عبدالبهاء و تولد انسان

119 / 224

رﻓﺖ و د ﻳ ﮕﺮی در ﻗﻌﺮ زﻧﺪان اﻓﺘﺎد ا ﻳ ﻦ ﺑﻼ ﻳ ﺎ را ﲜﻬﺖ ﻳا ﻴ ﻦﮐﺸ ﺪﻧﺪﮐﻪ در ﺑ
ﲔ
ﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد ﺑﺎ ّﻗﻠﻮب ﳏﺒ ﮕﺮﻳﮑﺪﻳ
اﻟﻔﺖ ﳕﺎ ﻳ ﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳ ﮕﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪای ﻳﮑﺪﻳ ﮕﺮ ﮐﻨﻨﺪ
راﺣﺖ و آﺳﺎ ﻳ ﺶ ﺧﻮد را ﻓﺪای ﺧ
ﻋﻤﻮم ﳕﺎ ﲑ
ﻨﺪﻳ ّ ﻴت ﺣ ﻣﺪ ﺎ� ﺎت را در ﺖ ﻳ
زﲪﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻫﺪا ﮐﻨﻨﺪﺖ ﻳ و ﻣﺎ را ﲝﻘ ﻴ ﻘﺖ دﻻﻟﺖ ﳕﺎ ﻳآ ،ﻨﺪﻳ ﺎ ﺳﺰاوار
اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺎ زﲪﺎت ﺎ را ﺿﺎ�آ ﻳ ﻴ ﻊﮐﻨ ﺎ را ﺑﯽ ﲦﺮ ﳕﺎﺋ�ﺘﻬﺎی آ ّﻢ ﻣﺸﻘ ﻴ ّ ﻢ ﺑﺮ ﺿﺪ
ﻴ ﺗﻌﺎﻟ ﺎ ﻗ�ﻴ ﻢ آ ﺎم ﮐﻨ ﻴ ﻢ ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺷ ﻴ ﻴ ﻄﺎن ﳕﺎﺋ ﻢ و ﻫﺮ روز ﲜﻨﮓ ﻮل ﻐﻣﺸ ﯽ و ﺟﺪاﻟ
ﱘﺷﻮ و ﻫﺮ روزی ﺳﺒﺐ ﺧﻮﻧﺮ ﻳ ﺰی و ﺧﺮاﺑﯽ ﻳ آﱘﮔﺮد ﺎ ﮐﻔﺎ ﻳ ﻦ ﻳو ا ؟ﺴﺖﻴﺖ ﻧ
ﳘﻪ ﻗﺮ ون و اﻋﺼﺎر ﺟﻨﮓ ﺑﻮدﻩ ﳍﺬا ﺟﻨﮓ را ﲡﺮﺑﻪ ﮐﺮد ﱘﺪﻳد وﱘ ﮐﻪ ﺣﺮب و
ﻗﺘﺎل و ﺑﻐﺾ و ﻋﺪاوت ﺳﺒﺐ اﺿﻤﺤﻼل اﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﻏﻀﺐ اﳍﯽ اﺳﺖ
ﺳﺒﺐ ﳏﺮوﻣ
ّﻴ ﺖ از رﲪﺖ ﭘﺮودﮔﺎر اﺳﺖ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻳ در ا ﻦ ﻋﺼﺮ
ﻧﻮراﻧﯽ ﻳ ﺖ را ﲡﺮﺑﻪ ﳕﺎﺋّﮏ ﭼﻨﺪی اﻟﻔﺖ و ﳏﺒ ﻢﻴ ﺻﻠﺢ ﻋﻤﻮﻣﯽ را اﻋﻼنﮐﻨ ﻢ ﻴ
وﺣﺪت ﻋﺎﱂ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻧﺸﺮ دﻫ ﻢﻴ
ﺷﺐ و روز ﺑﮑﻮﺷ ﻴ ﲔ ﻢ ﺗﺎ ﺑ ﻔﺎق ﺟﻠﻮﻩ ﳕﺎّﺎد و اﺗ ّﺑﺸﺮ اﲢ ﻦ را ﻳﺪ ا ﻳ ﻴﻧ ﺰ ﭼﻨﺪی
اﻣﺘﺤﺎنﮐﻨ ﻴ ﱘﺪﻳ ﻢ اﮔﺮ د ﺖ و اﻟﻔﺖ و ﺻﻠﺢّﮐﻪ ﳏﺒ ﺿﺮر دارد آﺳﺎن اﺳﺖ دو
ﺑﺎرﻩ ﲜﻨﮓ ﺑﺮ ﮔﺮد ﺎ ﭼﻮن ﱘ
ّاﻣ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﺮد ﱘ ﯽ اﻧﺴﺎن ّﺖ ﺳﺒﺐ ﺗﺮﻗ ّﮐﻪ ﳏﺒ
اﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﻧﻮراﻧّ ﺖﻴ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ ﺳﺒﺐ وﺻﻮل ﺑﺮﺿﺎی اﳍ ﯽ اﺳﺖ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺑّ ﺖ ﻴ
درﮔﺎﻩ ﻳﮐﱪ ﺎ� ﺎء اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳ ﮏ ﺑﻪ آنﮐﻨ ّ ت ﲤﺴّ ﺖ ﻗﻮ .ﻢﻴ ﺑﺎری ﻣﻦ ﺷﺐ و روز
دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢﮐﻪ ا ﻳ ﻦ آﺗﺶ ﺣﺮب و ﻗﺘﺎل ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد و ﭼﺸﻤﻪ ﺻﻠﺢ و
ﻴﺣ ﺎت ﲜﻮﺷﺪ اﻣ ﻴ ﺪوارم ﮐﻪ ﲨ ﻴ ﻊ ﻣﺎ ﻫﺎ ﺑﮑﻮﺷ ﻢﻴ راﺣﺘﻤﺎن را ﻓﺪا ﮐﻨ ﻴ ﻢ ﺛﺮوﲤﺎن را