﺮﯾﻦ ﺟﺎن ﺷ
را در راه ﻣﻘﺼﻮد و ا
ن و ﺎﯾﻤ
اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد ﻓﺪا ﮐﺮدﻧﺪ
. ﺷﻨ
ﮐﻪ ﯿﺪﯾﻢ
ﺗﺎ زﻣﺎﻧ
ﯽ
ﮐﻪ در اﺳﺎرت و
ﺑﻮدﻧﺪ ﯿﺎتﺣ ﯿﺪ در ﻗ
،
ﭼﻪ ﺑﻼﻫﺎ و زﺟﺮ
ﯾﯽﻫﺎ
ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد
ﮐﻪ ﺑﺴﺎ یا ﻧﺪ و
ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ
ﺗﺤﻤﻞ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ
.
ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪان و ﻫﻤﺴﺮان و
اﻗﻮام ﻧﺰد
آن ﯾﮏ
ﻫﺎ
از وﺣﺸﺖ اداﻣﻪ
ی
ﺟﻮر و ﺳﺘﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﭘﺮﮐ
ﺴﺖﯾﺑﺎ ﯿﻦ
وﻃﻦ ﻧﺎزﻧ
ﯿﻦ
را ﺑﺎ
یﻫﻤﻪ
ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺰ
و ﯾﺰ
ﯾﺎدﮔﺎرﻫﺎی
ﻣﺤﺒﻮب
ﮔﺬاﯽﻣ
و ﺟﺮﺋﺖ ﯽﺣﺘ رﻓﺘﻨﺪ. ﯽ ﺷﺘﻨﺪ و ﻣ
یﯾﺎرا
آن را
ﻧﺪاﺷﺘﻪ
ﮐﻪ ﺑﺮ
ﻣﺰار ﻋﺰﯾﺰاﻧﺸﺎن ﺣﺎ
ﺿ
ﺮ ﺷﻮﻧﺪ و اﺷﮏ
داع ﺑﺮ و
ﺧﺎ ک ﭘﺎ ک
آن ﻣﺪﻓﻦ
ﻧﺜﺎر ﻫﺎ
ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ
ی
اﺳﺎرت د
آن از ﯾﮕﺮ
یاﺛﺮ ﻫﺎ
ﻧﺒﻮد ی و ﺧﺒﺮ
ﯾﺪاری و د
ﻧﺸﺪ ﯿﺴﺮ ﻣ
. از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم،
آن
ﯽﺑ
ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﻈﻠﻮم را ﻫﻤﺮاه ﺳﺎ
ﯾﺮ
ﯾﺎراﻧﺸﺎن
ﺑﺎ ﻟﺒﺎس در ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧ
ﮐﻪ ﯽ
دوﻟﺖ آﻧﺠﺎ را
ﻟﻌﻨﺖ آﺑﺎد »
«
ﻧﺎﻣﯿﺪه
اﺳﺖ
،
ﺑﻪ ﺧﺎ
. اﻧﺪه ک ﺳﭙﺮد
زﻣﯿﻦ آن ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﮔﻮﻫﺮﻫﺎی ﺗﺎﺑﻨﺎ ﮐﯽ
را در ﺧﻮد ﺣﻔﻆ ﮐﺮده
اﺳﺖ. در
ﯾﺎنﭘﺎ
ﯾﻦا
دوران
یﻫﻤﻪ
ﺟﻬﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧ
ﺎ
ن زﻣﺎن و اﻓﺘﺨﺎرﻫﺎ
،ﯾﺦ ﺗﺎر ی
ﻣﺠﺮوح و ﺧﻮﻧ
ﯽوﻟ ﯿﻦ
ﻣو ﯽ راﺿ
ﻐﺮور ﺑﺮا
ﻫﺎنﺎزﻣ یﻫﻤﻪ ی
در آﻧﺠﺎ ﺧﻔﺘ
آﻧﺠﺎ ؛ اﻧﺪﻪ
ز
ﯾﺎرﺗﮕﺎه ﺧﻮ
ا
ﻫﺪ ﺷﺪ وﻟ
ﯽ
اﻣﺮوز ﺑﭽﻪ
یﻫﺎ
و ﻫﺎ آن
ﻫﻤﺴﺮان داﻏﺪار و ﺳﺘﻤﺪ
ﯾﺪه
و ﻫﻤﻪ ﭼ
ﯿﺰ
از دﺳﺖ داده
،ﻫﺎ آن ی
ﭘﺪران ﭘ
ﯿﺮ
و ﻧﺎﺗﻮان و
ﻣﺎدران
و رﻧﺠﻮر
ﻧﺎﻻن در
ﺣﺴﺮت ﺣﻀﻮر ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ اﺑﺪ
ﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻋﺰ ی
ﯾﺸﺎن ﻫﺎ
ﻧﺎﻻن و در ﻓﻐﺎن
ﺑﻮدﻧﺪ
و از ﺗﺮس
ﺟﺎن ﻧﺎﭼﺎر از ﺗﺮک
اﻖ. ﺋﻋﻼی ﻫﻤﻪ
ﭘﺎ ک ﻫﻢ ﮐﺜﺮا
ﺑﺎﺧﺘﻪ
ﺑﻪ ﺳﻮی
آﯾﻨﺪه
ای ﻧﺎ
ﻣﻌﻠﻮم و
ﮐﺸﻮری دﯾﮕﺮ
. ﻧﺪﺪﺷﯽﻣ ﻏﺮﺑﺖ ﻫﺴﭙﺎر ر
ﺣﺎﻻ آﻗﺎی رﯾﺤﺎﻧﯽ راه
آن
ﻫﺎ
را ﭘﯿﺶ ﭘﺎی ﻣﻦ
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد
ﯾﺑﺎ ﻣﻦ و
ﺴﺖ ﺑﺎ
٦٦